معرفی برترین برندگان نخل طلای کن / کیارستمی در رتبه ۲۵

در حالی که چند روز به پایان هفتاد و دومین جشنواره کن و معرفی برندگان باقی مانده، منتقدان نشریه سینمایی «ایندی‌وایر» برترین برندگان نخل طلا را در تاریخ این رویداد سینمایی رتبه بندی کرده‌اند و فیلم «راننده تاکسی» به کارگردانی «مارتین اسکورسیزی» برنده کن سال ۱۹۷۶ را در رتبه نخست قرار داده‌اند.

پس از «راننده تاکسی» فیلم «یوزپلنگ» به کارگردانی «لوکینو ویسکونتی» برنده سال ۱۹۶۳ و «زندگی شیرین» ساخته «فدریکو فلینی» برنده سال ۱۹۶۰، به ترتیب در رتبه‌های دوم و سوم قرار گرفته‌اند.

همچنین «ویریدیانا» (۱۹۶۱) به کارگردانی «لوئیس بونوئل»، «اینک آخرالزمان» (۱۹۷۹) به کارگردانی «فرانسیس فورد کاپولا»، «کاگه‌موشا» (۱۹۸۰) ساخته «آکی‌را کوروساوا»، «داستان عامه‌پسند» (۱۹۹۴) به کارگردانی «کوئنتین تارانتینو»، «چترهای شربورگ» (۱۹۶۴) از «ژاک دمی»، «پدر سالار» (۱۹۷۷) ساخته برادران «تاویانی» و «دزدان فروشگاه» ساخته «هیرو کازو کورئیدا» برنده نخل طلای ۲۰۱۸، به ترتیب در رتبه‌های چهارم تا دهم جای گرفته‌اند.

فیلم «طعم گیلاس» به کارگردانی عباس کیارستمی نیز رتبه ۲۵ این فهرست را به خود اختصاص داده است. این فیلم که در سال ۱۹۹۷ توانست اولین و تنها نخل طلا را برای سینمای ایران به ارمغان بیاورد.

در این فهرست ساخته کیارستمی بالاتر از فیلم‌هایی از چهره‌هایی چون «میکل آنجلو آنتونیونی»، «تئو آنجلوپولوس»، «میشائیل هانکه»، «رابرت آلتمن»، «دیوید لینچ»، «رومن پولانسکی»، «بیله آگوست»، «ویم وندرس»، «شوهی ایمامورا»، «ترنس مالیک» و… قرار گرفته است.

نشر گاردین نیز سال گذشته فیلم «طعم گیلاس» را در میان ۱۰ فیلم برتر نخل طلای کن در رتبه دوم پس از فیلم «مرد سوم» به کارگردانی «کارویل رید» (۱۹۴۹) قرار داد.

در آن فهرست «راننده تاکسی» جایگاه سوم را به خود اختصاص داد و پس از آن «اتاق پسر» به کارگردانی «نانی مورتی» (۲۰۰۱)، «زندگی شیرین» به کارگردانی «فدریکو فلینی» (۱۹۶۰)، «روبان سفید» به کارگردانی «میشائیل هانکه» (۲۰۰۹)، «ویریدیانا» به کارگردانی «لوئیس بونوئل» (۱۹۶۱)، «داستان عامه‌پسند» (پالپ فیکشن) به کارگردانی «کوئنتین تارانتینو» (۱۹۹۴)، «پیانو» به کارگردانی «جین کمپیون» (۱۹۹۳) و «عمو بونمی که زندگی‌های گذشته‌اش را به یاد می‌آورد» به کارگردانی «آپچاتپونگ» ویراستاکول» قرار گرفتند.

«یتر بردشاو» منتقد ارشد سینمایی گاردین در توضیح فیلم «طعم گیلاس» آورده است: "بدون شک این فیلم یک شاهکار از عباس کیارستمی، یکی از بزرگترین شاعران سینماست. فیلمی با داستانی عجیب و غریب، زیبا و غم‌انگیز که حتی اکنون نیز نمی‌توان آن را دقیقاً تفسیر کرد. مردی عمیقاً افسرده قصد خودکشی دارد پس در گوری می‌خوابد که یک کارگر کنده و باید بعداً آن را پُر کند. موضوعی بهت‌آور، نامعقول، تکان‌دهنده و ناراحت کننده. فیلم به تاریک‌ترین و ناشناخته‌ترین جنبه این موضوع آن می‌پردازد. در این میان فردی تلاش می‌کند وی را از خودکشی منصرف کند و برای این کار شیرینی و لذت زندگی همچون طعم یک گیلاس را به او یادآور می‌شود.»