این تصمیم بخشی از طرح جامع پلیس این کشور بود که در اواخر سال 1994 تصویب و زمانی شروع شد که چهار سال پس از اتحاد دوباره آلمان شرقی و غربی و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، آمار سرقت وسایل نقلیه موتوری در آلمان بطور غیر منتظره و بشدت افزایش یافت.
درسال 1993 هفته نامه های Focus و Der Spiegel گزارش کردند که هر 4 دقیقه یک وسیله نقلیه موتوری در این کشور به سرقت می رود یکسال بعد، پلیس آلمان طرح جامعی برای کاهش آمار سرقت به تصویب رساند. در نقطه شروع فرض بر این بود که علاوه برسرقت هایی که برای تفریح و یا حمل ونقل انجام می شود درصد بیشتری ازموارد به فعالیت های سازمان های جنایی منتسب باشد.
این اقدامات پیشگیرانه بر پایه آنالیز کاملی که روی روشهای جاری انجام سرقتها انجام شده بود، استوار بود و شامل اشکال مختلف سرقت و دستکاری شماره های شناسایی خودرو و نیز سرقتهایی که در پی آن، خودرو ها به سوی بازار های اروپای شرقی قاچاق می شد.
هدف پلیس، ایجاد محیطی ناامن برای مجرمان بمنظور کاهش تعداد سرقتها، بازداشت مجرمان و در نهایت کاهش آسیب های اقتصادی بود. اقدامات انجام شده فراوان بودند از آن جمله میتوانیم اقدامات مکانیکی مانند بهبود امنیت برای دربها، شیشه ها ، قفل ها و چرخ ها و... اشاره کرد و در سال 1995 ایموبلایزرهای الکتریکی پیشنهاد شده روی کلیه وسایل نقلیه نصب شدند ولی ناو گان خودروهای موجود تحت تاثیر این مورد قرار نمی گرفت.
پلیس با این حال، اقدامات پیشگیرانه خود را ادامه داد. در کنار اقدامات ملی و بین المللی پلیس، همکاریها با شرکت های خودرو ساز، شرکتهای بیمه، شرکتهای لیزینگ، مقامات گمرکی و دفاتر صدور مجوزها نیز باید افزایش یابد.
شرکتهای بیمه قبل از این موضوع, شرایط بیمه ای خود را برای اینکه کمتر خسارت بیمه سرقت پرداخت کنند تغییر داده بودند. این تصمیم براین اساس گرفته شده بود که بر آورد می شد بین 20 تا 30 درصد سرقت های وسایل نقلیه توسط صاحبان همان خودروها برای فریب و اخذ خسارت از شرکتهای بیمه انجام می شد.
توسعه ایموبلایزرها را نیز می توان از سال 1993 دانست زمانی که برخی کارخانجات خودرو سازشروع به نصب سیستمهای الکتریکی روی خودرو ها نمودند که امروزه از آنها بعنوان نسل اول ایموبلایزرها یاد می شود. آنها به سادگی جریان سیستمهای اصلی خودرو از جمله (احتراق ، سوخت رسانی و استارت الکتریکی ) را مختل می کردند و البته غلبه بر آنها توسط سارقین نیز آسان بود. به هرحال از سال 1995 یعنی سه سال قبل از اتحاد اروپا ، نصب ایموبلایزر های الکترونیکی جدید روی تمام وسایل نقلیه تولید شده اجباری شد، برخلاف نسل اول ایمو بلایزرها، نسل جدید بصورت الکترونیکی موتور خودرو را کنترل می کند و تا زمانی که ایموبلایزر فعال باشد بهره برداری از واحد الکترونیکی کنترل کننده موتور خودرو و استارت را مهار می کند.
ایمو بلایزر الکترونیکی اساساً سرقت وسیله نقلیه را بدون داشتن کلید مربوطه، غیر ممکن می سازد. در جدیدترین نسل از ایموبلایزرها با استفاده از اجزای خودروهای مختلف یک سیستم امنیتی پیچیده و مطمئن ایجاد شده است.
طبق اطلاعات ثبت شده از جرم و جنایت در بازه زمانی پانزده ساله در آلمان تعداد سرقتهای وسایل نقلیه موتوری به 29143 مورد رسید یعنی در فاصله سالهای 1993 تا 2008 ، بیش از 85% کاهش یافت و اطلاعات شرکتهای بیمه ای نیز حاکی از این مطلب است که خسارت پرداخت شده در این خصوص از 800 میلیون یورو به 7/175 میلیون یورو کاهش یافته است.
