در ادامه این مطلب آمده است: خبرهای بد برای ورزشکاران بانوی کشور در روزهای اخیر تعجب خیلی‌ها را برانگیخته است. لیلا رجبی در صفحه اجتماعی خود نوشت: القصه من شنبه بعد از مدتها برای تمرین و شاید برای یاداوری خاطرات ده ساله تمرین و مسابقه و دیدار با ورزشکارانی که عمری را با خیلی هایشان گذراندم به مجموعه ورزشی آفتاب انقلاب تهران رفتم و ای کاش که نمیرفتم چرا که بعد از این همه سال تلاش برای این بالا بردن این پرچم در کشورهای مختلف مرا برای تمرین ساده ای به آن مجموعه راه ندادند و گفتند که تو دیگر نمی‌توانی اینجا تمرین کنی و از همان راهی که آمدی برگرد انگار که مرا نمی شناختند، تلاشهای سالهای گذشته مرا در این مجموعه ندیده بودند و انگار که من ایرانی نبودم... آنجا بود که دلم شکست، بغض گلویم را گرفت و اگر کسی در آن اطراف نبود شاید برای خودم و این همه سالی که برای سربلندی کشورم گذاشتم زار زار گریه می کردم.
من حتی زمانی که زیر پرچم ایران در مسابقات مختلف شرکت میکردم هم زمانی که برای اردوی ورزشی به بلاروس میرفتم با وجودی که تابعیتم را عوض کرده بودم هم باز آنجا از احترام برخوردار بودم و از همه امکانتشان استفاده می کردم ولی حالا و در ایران... من و امثال من تا زمانی که هستیم و میتوانیم در مسابقات مختلف برای کشور مسابقه دهیم برای مسئولین ورزش کشور اهمیت داریم... خدا نکند که ورزشکاری در دوره بعد از ورزش قهرمانی در زندگی پر مشقت امروزه دچار مشکل شود که توقع کمک و دستگیری از آن دوستان مسئول میشود زهی خیال باطل و چه خوب گفته اند در ادبیات ضرب‌المثل ما که پهلوان زنده را عشق است و وای به حال ما اگر روزی بیفتیم به زیر که فقط در این وانفسا خدا به فریادمان برسد.
من در تمام این سالها هر چقدر که از مسئولین ورزشی کشور بی اعتنایی و بی احترامی دیدم ولی در عوض از هموطنام چیزی جز عشق و محبت و مهر ندیدم و به همین خاطر همیشه در راهم برای کسب افتخار برای این مردم ثابت قدم بودم و این افتخار نصیبم گردید که بتوانم سالها با پرچم مقدس ایران در مسابقات مختلف جهانی ، المپیک و آسیایی در حد توانم برای این کشور بجنگم. ولی حالا...
7212/6045
انتهای پیام من حتی زمانی که زیر پرچم ایران در مسابقات مختلف شرکت میکردم هم زمانی که برای اردوی ورزشی به بلاروس میرفتم با وجودی که تابعیتم را عوض کرده بودم هم باز آنجا از احترام برخوردار بودم و از همه امکانتشان استفاده می کردم ولی حالا و در ایران... من و امثال من تا زمانی که هستیم و میتوانیم در مسابقات مختلف برای کشور مسابقه دهیم برای مسئولین ورزش کشور اهمیت داریم... خدا نکند که ورزشکاری در دوره بعد از ورزش قهرمانی در زندگی پر مشقت امروزه دچار مشکل شود که توقع کمک و دستگیری از آن دوستان مسئول میشود زهی خیال باطل و چه خوب گفته اند در ادبیات ضرب‌المثل ما که پهلوان زنده را عشق است و وای به حال ما اگر روزی بیفتیم به زیر که فقط در این وانفسا خدا به فریادمان برسد.
من در تمام این سالها هر چقدر که از مسئولین ورزشی کشور بی اعتنایی و بی احترامی دیدم ولی در عوض از هموطنام چیزی جز عشق و محبت و مهر ندیدم و به همین خاطر همیشه در راهم برای کسب افتخار برای این مردم ثابت قدم بودم و این افتخار نصیبم گردید که بتوانم سالها با پرچم مقدس ایران در مسابقات مختلف جهانی ، المپیک و آسیایی در حد توانم برای این کشور بجنگم. ولی حالا...
7212/6045
کپی شد
