از صدراعظم آلمان به عنوان قدرتمندترین زن جهان نیز یاد می‌شود؛ کسی که این روزها نقش یک رهبر اعتدالی و میانجی را میان اروپا و آمریکا ایفا می کند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «آنگلا مرکل» در آغاز چهارمین دوره صدراعظمی خود در بزرگ ترین اقتصاد جهان قرار دارد؛ کسی که این روزها نقش یک رهبر اعتدال گرا و میانجی را میان اروپا و آمریکای دونالد ترامپ ایفا می کند. ادامه کاهش میزان بیکاری در آلمان و رشد قدرتمندانه اقتصاد در این کشور از یک سو و از سوی دیگر، حفظ ائتلاف اروپا از جمله موارد محبوبیت مرکل در اروپا و آلمان است.
این زن قدرتمند گذشته جالب و شیرینی دارد:
زندگینامه
آنگلا مرکل به عنوان اولین فرزند خانواده در سال 1954 در شهر «هامبورگ» متولد شد. پدرش یک کشیش و مادرش معلم بود.
خانواده او اندکی بعد از تولد وی، به شهر کوچک «تمپلین» در نزدیکی «برلین» در جمهوری دمکراتیک آلمان (آلمان شرقی) مهاجرت کردند. خانواده وی مسیحی و مخالف دولت کمونیستی آلمان شرقی بودند.
آنگلا و خواهر و برادرش
او ساخت دیوار برلین را یکی از نخستین خاطرات کودکی خود می داند.
همواره مدل موی ساده و کوتاه او مورد تمسخر دیگران بوده است.
تحصیلات
در زمان تحصیل در دبیرستان، نمرات خوب او در دروس مختلف به ویژه ریاضیات و زبان روسی مورد توجه معلمان قرار گرفته بود.
آنگلا در سال 1973 در دانشگاه «لایپزیگ» به تحصیل فیزیک پرداخت و در سال 1978 آن را به پایان رساند.
او دکترای خود را در رشته شیمی فیزیک در سال 1986 گرفت.
فعالیت سیاسی
آغاز
او در جوانی با اینکه به کمونیسم ایمان نداشت، به شاخه جوانان حزب اتحاد سوسیالیستی آلمان پیوست. در آن زمان به طور پنهانی برنامه های سیاسی تلویزیون آلمان غربی را تماشا می کرد.
او به هنگام انقلاب های 1989 وارد عرصه سیاسی آلمان شد و در سال های پایانی دولت کمونیستی آلمان شرقی، مرکل در اعتراضات خیابانی شرکت فعالی داشت و به عضویت حزب تازه تاسیس «بیداری دموکراتیک» درآمد. او در زمان فروپاشی دیوار برلین به عنوان سخنگوی این حزب فعالیت می کرد.
ورود به دولت
مرکل در سال 1990 به معاونت سخنگوی نخستین دولت دموکراتیک جدید در آلمان شرقی پیشین منصوب شد. پس از اتحاد آلمان، او به آلمان غربی رفت و در آنجا به عضویت حزب محافظه کار اتحادیه دموکرات مسیحی آلمان درآمد.
در 18 مارس 1990 وی از ایالت «مکلنبورگ فورپومرن» به پارلمان آلمان (بوندستاگ) راه یافت و به عنوان قائم مقام سخنگوی دولت برگزیده شد.
به دلیل توجه «هلموت کهل» صدراعظم وقت آلمان به او، در 18 ژانویه 1991 به عنوان وزیر زنان و جوانان و در سال 1994 به عنوان وزیر محیط زیست، حفظ طبیعت و امنیت رآکتورها مشغول به کار شد.
وی مقام این وزارت را تا سال 1998 که به قدرت گرفتن حزب سوسیال دموکرات آلمان به رهبری «گرهارد شرودر» انجامید، حفظ کرد. بعد از آن تلاش به ائتلاف با سوسیال-دموکرات ها برای حکومت در بعضی از ایالات کرد، که البته به نتیجه ای نرسید.
