واقعا یک‌بار، فقط یک‌بار در خلوت خود، نه در تظاهر به تحول‌خواهی در حضور دیگران، از خودمان بپرسیم این کوتاهی ٤٠ساله ناشی از چیست؟
به گزارش جماران، ژاله شادی‌طلب، یک جامعه‌شناس در روزنامه شرق نوشت: اخیرا کتابچه‌ای را می‌خواندم که متن سخنرانی‌های آقای روحانی راجع‌به موضوعات مربوط به زنان از جمله توانمندی و شایستگی آنها برای مدیریت، در مقام رئیس‌جمهور و نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری دوازدهم منعکس شده بود. هم‌زمانی دسترسی به این کتابچه که جلد آن با رنگ خاص زنانه، یعنی «صورتی» چاپ شده، با شایعاتی درباره حضور‌نداشتن زنان در پست «وزارت» و احتمالا جابه‌جایی تعدادی از آنها از یک سمت به سمت دیگر به‌هرحال ماندن در پست «معاون» رئیس‌جمهور و سپس کمپین دفاع از زنانی که احتمالا از دولت حذف می‌شوند یا جابه‌جا می‌شوند، نگارنده را متعجب کرده است. چرا ما زنان از عرش به فرش کشانیده می‌شویم؟ زنان خیلی روشن گفته‌اند و نوشته‌اند که اگر پس از گذشت ٤٠ سال از انقلاب، نیروهای توانمند و مدیران قابلی برای اداره کشور تربیت نشده‌اند، این یک مشکل جدی است. اگر زنان که سهم بزرگی از دانش‌آموختگان دکترای دانشگاه‌ها را تشکیل می‌دهند، هنوز تجربه کافی برای اینکه در کابینه به‌عنوان «وزیر» حضور یابند و مانند سایرین در تصمیم‌گیری‌های مهم کشوری حق رأی داشته باشند ندارند، اشکال از کجاست؟ کجا فرصتی فراهم بوده و زنان از این فرصت به‌درستی استفاده نکرده‌اند؟ جز این است که کوتاهی دولتمردان در جدی‌گرفتن توان و دانش زنان سبب شده است که حتی به آنچه خود می‌گویند و در کتابچه‌های صورتی‌رنگ چاپ می‌شود، عمل نکنند؟ این کوتاهی ناشی از چیست؟ آیا در ذهن آن‌قدر به سخن‌هایی که متناسب با انتظارات زنان در زمان‌های خاص بر زبان جاری می‌شود اعتقاد نداریم که از آن در مقابل منتقدان دفاع کنیم؟ آیا آنهایی که برای تصمیم‌گیری و مشورت انتخاب می‌شوند، مشاورانی هستند که از متن جامعه، توانمندی زنان و مطالبات آنها بی‌اطلاع یا کم‌اطلاع هستند؟ آیا عملکرد مردان در دولت‌های پیشین آن‌قدر مشعشع بوده که اکنون بیم آن می‌رود که با انتخاب زنان به پست وزارت در وزارتخانه‌های متعدد، خدای‌ناکرده بر آن عملکرد‌ها خدشه‌ای وارد شود؟ واقعا یک‌بار، فقط یک‌بار در خلوت خود، نه در تظاهر به تحول‌خواهی در حضور دیگران، از خودمان بپرسیم این کوتاهی ٤٠ساله ناشی از چیست؟ پاسخ نگارنده به انتخاب‌کنندگان وزرا: «خود شکن آیینه‌شکستن خطاست».
