علاقه بی حد بانو و جورابی که سایز پای ناصر نشد

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: هر بار که ناصر[1] به جبهه می رفت تا برمی گشت دوست داشتم کاری برایش انجام دهم. می گفت: سرمای سومار سخت است و من به این فکر افتادم تا جورابی پشمی برایش ببافم.

میل و کاموا را دستم گرفتم و شروع به بافتن کردم، در این میان تنها علاقه به ناصر بود که برایم خودنمایی می کرد نه چیز دیگر تا جایی که سایز و اندازه جوراب از دستم در رفته بود.

ناصر که از جبهه برگشت، بافتن من هم به انتها رسیده بود، کاغذ کادو در خانه نداشتیم، آن را میان روزنامه پیچیدم و با کلی ذوق آن را به ناصر دادم و او هم مانند همیشه در مقابل هدیه من بسیار علاقه و سپاس از خود نشان داد و گفت: آفرین آفرین.

خواست جوراب را پایش کند که هر چه کشید،‌ پایش داخل آن نشد. خجالت زده شدم اما ناصر حسابی از من تشکر و قدردانی کرد مانند همیشه که در مقابل انجام کاری سپاسگزاری زیادی می کرد.[2]

ادامه دارد...