ترزا می باید بداند که این رئیس جمهور آمریکا دشمنی برای ثبات اروپا محسوب می شود و اکنون باید از اشتباهش برای دعوت از او برای سفر به انگلیس درس عبرت بگیرد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، گاردین در سرمقاله امروز خود نوشت: شاید به نظر برسد که دعوت از دونالد ترامپ برای سفر به انگلیس یک ایده خوب باشد اما برای «ترزا می» همه اینها به یک دیدار مخرب از سوی متحدی از جهنم تبدیل شد.
دولت انگلیس، با توجه به اینکه خیابان های شهرهای انگلیس پر از معترض بود، بسیار تلاش کرد تا استقبال خوبی از ترامپ داشته باشد. در همه جا فرش قرمز پهن شده بود که اقدامی بی سابقه بود. اما این اقدامات جلوی شخصیت ترامپ و صادقانه تر بگوییم، پروژه سیاسی او را نگرفت. ترامپ حتی قبل از اینکه آمریکا را ترک کند، ترزا می را هدف انتقاداتش قرار داد. او در جلسه ناتو در بروکسل هم رفتار قلدمآبانه ای داشت. او در همان روز ورودش به انگلیس نیز مصاحبه ای انفجاری و عمدا بی ثبات کننده با روزنامه «سان» متعلق به «روبرت مرداک» داشت.
این اقدامات تضمین کرد که کنفرانس مطبوعاتی روز جمعه میان این دو نیز برای ترزا می مطلوب نخواهد بود. و همین طور هم شد و بیش از آنکه برنامه ای دیپلماتیک باشد به «شورشی» برای ترامپ تبدیل شد. اما فقط این بی ادبی ها نبود که اهمیت داشت - هر چند که نداشتن نزاکت مهم است، هم در مسائل شخصی و هم در مسائل عمومی. اما این تاثیر سیاسی و پیامدهای آن بود که بسیار اهمیت داشت. نتیجه گیری بی نظیر این دیدار این است که «آمریکایِ ترامپ» نمی تواند یک متحد قابل اعتماد برای کشورهای اروپایی متعهد به دفاع از دموکراسی لیبرال محسوب شود. این یک تغییر طولانی برای انگلیس و اروپا است.
همه چیز در مورد این دیدار فاجعه آمیز و شرم آور رئیس جمهور آمریکا، پشت احساس سیاسی پنهان شده است. اما ترزا می و مشاورانش در ژانویه 2017 به واشنگتن سفر کردند تا رئیس جمهوری دیدار داشته باشند که به سختی وارد کاخ سفید شد و با قدرت و شخصیت خود تلاش داشت تحولات را از مناسبت هایی بی ضرر، به مناسبت هایی به شدت مسموم تبدیل کند. این یک اشتباه شرم آور و احمقانه بود. واکنش عمومی خصمانه به این دیدار فوری و بی سابقه بود. همه اتفاقی که این هفته افتاده، تایید می کند که سفر ترامپ نباید اتفاق می افتاد.
ترزا می باید از همان ابتدا متوجه می شد که رویکرد ترامپ در قبال استراتژی برگزیت او، نشان می دهد که او یک متحد نیست. ترامپ می خواهد سازمان های بین المللی مانند ناتو و اتحادیه اروپا را از هم بپاشد. او بر همین اساس از برگزیت استقبال کرد. او برگزیت را به عنوان آغاز یک چرخش به سوی سیاست های ملی گرایانه، غیرلیبرال و اغلب نژادپرستانه ناسیونالیستی دید، که انتخاب او در انتخابات نوامبر 2016 نمونه دیگری از آن سیاست بود. او آرزوی خود را برای ارتقا دیگر جنبش های راست گرای قدرتمند پنهان نکرد. رهبران اروپایی مخصوصا «آنگلا مرکل» صدراعظم آلمان این خطر را درک کردند. اما ترزا می نتوانست این درک را داشته باشد. ترزا می به راستی می خواست رابطه نزدیکی با اتحادیه اروپا در پسابرگزیت داشته باشد؛ موضعی که به تازگی به حل و فصل اختلافات او با وزرا منتهی شد. اما وی نتوانست ببیند که «آمریکایِ ترامپ» تعهد قوی تری نسبت به تضعیف اتحادیه اروپا در مقابل انگلیسی دارد که می خواهد اتحادیه اروپا در آن موفق شود.
از بطن این شکست، مصاحبه با روزنامه سان بیرون آمد. در این مصاحبه ترامپ از اتحادیه اروپا ابراز انزجار کرد، خواستار اعمال برگزیت سخت گیرانه شد، ترزا می را تحقیر کرد، برای انجام معامله تجاری با انگلیس هیچ تمایلی نشان نداد، از «بوریس جانسون» وزیر خارجه پیشین که با مهاجران خصومت می ورزید استقبال کرد، و اعتقاد کم سابقه خود را در این خصوص اعلام کرد که «انگلیس و اروپا فرهنگ خود را از دست داده اند». این مصاحبه، محتوای آن، زمان بندی آن و این واقعیت که آن را به «مرداکِ ضد اتحادیه اروپا» ارائه داده، یک اقدام خصمانه عمدی بود. برای ترزا می مبارزه برای کنترل حزبش در برابر برگزیت، خنجری از پشت محسوب می شود. اما این اساسا شخصی نبود. این اعلام خصومت با انگلیس و اروپا و ارزش هایی است که آنها برای آنها قائل هستند.
هیچ رئیس جمهوری پس از دوران جنگ چنین رفتارهایی نداشته است. چنین رئیس جمهوری باید سعی می کرد ، مشکل اتحادیه اروپا و انگلیس را به عنوان مشکلی که نیاز به حل و فصل دارد ببیند، و از نفوذ خود برای کمک به متحدان اروپاییِ آمریکا برای پیدا کردن یک راه مشترک به جلو پس از برگزیت استفاده می کرد. چنین رئیس جمهوری می توانست کاری درست انجام دهد.
اما ترامپ چنین رئیس جمهوری نیست. او متحد ما نیست او با منافع و ارزش های ما رفتاری خصمانه دارد. حتی اگر این روند ادامه یابد، ممکن است او تبدیل به یک تهدید مادی شود. این هفته او عمدا سیاست اروپا و انگلیس را تحریک کرد. بله، می مسئولیت این کار را گردن خودش انداخت. اکنون او باید درس عبرت بگیرد و انگلیس را چه با برگزیت و چه بدون آن، تحت روابط سازنده و موثر با متحدان معتبر تر ما که ارزش های ما را در اروپا به اشتراک دارند، رهبری کند.
