ترامپ به مثابه نوزادی می ماند که نباید او را در خانه تنها گذاشت.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، شما باید اکنون 90 سال داشته باشید تا در زمانی استفاده از آخرین سلاح هسته ای در حالت خشم 18 سال می داشتید. هیچ چیز بدبینان نسل 1945 را بیش از دانستن این موضوع متعجب نمی کند که از زمان بمباران «ناکازاکی» توسط آمریکا هیچ کشوری به نیروی کشنده نهایی نرسیده است.
از آنجایی که هیچ حمله هسته ای سوم، سومین جنگ جهانی و هیچ جنگ اروپایی در قاره ای که قبلا خشونت را به عنوان ورزش مورد علاقه خود در نظر قرار می داد، وجود نداشته است، تهدید به یک حمله هسته ای به شبه جزیره کره به نظر فوق العاده می رسد.
نادیده گرفتن هشدار ترامپ مبنی بر اینکه کره شمالی «با آتش و خشم» مواجه خواهد شد، کار آسانی است. پاسخ کره شمالی مبنی بر اینکه «تنها زور» موثر واقع می شود، را می توان همچون یک ژست توخالی در نظر گرفت. واشنگتن هیچ گونه تدارکی برای جنگ نمی بیند. قطعا ترامپ برای این کار آماده نیست. همانند بسیاری از بازرگانان که وارد دنیای سیاست شده اند، وی ادعا می کند که از مهارت های سخت و معامله طلب خود برای پیشبرد اهدافش بهره می برد. با توجه به اینکه برنامه اداری و قانونی ترامپ اکنون در هرج و مرج به سر می برد، منطقی است که داستان جنگ کره را اکنون یک جنجال تازه در نظر بگیریم که آن هم می گذرد.
بیایید امیدوار باشیم. اما دلیلی وجود دارد که معتقد باشیم که جهان هرگز چنین مردانی را که غیر مسئولانه با سلاح های هسته ای بازی می کنند، به خود ندیده است. غرب نسبت به ترامپ وسواس دارد زیرا او تهدید می کند که وحدت و مشروعیت اخلاقی این بلوک را از بین ببرد. با اینکه او بد است، نمی خواهم استدلال کنم که یک معیار اخلاقی بین یک دموکراسی و یک دیکتاتوری وجود دارد؛ و نه حتی دموکراسی که توسط ترامپ رهبری می شود.
اگر «هیلاری کلینتون» در انتخابات ریاست جمهوری پیروز شده بود، باز هم بحران کره وجود داشت. کره شمالی نه تنها آمریکا بلکه کره جنوبی و ژاپن را هم تهدید می کند. این کشور از قطعنامه سازمان ملل متحد برای متوقف کردن آزمایش موشک های بالستیک تخطی می کند.
اکنون سوالی که ما باید خیلی نگران آن باشیم این است که چه بحثی اکنون در میان نخبگان واشنگتن اتفاق می افتد و اینکه چه کسی حرف آخر را می زند. هیچ رهبری در جنگ سرد - حتی نیکسون و خروشچف - به خطرناکی ترامپ رفتار نکرده بود. او تهدید کرده است که کره شمالی با خشم و آتشی مواجه خواهد شد که جهان تا به امروز به خود ندیده است.
مردان ظاهرا سالم در دولت وی سخت به تکاپو افتادند و تاکید کردند که البته این طور نیست. «رکس تیلرسون» وزیر خارجه وی گفت که ترامپ تنها دکترین سنتی را تایید کرده و خبری از حمله نیست.
در این اقدام با ترامپ همچون کودک خردمندی رفتار شد که بیانیه «خشم و آتش» وی برش چندانی ندارد. هنگامی که حمله به کوبا در اکتبر 1962 آغاز شد، رئیس جمهور کندی تظاهر کرد که مبتلا به آنفولانزا است تا بتواند خود را از تعامل با مشاورانش معاف کند. همان گون که روزنامه نگاران آمریکایی می توانند بگویند، ترامپ از روی نوشته های آماده سخن نمی گوید و به تیم امنیتی ملی خود چیزی نمی گوید. ترامپ نه تنها از «باراک اوباما» مشاوره نگرفت، بلکه هیچ شواهدی هم وجود ندارد که نشان دهد او اصلا با کسی مشورت می کند.
این واقعیت شگفت آور را که هیچ سلاح هسته ای از تاریخ 9 اوت 1945 پرتاب نشده، با توانایی قدرت های بزرگ برای از بین بردن همه سنت ها و جلوگیری از درگیری های نظامی مستقیم ترکیب کنید، تا به نوعی خوش بینی دست یابید. محققان به ویژه «استیون پینکر» محقق مطرح می توانند بحث های متضادی را مطرح کنند، اما ادعای قابل قبول این است که تمایل انسان به خشونت در حال کاهش است. گسترش تجارت آزاد و دموکراسی تمایل به جنگ را کاهش می دهد.
با این حساب رهبران کره شمالی و آمریکا تنها تهدید می کنند. به آنچه که برای ما پذیرفتنی است نگاه کنید. برای مقامات ارشد دولت آمریکا طبیعی است که با بستن دهان رئیس جمهور خود از بروز جنگ ممانعت به عمل آورند. بر اساس گزارش هایی که تکذیب نشده اند، اکنون طبیعی است که وزیر دفاع و رئیس ستاد کارکنان کاخ سفید برنامه های خود را برای سفر هماهنگ کنند تا یکی از آنها همواره در آمریکا بماند. آنها مسئولیت نوزادی را برعهده دارند که هیچگاه نباید او را در خانه تنها گذاشت.
ترامپ ممکن است برای ژست هم شده همان کاری را که در سوریه کرد، در کره هم انجام دهد. اما من فکر نمی کنم این جنگ، تمام عیار باشد. من بعید می دانم کره شمالی در نهایت از بمب های خود استفاده کند. ما امیدواریم رویه طولانی به سمت داشتن جهانی صلح آمیز ادامه یابد. اما کسی چه می داند. از کیم جونگ اون و دونالد ترامپ هر کاری بر می آید.