* چشم اندازهای مرتبط با تاثیر ایموبلایزر های الکترونیکی
کارخانه شورولت در ایالات متحده آمریکا در سال 1980 روی خودروهای مدل کوروت خود ایموبلایزر الکترونیکی نصب می کرد که آمار سرقت این خودرو بسیار پایین آمد. ولی آماری که در سال 1997 منتشر شد حکایت از بالا رفتن سرقت خودرو های دارای ایموبلایزر داشت و این نشان می داد که ایموبلایزر های استفاده شده کارایی خود را ازدست داده اند و سارقین بر آنها غلبه کرده اند.
آنالیز اولیه سرقتهای وسایل نقلیه در استرالیا هم انجام گرفت که نتایج مثبتی را برای آنها به بار آورد، از سال 1992 که نصب ایموبلایزر طبق قانون استرالیا اجباری شد در سال 2000 ، 32% از خودروهای استرالیا مجهز به این دستگاه بودند و گزارشی که در سال 2001 از سوی شورای ملی کاهش سرقت وسایل نقلیه منتشر شد آمار سرقت در خودروهای مجهز به ایموبلایزر ، یک در هر 304 اعلام شد درحالیکه سرقت در خودروهای فاقد این تجهیزات ، یک در هر 193 گزارش شده است که نتیجه مثبتی می باشد. در ضمن شواهد زیادی یافت شد که نشان داد تاثیر بیشتر این طرح بر کاهش سرقت های فرصت طلبانه (سرقتهایی که در اثر غفلت صاحبان خودروها و استفاده سارقین فرصت طلب ازاین فرصتها انجام می¬شود مثلاً به بخوبی کلید خودرو را بدست می آورد ویا از آن کپی برداری می کند) در برابر سرقتهای حرفه ای مشاهده شده است.
در یک ارزیابی که در بریتانیا برای سنجش اثر بخشی کارگذاشتن ایموبلایزر در سال 2003 انجام شد ، سن خودروها را موثر در سرقت آن درنظر گرفتند که این موضوع را بر پایه نظریه ای که در سال 1998 ارائه شده بود ، بنا گردیده بود این نظریه معتقد بود که خودروهای جدید با امنیت بالا، منجربه تغییر مسیر سارقین فرصت طلب از سمت این خودروها به سمت خودروهای مدل پایین تر، بزرگتر وبا امنیت کمتر شده است.
چندی بعد وقتی گزارش های سرقت کامیون های جدید با عمر یک یا دوسال داده شد، نظریه پردازان به این نتیجه رسیدند که سارقین شیوه کارشان را تغییر داده اند برای مثال برای دور زدن ایموبلایزر ، ابتدا سوییچ خودرو را سرقت و بدنبال آن، خودرو را می ربودند. درسال 1994در آلمان یک بررسی همه جانبه مبتنی بر روشهای شناخته شده سرقت انجام شدکه سرقتها تا آن زمان را در 4 دسته اصلی طبقه بندی کردند.
اولین دسته عبارتست از سرقت و دستکاری و تغییر شماره های شناسایی خودرو، این نوع سرقت بصورت سازمان یافته وبا روشهای پیچیده انجام می شود و تغییر ارکان خودروها نیز بصورت بسیار ماهرانه ای انجام می شود به این صورت که شماره های شناسایی اوراق مالکیت یک خودروی غیر مسروقه که به نحوی ازبین رفته است( مثلاًسوخته ویا در تصادف شدید از بین رفته است) را بر روی یک خودروی مسروقه پیاده می کنند و این عمل به اصطلاح ، سند نمره کردن نام دارد.
دسته دوم ، سرقت خودرو وسپس قاچاق خودرو به سمت اروپای شرقی است این نوع سرقت بیشتر در نواحی نزدیک مرز و در شب انجام میشود چون قبل از اینکه پلیس متوجه شود ، سارقان ، خودرو را از مرز خارج نموده اند.
دسته سوم ، سرقت خودروهای اجاره ای و لیزینگی است به این صورت که مجرمان در زمان اجاره خودرو ، از کلید اصلی خودرو کپی تهیه می کنند و بعد از عودت دادن وسیله نقلیه ، در فرصتی مناسب براحتی وبا همان کلید تهیه شده آنرا سرقت می کنند. به این نوع سرقت چون از یک قرارداد لیزینگ سوء استفاده میشود ، اصطلاح حقوقی اختلاس (embezzlement) نامیده می شود.
