اردوغان این تغییر را زمانی مجبور شد انجام دهد که سازمان اطلاعاتش به وی نسبت به آینده سیاه و تاریکی هشدار داد که در صورت نپیوستن به ائتلاف روسیه پیش روی ترکیه است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، روزنامه رأی الیوم در گزارشی نوشت:«رجب طیب اردوغان»رئیس جمهور ترکیه اقدام به تغییر موضع گیری هایش در نزاع سوریه کرد و دیگر به تیم عربستان-قطر-آمریکا که خواستار کناره گیری «بشار اسد» رئیس جمهوری سوریه از قدرت است، تعلق ندارد بلکه وارد ائتلاف ایران-روسیه-سوریه شد. اردوغان این تغییر را زمانی مجبور شد انجام دهد که سازمان اطلاعاتش به وی نسبت به آینده سیاه و تاریکی هشدار داد که در صورت نپیوستن به ائتلاف روسیه پیش روی ترکیه است.
روزنامه های غربی در تحلیل های خود به موضع گیری های اردوغان به تفصیل پرداختند و روزنامه «لوفیگارو»ی فرانسه نوشت که «موضع گیری های اردوغان عبارت است از عملیات اسکی بازی زیگزاگی است.»
اردوغان از مشتاق ترین اشخاص برای براندازی نظام«بشار اسد»بود و نقشه راهی را آغاز کرد که به تاثیر از عربستان و قطر و عشق به رهبری منطقه ای و محدود کردن جایگاه ایران ،برای خود در پیش گرفت. نباید فراموش کرد که اردوغان سنی مذهب است و با طرح های اخوان المسلمین که برخی از رهبران این جنبش را میزبانی می کند، همخوانی دارد و مایل است به عنوان رهبر اسلامی نام خود را در تاریخ جاودانه کند.
اتهام هایی که اردوغان درباره حمایت از داعش در دو هفته پیش به آمریکا وارد کرد، بمب رسانه ای و سیاسی شکل داد لیکن ناگهانی و غیرمنتظره به شمار نمی رود. اردوغان چیزی را ورد زبانش کرد که تیم«دونالد ترامپ» رئیس جمهور منتخب آمریکا به زبان آورده بود. رئیس جمهور جدید در کاخ سفید از حمایت دولت اوباما از معارضان سوری در عجب است و ژنرال«مایکل فلین»مشاور ترامپ در امنیت ملی، دولت آمریکا در دوران اوباما را باعث و بانی پیدایش داعش و دچار اشتباه شدن در زمانی که دادن سلاح به معارضان سوری را متوقف نکرد، دانست.
اردوغان احساس کرد که توسط غرب به ویژه توسط پیمان ناتو فریب خورده است. زمانی که ترکیه هواپیمای سوخوی روسیه را در سال 2015 سرنگون کرد حمایت کامل ناتو را ندید بلکه مسئولانی از ناتو به رسانه های جمعی اطلاع دادند که «حمایت حریم هوایی ترکیه وظیفه پیمان ناتو است و طرفی که تصمیم به آتش گشودن یا آتش نگشودن به هواپیمای روسی یا کشور دیگر می گیرد پیمان ناتو است تا بعدا مسئولیتش را به عهده گیرد لیکن ترکیه بدون اطلاع به ناتو دست به اقدام زد.»ناتو می گوید« هواپیماهای روسی به حریم هوایی کشورهای ناتو در لهستان و کشورهای اروپای شرقی نزدیک می شوند و حتی به نزدیکی حریم هوایی انگلیس،فرانسه و آلمان نیز رسیدند، نمی توان هیچ یک از هواپیماهای روسی که دست به این اقدام بزند را سرنگون کرد و گرنه هر روز با روسیه وارد جنگ می شویم.»
روسیه به طور مستقیم به ترکیه پاسخ نداد، لیکن «ولادیمیر پوتین»به همراه فرماندهان نظامی اش جنگ روانی واقعی را علیه اردوغان به راه انداخت.پوتین بیشترین و متنوع ترین کشتی های جنگی را به سواحل سوریه و در نزدیکی آب های منطقه ای ترکیه منتقل کرد که برخی از این کشتی در زمینه تجسس و اختلال فعالیت دارند و برخی نیز مجهز به موشک و بمب بودند. تعداد کشتی ها بیشتر از آن بود که نیروی دریایی روسیه برای حمله به تروریست ها در سوریه به آنها نیاز داشت. غرب و به همراهش ترکیه درک کردند که پیام روشن است« اگر اردوغان هواپیمایی روسی را سرنگون کند یا به یک کشتی جنگی روسی حمله کند،پاسخ مستقیم خواهد بود.»ناوگان دریایی روسیه در نزدیکی ترکیه تبدیل به شمشیر دولبه بر سر اردوغان شد، رئیس جمهور ترکیه نیز فهمید و احساس کرد که ناتو ناوگان های هوایی و دریایی اش را برای دفاع از وی به حرکت در نمی آورد.
روسیه در سوریه دو بازی را انجام داد، این کشور دست به حمله گسترده به گروه های مسلح از همه رنگ و بو، چه میانه رو چه تروریستی زد و راه را برای آنها برای فرار و پناه گرفتن در شهر«ادلب» باز کرد. ناگهان ترکیه فهمید که ادلب که چند ده کیلومتر از مرزهایش فاصله دارد، تبدیل به «قندهار» دوم شده است به طوری که در آن ده ها هزار فرد مسلح مستقر شده اند و همه آنها برای امنیت ملی ترکیه تهدیدی به شمار می روند زیرا نمی تواند همه شان را کنترل کند.ترکیه گذرگاهی برای افراد مسلح برای رسیدن به سوریه بود و اکنون همین افراد مسلح در دروازه هایش به سر می برند.
با توجه به بازی اسکی که اردوغان آن را خوب بلد است، دولت اوباما را متهم به حمایت از تروریست ها کرد و وارد ائتلاف روسیه شد لیکن از دولت اوباما چشم پوشی نکرد. حاکم آنکارا به خوبی می داند دونالد ترامپ رئیس جمهور جدید آمریکا با طرح روسیه در سوریه موافقت می کند و ورود به ائتلاف روسیه، باقی ماندن در ائتلاف آمریکاست لیکن با دولت جمهوریخواه ترامپ زیرا دولت اوباما اختیاراتش به پایان رسیده است.