رهبری حزب
پس از شکست اتحادیه دموکرات مسیحی در انتخابات 1998، مرکل به عنوان دبیرکل این حزب برگزیده شد و در سال 1999 پس از رسوایی پرداخت های مالی غیرمجاز در این حزب که به برکناری «ولفگانگ شویبله» رهبر وقت این حزب انجامید به رهبران حزب خود از جمله هلموت کوهل پشت کرد و در سال 2000 به عنوان نخستین زن در تاریخ حزب دموکرات مسیحی آلمان، به رهبری این حزب برگزیده شد.
با این وجود در سال 2002 «ادموند اشتویبر» دبیرکل اتحادیه سوسیال-مسیحی بایرن که با اتحادیه دموکرات مسیحی در پارلمان متحد بود، به عنوان نماینده دو حزب متحد برای صدراعظمی کاندید شد. این دو حزب با رهبرانشان (مرکل و اشتویبر) بارها گرهارد شرودر و سوسیال دموکرات ها را تحت عناوین مختلف سیاست های غلط اقتصادی، افزایش بدهی های کشور و مهم تر از همه، تعداد بسیار زیاد بیکاران مورد سرزنش قرار می دادند. با این وجود اتحاد آنها بار دیگر در سال 2002، بیشتر به دلیل سیاست های آنها در مورد جنگ عراق از ائتلاف قرمز-سبز به رهبری گرهارد شرودر و یوشکا فیشر شکست خورد.
با افزایش بدهی ها و بیکاران کشور در سال های 2003 و 2004، فشار بر شرودر و متحدانش بیشتر شد، تا آنجا که اتحادیه دموکرات مسیحی در سایر ایالت های آلمان به پیروزی رسید. سوسیال دموکرات ها و شرودر برای جبران این شکست ها پیشنهاد به عقب انداختن انتخابات پارلمانی در سال 2005 را دادند، تا به رقبای خود محبوبیتشان را میان مردم به اثبات برسانند. در حالی که کارشناسان امیدی برای سوسیال دموکرات‌ها نمی‌دیدند.
پیروزی در انتخابات
مرکل در انتخابات بوندستاگ در سال 2005 خود را نامزد صدراعظمی از طرف دو حزب متحد کرد. بر خلاف انتظار همه، اتحادیه دموکرات مسیحی رای بالایی آورد به طوری که اتحادیه دموکرات مسیحی ها و سوسیال مسیحی های بایرن یا سوسیال دموکرات ها هیچ کدام به تنهایی نتوانستند اکثریت پارلمانی را به دست بیاوردند. به این ترتیب ائتلاف دمکرات مسیحی ها و اتحادیه سوسیال-مسیحی بایرن مجبور شدند برای اداره کشور با سوسیال دموکرات ها ائتلاف بزرگ تشکیل دهند. بر طبق مذاکرات ائتلاف بزرگ، سوسیال دموکرات ها به صدراعظمی مرکل و کناره گیری شرودر از سیاست رضایت دادند به شرط اینکه 8 وزارت خانه بزرگ در دستان آنها باقی بماند. به این صورت آنگلا مرکل نخستین صدر اعظم زن در کشور آلمان معرفی شد.
به این ترتیب مرکل دولت ائتلافی را تا سال 2009 رهبری کرد. پس از انتخابات فدرال در سال 2009 و خروج سوسیال دموکرات ها از دولت، مرکل دولت ائتلافی جدید را با مشارکت حزب دموکرات آزاد تشکیل داد.
دوره های بعدی
سومین دوره صدراعظمی مرکل پس از انتخابات فدرال 2013 آغاز شد.
اما همپیمانانش در حزب دموکرات های آزاد در این دوره از انتخابات از ورود به بوندستاگ بازماندند و در نتیجه مرکل دولتی ائتلافی با سوسیال دموکرات ها تشکیل داد.
مرکل در روز 20 نوامبر 2016 از تمایل خود برای کاندیداتوری در انتخابات فدرال آلمان در سپتامبر 2017 خبر داد. او پس از پیروزی در این انتخابات برای چهارمین دور به صدر اعظمی آلمان رسید. با پایان این دوره، او رکورد طولانی ترین دوره صدر اعظمی را می شکند.
سیاست مرکل
او را سیاستمداری غیرقبل پیش بینی، مرموز، بی رحم، و عمل گرا می خوانند. درباره مرکل و در واقع سیاست کنونی حزب او گفته می شود که او گرایش سنتی آلمان به فرانسه که پایه تشکیل یک اتحادیه اروپای قدرتمند است را می شکند و مانند «تونی بلر» و «مارگارت تاچر» بیشتر گرایش به نزدیکی با آمریکا دارد.