آخرین گروه مربوط به مطالبات جعلی از بیمه هاست به این ترتیب که صاحبان خودرو ها با ترتیب دادن یک سرقت ساختگی ، مجدداً وجه خودرو را از شرکت بیمه دریافت می کردند.
با شروع طرح جامع پلیس آلمان و نصب ایموبلایزرها ، اقدامات آگاهی بخش در این خصوص توسط رسانه ها اطلاع رسانی گردید پس گروه های جوانی که برای تفریح و سرگرمی خودرو سرقت می کردند ، هدفها یشان را عوض کرده وبه سمت خودروهای عمومی و دارای امنیت کمتر رجوع کردند پس باید یک افزایشی در ابتدا در آماراقدام به سرقت مشاهده می شد.
در جدول آماری از تعداد کل سرقتهای وسایل نقلیه در آلمان بین سالهای 1987 تا1992 سهم سرقتهای عادی از3/9% به 4/6% کاهش یافت. در سال 1993 که پلیس همه 16 ایالت آلمان را پوشش داد ، افزایشی در تعداد سرقتهای عادی از 8659 به 12895 مورد ملاحظه شد. از1993 نه تنها تعداد سرقتهای عادی ، بلکه اقدام برای سرقتهای عادی نیز نسبتاً کاهش یافته است. توسعه سرقتهای سازمان یافته وخشن با یک کاهش از 65338 مورد در 1987 به 58936 مورد در1989و بدنبال آن ، افزایش به 102286 مورد در سال 1992 همراه بوده که بعداز آن در سال 1993 یکدفعه نزدیک به 2 برابر شده و به 201941 رسیده که با شروع اقدامات پیشگیرانه از آن سال به بعد شروع به کاهش نموده است با بررسی اعداد و ارقام جدول تاثیر اقدامات جامع پلیس آلمان در کاهش چشمگیر آمار سرقتهای عادی و سرقتهای خشن و سازمان یافته ملاحظه می شود.
------------------------------------------------------------------
* رئیس مرکز تحقیقات کاربردی پلیس آگاهی ناجا
انتهای پیام درسال 1993 هفته نامه های Focus و Der Spiegel گزارش کردند که هر 4 دقیقه یک وسیله نقلیه موتوری در این کشور به سرقت می رود یکسال بعد، پلیس آلمان طرح جامعی برای کاهش آمار سرقت به تصویب رساند. در نقطه شروع فرض بر این بود که علاوه برسرقت هایی که برای تفریح و یا حمل ونقل انجام می شود درصد بیشتری ازموارد به فعالیت های سازمان های جنایی منتسب باشد.
این اقدامات پیشگیرانه بر پایه آنالیز کاملی که روی روشهای جاری انجام سرقتها انجام شده بود، استوار بود و شامل اشکال مختلف سرقت و دستکاری شماره های شناسایی خودرو و نیز سرقتهایی که در پی آن، خودرو ها به سوی بازار های اروپای شرقی قاچاق می شد.
هدف پلیس، ایجاد محیطی ناامن برای مجرمان بمنظور کاهش تعداد سرقتها، بازداشت مجرمان و در نهایت کاهش آسیب های اقتصادی بود. اقدامات انجام شده فراوان بودند از آن جمله میتوانیم اقدامات مکانیکی مانند بهبود امنیت برای دربها، شیشه ها ، قفل ها و چرخ ها و... اشاره کرد و در سال 1995 ایموبلایزرهای الکتریکی پیشنهاد شده روی کلیه وسایل نقلیه نصب شدند ولی ناو گان خودروهای موجود تحت تاثیر این مورد قرار نمی گرفت.
پلیس با این حال، اقدامات پیشگیرانه خود را ادامه داد. در کنار اقدامات ملی و بین المللی پلیس، همکاریها با شرکت های خودرو ساز، شرکتهای بیمه، شرکتهای لیزینگ، مقامات گمرکی و دفاتر صدور مجوزها نیز باید افزایش یابد.
