مشروح نشست «روزهای نارنجی»/ علاقه مندی علی مصفا به فیلم به خاطر هدیه تهرانی

اولین سوال نشست خبری «روزهای نارنجی» از مدیر فیلمبرداری پرسیده شد. خبرنگاری پرسید چرا تمام پلان های فیلم با شیوه دوربین روی دست گرفته شده است. فرشاد محمدی در پاسخ به این سوال گفت: در این فیلم دوربین روی دست طبیعتا عمدی بوده. اجازه بدهید درباره دلیل این اتفاق من توضیح ندهم. دنبال یک روش دوربین روی دست نوین نیستم. این روش در تاریخ دنیا بی سابقه نیست. شاید در ایران کمتر دیده شده است. احساس کردیم دوربین هم می تواند اضطراب و غلیان درونی کاراکتر را راحت تر توضیح دهد. دوربین یک کاراکتر یا شخصیتی بود که کنجکاو بود و فقط راوی نبود و یک جاهایی به قضاوت هم می پرداخت.

آرش لاهوتی نویسنده و کارگردان «روزهای نارنجی» در ابتدای نشست پرسش و پاسخ پس از نمایش این فیلم در سینمای رسانه در پاسخ به سوالی درباره اینکه چطور یک شخصیت منفعل در نهایت فیلم منجی و قهرمان می شود گفت: فکر نمی‌کنم شخصیت مجید یک کاراکتر سوپرقهرمان شد. به نظرم مجید زمان کمی در پیش دارد که تصمیم بگیرد که آیا به آبان کمک کند یا نه. این یک پروسه چندین ساله نیست و فقط باید در دو سه روز این تصمیم را بگیرد و این به نظرم یک واکنش کاملا طبیعی است. 

علی مصفا هم درباره پذیرفتن نقشی که در این فیلم ایفا کرده گفت: فیلمنامه خیلی جذاب بود. چند بار با هم صحبت کردیم من گرفتار بودم و نمی توانستم. خانم تهرانی خیلی فیلمنامه را دوست داشت و من را ترغیب کرد سر این کار بیاید. برای من نقش جذابی بود. چو برای خیلی‌ها پذیرفتن این نقش ها سخت است. ولی برای من جذاب بود که این کاراکتر منفعلی که مرد عمل نیست را ایفا کنم. جدا از این خود قصه فیلم هم در کنار قصه هایی که در این روزها می خواندیم و سعی می کردند یک خطوط از پیش تعیین شده ای را دنبال کنند که قبلا جایزه هم گرفته، قصه جدیدی بود. سومین دلیل هم تصویری بود که این فیلم از زن ایرانی می داد و برای من جذاب بود. چون در مقایسه خیلی از فیلم هایی که زن ایرانی را زن تحت ظلم و کتک خور نشان می دهد، جالب بود. 

سوال بعدی درباره پایان‌بندی فیلم بود که آرش لاهوتی گفت: طبیعی است که تمام فیلم ها تحت تاثیر منطق نویسنده اش است. من این احساس را ندارم. اساسا من با سوال زن و مرد مشکل دارم و به نظرم فیلمم درباره یک انسان است. مقتضای درام است که شخصیت اصلی زن می شود یا مرد. در واقع اصلا گمان نمی کنم چنین برداشتی به ذهن مخاطب برسد.

از طراح گریم درباره گریم متفاوت هدیه تهرانی پرسیده شد. شهرام خلج طراح گریم «روزهای نارنجی» در پاسخ گفت: خیلی سعی کردیم گریم ها خیلی ساده باشد. گریم کسی که مدت طولانی در یک باغ پرتقال کار می کند حتما باید چنین گریمی می‌داشت.

در سوالی دیگر از علیرضا قاسم خان تهیه کننده پرسیده شد چه شد که تهیه کنندگی این فیلم را پذیرفتید و چقدر به بازگشت سرمایه آن امیدوارید؟ قاسم خان در پاسخ گفت: برای من تهیه کنندگی این فیلم با فیلم های دیگر متفاوت است. آرش لاهوتی سینما و ادبیات را خوب می شناسد و اینکه بتوانیم یک اثر را برای اولین بار با این نگاه کار کنیم برای من افتخار است. این چهارمین کار من در سینما است و خیلی کم کار هستم. یک بار یک نفر از من پرسید چرا فیلم های خواب آلوده می سازید. من گفتم ما فیلم هایی می سازیم که با افتخار آن را در تمام دنیا نشان دهیم. 

از کریستف رضاعی پرسیده شد تفکیک فضای فیلمسازی بین چندین کار در این سال سینمایی را چطور انجام دادید؟ این آهنگساز در پاسخ گفت: فیلم آقای لاهوتی پارسال و در چنین روزهای ساخته شد و من خیلی خوشحالم که چنین فیلمی ساخته شد. دو کار داشتم که امسال انجام شده و کارهای دیگر در سال گذشته ساخته شد. خیلی با آقای لاهوتی برای این کار صحبت کردیم. خیلی بحث داشتیم که موسیقی روی فیلم را کمتر کنیم و چقدر لذتبخش بود که در یک سوم پایان فیلم موسیقی می آید و سختی ای که شخصیت اصلی می کشد را آسان می کند. آن زمان که موسیقی دوباره بعد از نیم ساعت می آید یک نفسی به این پرسوناژ می دهد که انسانی ترش می کند. خیلی خوشحالم که این اتفاق افتاده است.

رویا حسینی بازیگر «روزهای نارنجی» در ادامه این نشست گفت: بازی در این کار برای من بسیار جذاب بود. چون یک سری کاراکتر معمولی اما جذاب داشت و من خیلی از آرش لاهوتی تشکر می کنم که این نقش را به من داد. 

صدف عسکری یکی دیگر از بازیگران این فیلم هم درباره تجربه بازی در این فیلم گفت: مریم برای من خیلی عجیب بود چون اصلا به من نزدیک نبود. چون من نه بچه دارم و نه لهجه و این برای من خیلی جذاب بود. یک چالش بود که خودم را به این شخصیت نزدیک کنم. آرش لاهوتی خیلی به من سخت گرفت برای همین من خیلی تلاش کردم تا به این نقش برسم. بعضی وقت ها آدم ها یک فرصت نیاز دارند تا خودشان را نشان دهند. آرش این فرصت را در اختیار من قرار داد.

فاضل ژیان طراح صحنه و لباس «روزهای نارنجی» هم در پاسخ به سوالی درباره طراحی و صحنه این کار گفت: به لحاظ معنایی دنبال این بودیم که یک کار درست ببینیم. حتی اگر تلخ باشد. تلخی آن شاید در لباس کاراکترها نمود پیدا می کرد. نه اینکه یک صحنه زیبای جذاب ببینیم.