این برای اتحادیه اروپا مسئله مهمی است وگرنه در زمینه سیاست های اقتصادی، اختلاف احزاب بزرگ حاکم در اروپا بسیار کم شده است. از او به عنوان مارگارت تاچر قرن 21 یاد می شود.
مجله فوربز دو بار او را دومین شخص قدرتمند جهان نامید که بالاترین رتبه ای است که یک زن تاکنون به آن رسیده است. مرکل در سال 2015 از سوی مجله تایمز به عنوان شخصیت سال برگزیده شد و این نشریه او را صدراعظم دنیای آزاد نامید.
وی از روز 26 مارس 2014 رکورد طولانی ترین دوره تصدی دولت را در بین سران کشورهای عضو اتحادیه اروپا از آن خود کرد. همچنین وی در سال 2016 برای دهمین سال به عنوان قدرتمندترین زن دنیا از سوی مجله فوربز برگزیده شد.
مرکل همچنین نقشی کلیدی در پیمان لیسبون و اعلامیه برلین ایفا کرد. تقویت پیمان تجاری و سرمایه گذاری ترنس-آتلانتیک از اولویت های مرکل در تجارت خارجی بوده است. وی همچنین نقشی تعیین کننده در مدیریت بحران اقتصادی اروپا داشت و از وی به عنوان تصمیم گیرنده اصلی در حل بحران یاد می شود.
در سیاست های داخلی آلمان، اصلاحات سیستم خدمات درمانی، مشکلات مربوط به آینده توسعه بخش انرژی و همچنین سیاست های درهای باز برای سیل مهاجران در سال های 2015 و 2016 از عمده ترین مسائلی بود که مرکل و دولتش را درگیر کرد.
سیاست خارجی
آنگلا مرکل در زمان جنگ عراق به پشتیبانی از سیاست های آمریکا پرداخت. این کار او باعث بروز مخالفت های شدید در داخل آلمان شد تا جایی که رئیس حزب سوسیال دموکرات، عملکرد و گفته های مرکل را «سجده در برابر دولت آمریکا» دانست.
وی معتقد به عضویت ترکیه به عنوان مشارکت کننده ممتاز به جای عضویت این کشور در اتحادیه اروپاست.
وی طرفدار برجام است و می گوید از مدل این پیمان می‌توان برای خلع سلاح کره شمالی استفاده کرد.
وی مخالف خروج انگلیس از اتحادیه اروپا (برگزیت) است. اما با این خروج، او به رهبر بی رقیب اروپا تبدیل می شود.
زندگی شخصی
او در دانشگاه با «اولریش مرکل»دانشجوی فیزیک آشنا شد و در سال 1977 پس از ازدواج با او، نام خانوادگی خود را از «کاسنِر» به «مرکل» تغییر داد.
وی در سال 1988 در مرکز آکادمی علوم با همسر دوم خود، «یواخیم زاور» آشنا شد. آنها پس از مدتی با هم ازدواج کردند.
آنگلا مرکل بدون اینکه از دو ازدواج خود فرزندی داشته باشد، با فرزندان همسر دوم خود که حاصل ازدواج قبلی او هستند، زندگی می کند.
ساده پوش بی آلایش
شواهد نشان می دهد که مرکل قدرتمند خیلی هم درگیر سبک پوشش اش نیست.او سال هاست که ساده پوشی را انتخاب کرده و خیلی به مدل و سبک لباس هایش اهمیت نمی دهد، یعنی بیشتر از یک مدل خاص اما در رنگ های متفاوت استفاده می کند.
او در کمد لباس هایش، فستیوالی از رنگ را جای داده، فستیوالی که اکثرا شامل کت های سه دکمه شبیه به هم اما در رنگ های مختلف هستند.با این همه خیلی ها معتقدند همین ساده پوشی مرکل، عامل موفقیت او در جمع کردن رای مردم طبقه های پایین و متوسط جامعه آلمان است.
«بتینا شونباخ» طراح آلمانی که به خاطر دوختن لباس های هوشمندانه و در عین حال ساده مشهور است، از انتخابات سال 2005 مشاور مرکل در خریدهایش بوده است.