شرکتهای بیمه قبل از این موضوع, شرایط بیمه ای خود را برای اینکه کمتر خسارت بیمه سرقت پرداخت کنند تغییر داده بودند. این تصمیم براین اساس گرفته شده بود که بر آورد می شد بین 20 تا 30 درصد سرقت های وسایل نقلیه توسط صاحبان همان خودروها برای فریب و اخذ خسارت از شرکتهای بیمه انجام می شد.
توسعه ایموبلایزرها را نیز می توان از سال 1993 دانست زمانی که برخی کارخانجات خودرو سازشروع به نصب سیستمهای الکتریکی روی خودرو ها نمودند که امروزه از آنها بعنوان نسل اول ایموبلایزرها یاد می شود. آنها به سادگی جریان سیستمهای اصلی خودرو از جمله (احتراق ، سوخت رسانی و استارت الکتریکی ) را مختل می کردند و البته غلبه بر آنها توسط سارقین نیز آسان بود. به هرحال از سال 1995 یعنی سه سال قبل از اتحاد اروپا ، نصب ایموبلایزر های الکترونیکی جدید روی تمام وسایل نقلیه تولید شده اجباری شد، برخلاف نسل اول ایمو بلایزرها، نسل جدید بصورت الکترونیکی موتور خودرو را کنترل می کند و تا زمانی که ایموبلایزر فعال باشد بهره برداری از واحد الکترونیکی کنترل کننده موتور خودرو و استارت را مهار می کند.
ایمو بلایزر الکترونیکی اساساً سرقت وسیله نقلیه را بدون داشتن کلید مربوطه، غیر ممکن می سازد. در جدیدترین نسل از ایموبلایزرها با استفاده از اجزای خودروهای مختلف یک سیستم امنیتی پیچیده و مطمئن ایجاد شده است.
طبق اطلاعات ثبت شده از جرم و جنایت در بازه زمانی پانزده ساله در آلمان تعداد سرقتهای وسایل نقلیه موتوری به 29143 مورد رسید یعنی در فاصله سالهای 1993 تا 2008 ، بیش از 85% کاهش یافت و اطلاعات شرکتهای بیمه ای نیز حاکی از این مطلب است که خسارت پرداخت شده در این خصوص از 800 میلیون یورو به 7/175 میلیون یورو کاهش یافته است.
* چشم اندازهای مرتبط با تاثیر ایموبلایزر های الکترونیکی
کارخانه شورولت در ایالات متحده آمریکا در سال 1980 روی خودروهای مدل کوروت خود ایموبلایزر الکترونیکی نصب می کرد که آمار سرقت این خودرو بسیار پایین آمد. ولی آماری که در سال 1997 منتشر شد حکایت از بالا رفتن سرقت خودرو های دارای ایموبلایزر داشت و این نشان می داد که ایموبلایزر های استفاده شده کارایی خود را ازدست داده اند و سارقین بر آنها غلبه کرده اند.
آنالیز اولیه سرقتهای وسایل نقلیه در استرالیا هم انجام گرفت که نتایج مثبتی را برای آنها به بار آورد، از سال 1992 که نصب ایموبلایزر طبق قانون استرالیا اجباری شد در سال 2000 ، 32% از خودروهای استرالیا مجهز به این دستگاه بودند و گزارشی که در سال 2001 از سوی شورای ملی کاهش سرقت وسایل نقلیه منتشر شد آمار سرقت در خودروهای مجهز به ایموبلایزر ، یک در هر 304 اعلام شد درحالیکه سرقت در خودروهای فاقد این تجهیزات ، یک در هر 193 گزارش شده است که نتیجه مثبتی می باشد. در ضمن شواهد زیادی یافت شد که نشان داد تاثیر بیشتر این طرح بر کاهش سرقت های فرصت طلبانه (سرقتهایی که در اثر غفلت صاحبان خودروها و استفاده سارقین فرصت طلب ازاین فرصتها انجام می¬شود مثلاً به بخوبی کلید خودرو را بدست می آورد ویا از آن کپی برداری می کند) در برابر سرقتهای حرفه ای مشاهده شده است.
در یک ارزیابی که در بریتانیا برای سنجش اثر بخشی کارگذاشتن ایموبلایزر در سال 2003 انجام شد ، سن خودروها را موثر در سرقت آن درنظر گرفتند که این موضوع را بر پایه نظریه ای که در سال 1998 ارائه شده بود ، بنا گردیده بود این نظریه معتقد بود که خودروهای جدید با امنیت بالا، منجربه تغییر مسیر سارقین فرصت طلب از سمت این خودروها به سمت خودروهای مدل پایین تر، بزرگتر وبا امنیت کمتر شده است.
