سه پژوهشگر در حوزه رفتارهای اجتماعی به این نتیجه رسیدند که حیوانات هم فاصله اجتماعی را برای جلوگیری از بیمار شدن رعایت می‌کنند.
به گزارش جماران به نقل از یورونیوز، نتیجه تحقیقات این سه پژوهشگر در خصوص چگونگی مواجهه حیوانات با بیماری‌ها به تازگی منتشر شده است.
این پژوهشگران که از هفت سال پیش روی رفتارهای اجتماعی حیوانات تحقیق می‌کنند، پنج نوع حیوان را برای انجام پژوهش خود انتخاب کردند.
«سدریک سوور» حیوان شناس در مرکز مطالعات چندجانبه «هوبر کورین» (مرکز ملی پژوهش‌های علمی فرانسه و دانشگاه استراسبورگ)، یکی از اعضای تیم تحقیق و نویسندگان مقاله منتشر شده در مجله علمی آمریکایی «ترندز این اکولوژی اند اوولوشن» است. وی معتقد است: «حیوانات آنقدر هم احمق نیستند حتی بیشتر از ما انسان‌ها می‌فهمند.»
این پژوهشگران در مسیر تحقیق خود دریافتند که حیوانات از طریق فاصله اجتماعی و راه‌های ارتباط جانبی از گروه خود حفاظت می‌کنند.
مورچه‌ها از بهترین نوع از حیوانات برای بررسی شیوع بیماری‌ها بودند که انتخاب شدند.این حیوان بسیار اجتماعی در گروهشان از قوانین سخت و متمرکز تبعیت می‌کنند. برای مثال «یک ملکه در مرکز قرار می‌گیرد و ۵ درصد از مورچه‌ها مسئول جمع آوری خوراک و بقیه مسئول جابجایی خوراک از دهان به دهان هستند.» این رفتار مورچه‌ها از یک برنامه‌ریزی پیچیده اما ثابت حکایت دارد. بنابراین این گروه می‌تواند با بیماری مقابله کند.
برای درک این تطبیق غریزی و بسیار کارآمد، پژوهشگران رشته‌های سلولی قارچ را به چند مورچه تزریق کردند و متوجه شدند که خیلی سریع، همه اعضای گروه فاصله اجتماعی و قرنطینه را رعایت کردند.
سه محقق متوجه شدند مورچه‌هایی که رشته‌های سلولی قارچ به آن‌ها تزریق شده است خود را ایزوله کردند. همچنین آن‌ها دریافتند که بقیه مورچه‌ها برای ارتباط دیگر از دهان استفاده نمی‌کنند. این رفتار برای پیشگیری از بیماری در بین همه اعضای گروه بخصوص ملکه بسیار مهم است.
اتخاذ این روش یک استراتژی بسیار کارآمد است؛ چرا که مورچه‌های بیمار در گوشه‌ای و به دور از گروه پس از چند روز می‌میرند اما جمع مورچگان زنده می‌ماند.
در پژوهش مورد اشاره، ساختار مصونیت اجتماعی در انواع حیوانات از جمله شته، موش، خرچنگ دریایی و میمون مورد بررسی قرار گرفت. این دسته از حیوانات نیز برای پیشگیری از بیماری با اتخاذ روش‌های کم و بیش رادیکال، خود را با شرایط جدید تطبیق دادند.
پژوهشگران در بررسی رفتار میمون‌ها دریافتند که عضو بیمار در زندگی گروهی این‌گونه از حیوانات، کمتر توسط دیگران پاک می‌شود؛ حتی ممکن است آنان برای جلوگیری از شیوع بیماری حیوان بیمار را بکشند.
پژوهشگران در تلاش هستند تا درک کنند چگونه یک نوع حیوان اجتماعی این گونه عمل می‌کند. آن‌ها می‌خواهند بدانند چگونه از میلیون‌ها سال تکامل به سازو کاری می رسیم که جوابگوی خطرات بیرونی هستند.
با این حال می‌دانیم برای آنکه یک نظریه علمی پا بگیرد باید بیست نوع حیوان بررسی شوند اما در حال حاضر در این پژوهش فقط پنج نوع حیوان بررسی شده‌اند.
نتیجه مهمی که از این تحقیق گرفته شده این است که مورچه‌ها در برابر بیماری قارچی بهتر از انسان‌ها در برابر کووید۱۹ عمل کرده‌اند.
پژوهشگران ابتدا مورچه‌های مسن را ایزوله کردند؛ یعنی از این طرق رنجی بر رنج قبلی آن‌ها اضافه کردند. محققان پس از این اقدام متوجه شدند که با یک فاجعه روبرو هستند زیرا مورچه‌ها خود را ایزوله نمی‌کنند. آن‌ها یک راهکار میانی برای رعایت فاصله اجتماعی و ارتباط اجتماعی انتخاب کرده‌اند. مورچه‌ها با استفاده از فرومون‌ها ارتباط برقرار کرده و آن را نگه می‌دارند.
فرومون یک عامل شیمیایی ترشح‌شده یا دفع شده در حیوانات است که موجب پاسخ اجتماعی در اعضای یک گونه می‌شود.
واضح است که انسان‌ها امکان رابطه گیری با فرومون‌ها را ندارد اما مورچه‌ها نشان می‌دهند که نگه داشتن ارتباط در زمان بحران برایشان مهم است.
در هر حال این اطلاعات برای گروه‌های اجتماعی بسیار مهم است. در دوران شیوع ویروس کرونا تلاش شد تا بهداشت بر اطلاعات ارجح باشد. حال می‌دانیم که ایزوله کردن هم می تواند افراد را بکشد.
دادن تبلت به مراکز نگهداری سالمندان در دوره بحرانی کرونا هر چند با تاخیر اما در زندگی این دسته از افراد بسیار مؤثر بود.
تمام راهکارهایی که در حیوانات غریزی هستند در انسان‌ها طبیعی نیستند. انسان بسیار فکر می‌کند. گاهی رفتار فرهنگی او بر رفتار غریزی‌اش پیشی می گیرد، بعضی مواقع هم راه عقلانی او.
در این خصوص دست دادن را درنظر بگیرید که هم یک رفتار اجتماعی است و هم باعث انتقال ویروس می‌شود، رفتاری که کنار گذاشتن آن بسیار سخت بود. رعایت حد وسط رابطه اجتماعی و فاصله اجتماعی کار آسانی نیست؛ شاید نگاه به دنیای حیوانات و طبیعت در یافتن راه حل و یادگیری نوع بشر کارساز باشد.
