عرب ها یا برخی از آنها دیگر اسرائیل را دشمن خود نمی دانند بلکه دشمن خود را کسی می دانند که اسرائیل با او دشمن است و او را منبع نگرانی برای امنیت و ثبات و طرح های توسعه طلبانه و عدوانی به ضرر امت عربی و ملت فلسطین، می داند.این اوج و قله رسوایی(عرب ها) و اوج مصیبت است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران،«عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در تحلیلی در روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم به اقدام های جدید ضد ایرانی آمریکا و رژیم اشغالگر اسرائیل پرداخت و نوشت: این تاسف بار است که عرب به عنوان کشورها و ارتش ها به طور کلی از فهرست نگرانی های اسرائیلی غایب شوند و برخی از آن ها نیز به اردوگاه کشورهای هم پیمان اشغالگر منتقل شوند و به اشغالگر به عنوان شریک استراتژیک در سازمان امنیتی منطقه ای به مانند پیمان ناتو نگاه می کنند.
هر کسی تحرک های مسئولان اسرائیلی در این روزها را ببیند و رایزنی های شان با رهبران خارجی را دنبال کرده باشد این تصور قطعی برایش به وجود می آید که ایران و گروه های نظامی هوادارش و در رأس آنها حزب الله خطر واقعی هستند که در عمل وجود رژیم اشغالگر اسرائیل را تهدید می کنند.
«بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر اسرائیل اکنون برای دیدار با «ولادیمیر پوتین» رئیس جمهور روسیه در مسکو به سر می برد و مساله مهمتر که در جدول رایزنی هایش وجود دارد، حضور ایران در سوریه و خطرش در آینده بر امنیت رژیم اشغالگر اسرائیل است و برخی گزارش های اسرائیلی وجود دارد که می گوید از رهبران روسی می خواهد که اجازه دهند هواپیماهای اسرائیلی از حریم هوایی سوریه بدون هیچ گونه مانعی برای ضربه زدن و حمله به پایگاه ها و مکان های تجمع و استقرار نیروهای حزب الله لبنانی استفاده کند.
و اما «آویگدور لیبرمن» وزیر جنگ اسرائیل که این روزها در سفر واشنگتن به سر می برد که در کنفرانسی مطبوعاتی که پیش از دیدارش با «جیمس ماتیس» وزیر دفاع آمریکا برگزار کرد، گفت که چیزی که بیشتر از همه مسائل دیگر اسرائیل را نگران می کند«قاچاق سلاح شکننده توازن استراتژیک به حزب الله در لبنان و جنبش های مقاومت اسلامی به نوار غزه مانند موشک های پیشرفته و دقیق و پهپاد هاست» و ایران را متهم به دست داشتن در عملیات قاچاق این سلاح ها و نیز حمایت مالی و انتقال تکنولوژی متهم کرد.
تنها ذکری که این روزها از عرب ها می شود محدود به خبرهایی است که با قدرت در رایزنی های پشت پرده تکرار می شود و دم از ایجاد ائتلاف منطقه ای شبیه «ناتو» می زند که آمریکا آن را با مشارکت کشورهای عربی مانند مصر، عربستان،امارات و اردن هدایت می کند و اسرائیل نقش «ناظر» در آن را بازی می کند و نقش اعلام شده اش در آن همکاری امنیتی و اطلاعاتی جاسوسی است.
چیزی که درست بودن این خبرها را تا حدودی مورد تایید قرار می دهد مطلبی است که روزنامه های آمریکایی از جمله «وال استریت ژورنال» نزدیک به دولت «دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا، منتشر کرد ه اند. وال استریت ژورنال نوشت که این دولت قصد دارد که کنفرانسی بین المللی برای جنگ با تروریسم و به طور خاص گروه تروریستی داعش با حضور عربی و اسرائیلی گسترده تشکیل دهد و نیز قصد دارد که نزدیک به هزار نظامی بیشتر به سوریه برای مشارکت در عملیات«آزادی» شهر «الرقه» پایتخت داعش بفرستد و حملاتش علیه گروه القاعده در یمن را نیز افزایش داده است.
نکته قابل توجه و تامل این است که این تحرکات در دو شق سیاسی و نظامی تحت عنوان جنگ با تروریسم صورت می گیرد اما هدف اعلام نشده اش ایران و گروه های هوادار این کشور در عراق، سوریه و لبنان است و عرب ها یعنی«محور اعتدال» سر نیزه و تامین کننده مالی اصلی برای هر گونه تحرک آمریکایی در سوریه و عراق و چه بسا اقدامات ضد ایرانی داخل خود ایران در آینده هستند.
ایرانی ها جزئیات این استراتژی اسرائیلی و اهداف مخفیانه و علنی آن را به خوبی می دانند و نشانه هایی وجود دارد که حاکی از آن است که برای آن آماده هستند. تهدیدهای «سید حسن نصرالله» رهبر حزب الله لبنان برای حمله به تاسیسات هسته ای دیمونای اسرائیلی در قلب صحرای «نقب» و نیز مخازن ماده سمی آمونیاک در حومه شهر «حیفا» در همین زمینه صورت گرفته است و در هر دو حالت به اسرائیل به تلفات مادی و انسانی به شکل وحشتناک و رعب آوری در تمام مقیاس ها وارد می آید تا جایی که شهرک نشینان در شهر حیفا از دولت رژیم اسرائیل خواستند که مخازن آمونیاک را از این شهر به مکان دیگر ی منتقل شوند.
ما بر این باور نیستیم که سخنان «هاشم الموسوی» سخنگوی جنبش«نجباء» که در آن اعلام کرد که این جنبش لشکری برای آزادی بلندی های جولان تشکیل داده است که از یگان های ویژه جنگی مجهز به سلاح های استراتژیک تشکیل شده، در این زمان، اتفاقی بیان شده است بلکه پیام تهدید«بازدارنده» به دولت رژیم اسرائیل است. این لشکر منتظر دستور دولت سوریه برای تحرک است و بعید نمی دانیم که در عمل در اراضی سوریه حضور دارد.
در گذشته نزدیک نگرانی اسرائیل از ارتش های سوریه، مصر و عراق و اردن و آن چه «کشورهای مواجهه» نامیده می شدند، بود اما این زمان بدون بازگشت پی کارش رفت و نگرانی امروز اسرائیل از ایران و برخی از کشورهای هم پیمانش به ویژه سوریه،لبنان و بخشی از عراق است.
عرب ها یا برخی از آنها دیگر اسرائیل را دشمن خود نمی دانند بلکه دشمن خود را کسی می دانند که اسرائیل با او دشمن است و او را منبع نگرانی برای امنیت و ثبات و طرح های توسعه طلبانه و عدوانی به ضرر امت عربی و ملت فلسطین، می داند.
این اوج و قله رسوایی(عرب ها) و اوج مصیبت است.