چندی بعد وقتی گزارش های سرقت کامیون های جدید با عمر یک یا دوسال داده شد، نظریه پردازان به این نتیجه رسیدند که سارقین شیوه کارشان را تغییر داده اند برای مثال برای دور زدن ایموبلایزر ، ابتدا سوییچ خودرو را سرقت و بدنبال آن، خودرو را می ربودند. درسال 1994در آلمان یک بررسی همه جانبه مبتنی بر روشهای شناخته شده سرقت انجام شدکه سرقتها تا آن زمان را در 4 دسته اصلی طبقه بندی کردند.
اولین دسته عبارتست از سرقت و دستکاری و تغییر شماره های شناسایی خودرو، این نوع سرقت بصورت سازمان یافته وبا روشهای پیچیده انجام می شود و تغییر ارکان خودروها نیز بصورت بسیار ماهرانه ای انجام می شود به این صورت که شماره های شناسایی اوراق مالکیت یک خودروی غیر مسروقه که به نحوی ازبین رفته است( مثلاًسوخته ویا در تصادف شدید از بین رفته است) را بر روی یک خودروی مسروقه پیاده می کنند و این عمل به اصطلاح ، سند نمره کردن نام دارد.
دسته دوم ، سرقت خودرو وسپس قاچاق خودرو به سمت اروپای شرقی است این نوع سرقت بیشتر در نواحی نزدیک مرز و در شب انجام میشود چون قبل از اینکه پلیس متوجه شود ، سارقان ، خودرو را از مرز خارج نموده اند.
دسته سوم ، سرقت خودروهای اجاره ای و لیزینگی است به این صورت که مجرمان در زمان اجاره خودرو ، از کلید اصلی خودرو کپی تهیه می کنند و بعد از عودت دادن وسیله نقلیه ، در فرصتی مناسب براحتی وبا همان کلید تهیه شده آنرا سرقت می کنند. به این نوع سرقت چون از یک قرارداد لیزینگ سوء استفاده میشود ، اصطلاح حقوقی اختلاس (embezzlement) نامیده می شود.
آخرین گروه مربوط به مطالبات جعلی از بیمه هاست به این ترتیب که صاحبان خودرو ها با ترتیب دادن یک سرقت ساختگی ، مجدداً وجه خودرو را از شرکت بیمه دریافت می کردند.
با شروع طرح جامع پلیس آلمان و نصب ایموبلایزرها ، اقدامات آگاهی بخش در این خصوص توسط رسانه ها اطلاع رسانی گردید پس گروه های جوانی که برای تفریح و سرگرمی خودرو سرقت می کردند ، هدفها یشان را عوض کرده وبه سمت خودروهای عمومی و دارای امنیت کمتر رجوع کردند پس باید یک افزایشی در ابتدا در آماراقدام به سرقت مشاهده می شد.
در جدول آماری از تعداد کل سرقتهای وسایل نقلیه در آلمان بین سالهای 1987 تا1992 سهم سرقتهای عادی از3/9% به 4/6% کاهش یافت. در سال 1993 که پلیس همه 16 ایالت آلمان را پوشش داد ، افزایشی در تعداد سرقتهای عادی از 8659 به 12895 مورد ملاحظه شد. از1993 نه تنها تعداد سرقتهای عادی ، بلکه اقدام برای سرقتهای عادی نیز نسبتاً کاهش یافته است. توسعه سرقتهای سازمان یافته وخشن با یک کاهش از 65338 مورد در 1987 به 58936 مورد در1989و بدنبال آن ، افزایش به 102286 مورد در سال 1992 همراه بوده که بعداز آن در سال 1993 یکدفعه نزدیک به 2 برابر شده و به 201941 رسیده که با شروع اقدامات پیشگیرانه از آن سال به بعد شروع به کاهش نموده است با بررسی اعداد و ارقام جدول تاثیر اقدامات جامع پلیس آلمان در کاهش چشمگیر آمار سرقتهای عادی و سرقتهای خشن و سازمان یافته ملاحظه می شود.
------------------------------------------------------------------
* رئیس مرکز تحقیقات کاربردی پلیس آگاهی ناجا
کپی شد
