ابراهیم می گوید: « اینکه نمی توانم مردم را نجات بدهم، دیوانه ام می کند. برخی از زیر آوارها ما را صدا می زدند و من مجبور بودم به آنها بگویم که ما وسیله ای برای رسیدن به شما نداریم و نمی توانیم شما را نجات بدهیم. تصور کنید زیر آوار منتظر مرگ خود بنشینید.»
الجزیره در گزارشی از نوار غزه به سراغ امدادگرانی رفته که در یک ماه اخیر در سرتاسر این باریکه همزمان که از باران بمب رژیم اسراییل جان سالم به در برده اند، هموطنان خود را یا زنده یا مرده از زیر آوار بیرون کشیده اند.
به گزارش جماران، الجزیره نوشت: «ابراهیم ابوریش» به لطف آرایشگری در بیمارستان الشفاء که موهایش را کوتاه کرد، احساس بهتری دارد. او امدادگر پدافند غیرنظامی که 15 سال است این کار را انجام می دهد، بیش از یک ماه است که به خانه خودش بازنگشته است. ابراهیم به الجزیره می گوید: «خانه من در کرمه است و کل محله ویران شده است. من هنوز فرصتی برای دیدن همسر و فرزندانم که آواره شده اند، نداشته ام. همسرم روزی چند بار به من زنگ می‌زند، اما من نمی‌توانم هر بار جواب او را بدهم.»
ابراهیم 35 ساله، در ماه گذشته شاهد چیزهایی بوده که تصورش را هم نمی کرد. بمباران نوار محاصره شده غزه توسط رژیم اسراییل از 7 اکتبر تاکنون بیش از 10500 فلسطینی را کشته است که بیشتر آنها زن و کودک هستند. حملات هوایی اسرائیل منازل، بلوک های مسکونی، کل محله ها، مدارس، مساجد، کلیساها و بیمارستان ها را هدف قرار داده است. ابراهیم می گوید: «این جنگ رحم ندارد. ما نمی توانیم امنیت خود را تضمین کنیم.»
او می گوید: «سخت‌ترین چیزی که من دیده‌ام بدن‌های پاره‌شده کودکان است، کودکانی که زیر آوار هستند و ما نمی‌توانیم به آنها دسترسی پیدا کنیم. اجساد در خیابان ها جمع شده اند. بوی اجساد پوسیده و در حال تجزیه شهر را برداشته است.»
او می گوید با چشمان خودش افرادی را دیده که از شدت تشنگی تلاش کردند از شلنگ های آتش نشانی که مخصوص خاموش کردن آتش هستند، آب بنوشند.
تاکنون بیش از 2660 نفر از جمله 1350 کودک زیر آوار مفقود شده اند.
ابراهیم می گوید: «اینکه نمی توانم مردم را نجات بدهم، دیوانه ام می کند. برخی از زیر آوارها ما را صدا می زدند و من مجبور بودم به آنها بگویم که ما وسیله ای برای رسیدن به شما نداریم و نمی توانیم شما را نجات بدهیم. تصور کنید زیر آوار منتظر مرگ خود بنشینید.»
یکی از همکاران ابراهیم به الجزیره می گوید: «ما به شدت کمبود ماشین آلات و تجهیزات سنگین مورد نیاز برای جابجایی آوارها را داریم. بسیاری از وسایل زنگ زده و آنهایی هم که مشکل مکانیکی ندارند به دلیل آسیب دیدن مسیرها قابل جابه جایی در شهر نیستند. ما هیچ وسیله امدادی نداریم. بدون ماشین آتش نشانی، وسایل نقلیه، آمبولانس، مردم از برش‌های فلزی و دست‌های خود برای حفاری در میان آوارها استفاده می‌کنند. تراکتور و بیل مکانیکی کمیاب هستند و حتی اگر در دسترس باشند برای کار به سوخت نیاز دارند که در دسترس نیست. خاموشی ها استرس را افزایش می دهد و نبود برق و اتصالات مخابراتی مانع از اطلاع رسانی نیروهای امداد به یکدیگر می شود. من از سال 2007 و از آن زمان در هر جنگی در میدان بوده ام. اما این یکی، در مقایسه با موارد قبلی بی سابقه است.»
او می گوید: «ما هم می ترسیم اما عزم ما برای کمک به مردم قوی تر می شود. ما قسم خورده ایم که از مردم محافظت کنیم.»
ابراهیم به الجزیره می گوید: «هیچ جاده ای وجود نداشته که هواپیماهای جنگی و تانک های اسرائیلی آن را هدف قرار ندهند. آنها هربار بیش از یک بار حمله می کنند. ما خواهان آتش‌بس و انتقال مجروحان به خارج برای مداوا و پایان یافتن همه اینها هستیم. دیگر کافی است.»
