امام خمینی؛ عشق گل آقا/ یادمان باشد اصل کار مردمند

جماران: آنچه که در پی می آید گزیده ای از خاطرات کیومرث صابری فومنی (گل آقا) در باره امام خمینی است که در هفدهمین مجموعه «یادها» توسط گروه تاریخ معاونت پژوهشی مؤسسه تنظیم و نشر آثار حضرت امام خمینی^(س) تنظیم و منتشر شده است. گفتنی است این مجموعه خاطرات مدتی پس از رحلت امام خمینی بیان شده و اکنون سال ها از تنظیم آن می گذرد.
پایگاه اطلاع رسانی جماران در تعطیلات نوروزی بخش های دیگری از این کتاب را منتشر خواهد کرد.

اولین دیدار حضوری من که می‏ توانم یک خاطره هم از آنجا بگویم زمانی بود که امام تشریف بردند قم. ما شهریور آن سال رفتیم که با امام صحبت کنیم که یک پیامی ایشان بدهد. آقای رجایی تمام مدیران کل شهرستان‏ ها را همراه برد. من هم مدیر کل ستادی در آموزش و پرورش بودم. یک خاطره شیرینی دارم؛ نشستیم در آن اتاق، همان پتوی چهار خانه‏ ای که در تصاویر دیده می شود.
گفتند حضرت امام آمد و ما نگاه کردیم و از لای در عبای امام را دیدیم. داشتیم می‏ آمدیم تو کوچه که مردم خیلی به شدت شعار می‏دادند که «ملاقات اختصاصی ملغی باید گردد» مردم زیر آفتاب قم. آقای رجایی برگشت به طرف مردم، گفت: من برای کار شما دارم می‏ روم دیگه، که مردم صلوات فرستادند. گفتیم الحمدلله.
امام آمدند، ما بلند شدیم، دیدیم امام نیامد. ‏‏ای داد بیداد، که من همیشه می‏گویم یک تو دهانی محکمی به ما امام زد یعنی امام مردم را نشان داد. امام چی شد؟ آقای رجایی گفت: امام رفت اول جواب آن مردم را بدهد. بعد تشریف آوردند، دست‏شان را بوسیدیم، 20 ـ 30 نفر بودیم. من اولین بار خنده امام را آنجا دیدم. وقتی حرف‏شان را که زدند، دوباره برگشتند و رفتند طرف مردم، با مردم خداحافظی کردند.
آقای رجایی گفت: امام عجب درسی به ما داد که یعنی اصل کار مردمند که من یادم است سیدزاده که بعدا نماینده کرمانشاه در مجلس شد و الآن استاندار تهران است (سید جلیل سید‏زاده)، وقتی امام حرف‏شان را زدند و بلند شدند این احساساتی شد، رفت گرفت یک جوری شانه امام را به طرف خودش کشید که ما فکر کردیم دست امام شکست که همه پریدند به طرف سیدزاده که تو پیرمرد را کشتی. ما دیدیم امام خندید دستی به سر و رویش کشید، خیلی اشتیاق داشت، منتها آنجا ما ادب کردیم. من دیگر مزاحم امام نشدم جز دوبار در ملاقات‏های عمومی.
یک‏بار با آقای رجایی رفتیم خدمت امام و یک‏بار در معیت آقا، آقای خامنه‏ ای موقعی که رئیس جمهور بود، داستانش جالب است به من می‏گفت من می‏روم چرا تو نمی‏آ یی جماران. من گفتم ببین من اگر بیایم جماران می‏ خواهم آنجا بنشینم امام برای همه ما نطق بکند، من این‏جوری سیراب از امام نمی‏شوم که این برای من خیلی خسته کننده می‏شود اصلا دلم می‏شکند احساساتی هستم، شاعر مسلکم. اگر من امام را رو در رو ببینم، دست‏شان را ببوسم و بیایم بیرون برای من کافی است. یک روز من در حیاط رئیس جمهوری بودم (چون مشاور آقا بودم) که حاج‏ آقا انصاری را دیدم، آن میدان را یک مرتبه دور زد، ماشین جلو پام ایستاد. آقای خامنه‏ ای گفت: بپر بالا، من آمدم بالا. گفتم: کجا؟ گفت: می‏رویم خدمت امام. من دستگیره در را گرفتم گفتم: من پیاده می ‏شوم. شما می‏ خواهید من را ببرید آنجا، من هم مثل مردم بنشینم، اصلا نمی‏ آیم. گفت: نه. یک داستان دیگری است که رفتیم آنجا امام سخنرانی کردند بعد آقای میرسلیم از دور من را صدا کرد که رفتم و فقط دست امام را بوسیدم و آمدم بیرون.