آکنه یا جوش در بزرگسالان؛ عوامل و راه‌های درمان

به گزارش خبرنگار جی پلاس، آکنه یا همان جوش جوانی، یک بیماری است که تقریباً همه ما در زمان نوجوانی آن را تجربه کرده ایم و خاطرات بسیار بدی را از دوران بلوغ برایمان به جای گذاشته است. جوش ها می توانند در هر سنی با ما همراه باشند. در سنین نوجوانی، عامل اصلی تأثیر تستسترون بر روی پوست است، اما با بالا رفتن سن عوامل احتمالی مؤثر بر آن هم افزایش می یابد. پوست پوشیده از میلیون ها فولیکول های مو است و آکنه زمانی اتفاق می افتد که این فولیکول ها مسدود می شوند. غدد سبابه در فولیکول ها ماده ای به نام سبوم آزاد می کنند که مسئولیت ایجاد رطوبت و کنترل چربی پوست را دارد و همچنین خاصیت ضد آب بودن در پوست ایجاد می کند. اگر در بدن آکنه ایجاد شود، بدین معنی است که مقدار تولید سبوم بیش از اندازه بوده که با سلول های پوست مخلوط شده و فولیکول ها را مسدود کرده است. این وضعیت شرایط مناسبی برای رشد باکتری ها ایجاد می کند که نتیجه آن ایجاد تورم در برخی نقاط بدن است. محرک ها گروهی از بیماران بزرگسال که از آکنه رنج می برند حداقل یک بار در سنین نوجوانی آن را تجربه کرده اند. برای گروه دیگر وقوع آکنه ممکن است برای اولین بار اتفاق بیفتد. آمار و ارقام می گویند این وضعیت در ۵% از زنان و تنها ۱% از مردان بالاتر از ۲۵ سال رخ می دهد. براساس بزرگ ترین مطالعه های انجام شده مبتنی بر دوقلو ها بیش از ۸۰% از موارد آکنه دارای مؤلفه های ژنتیکی هستند. متأسفانه بسیاری از محرک های آکنه بزرگسالان، در زنان به هورمون مربوط می شود. نوسان های دوران قاعدگی، بارداری و یائسگی همگی از عوامل تأثیر گذار هستند. زنانی که مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک هستند نیز بیشتر در معرض ابتلا به اکنه هستند. در این بیماران میزان تستسترون که میزان تولید سبوم را در آنها افزایش می دهد، بیشتر است. سبوم که مسئولیت ضخامت رشد مو را بر عهده دارد احتمال مسدود شدن فولیکول ها را افزایش می دهد. بعضی از داروهای رایج نیز مانند کورتیکواستروئیدها، داروهای ضدتشنج و برخی از داروهای تقویت روحیه مثل لیتیوم احتمال ایجاد آکنه را افزایش می دهند. همچنین، طی دهه گذشته میزان مصرف داروهای افزایش دهنده عملکرد نظیر استروئیدهای آنابولیک افزایش یافته است که احتمال بروز آکنه را افزایش می دهند. باورهای غلط باورهای غلط و رایج فراوانی درباره آکنه وجود دارد. پژوهش های انجام شده نشان داده است که یک باور غلط و بسیار رایج این است که وجود آکنه را به نبود بهداشت فردی ربط می دهند. اما محققان می گویند شست و شوی مکرر پوست موجب تشدید آکنه می شود. دستورالعمل های اخیر درباره درمان آکنه، شست و شوی پوست بیش از دو بار را توصیه نمی کند. بحث ها بر سر ارتباط رژیم غذایی و آکنه ادامه دارد و برخی از بیماران گزارش هایی از بهبود آکنه پس از تغییر رژیم غذایی خود گزارش کرده اند. مجله «آکادمی دراماتولوژی» امریکا در سال ۲۰۱۴ نتایج یک بررسی را منتشر کرد که ارتباط آکنه و رژیم غذایی را نشان می کند. یکی از یافته ها نشان داد، بیمارانی که از رژیم غذایی که قند بیشتری داشته است، استفاده کرده اند موارد بیشتری از آکنه در آنها مشاهده شده است. اگر بیماری پی برد که تغییر رژیم غذایی موجب بهبود پوستش شده است، در صورتی که رژیم غذایی برای سلامتی عمومی او مضر نباشد، توصیه می شود آن را ادامه دهد. آکنه برای بسیاری از مبتلایان باعث ایجاد استرس است، اگرچه هیچ ارتباط پایداری بین افزایش آکنه و میزان استرس وجود ندارد. اما ارتباط مستقیمی بین مصرف لوازم آرایشی و آکنه وجود دارد؛ استفاده از لوازم آرایشی که روغن بیشتری دارند، احتمال مسدود شدن فولیکول های مو را افزایش می دهد. درمان درمان های زیادی برای مبارزه با آکنه وجود دارد. بیشتر مبتلایان بیشتر به استفاده از درمان های موضعی مانند ژل ها، کرم ها، یا شوینده های پوستی تمایل دارند. مرحله اول درمان برای آکنه های خفیف، رتینوئیدهای موضعی یا بنزوئیل پراکساید و در صورت عدم درمان، اسید آزالائیک توصیه می شود. در برخی از زنان که علائم خفیفی از آکنه دارند، قرص های ضد بارداری - در صورتی که پزشک تجویز کرده باشد - باعث بهبود پوست می شود. در صورتی که این داروها به بهبود علائم بیماری کمک نکردند، آنتی بیوتیک های موضعی یا خوراکی می توانند مورد استفاده قرار بگیرند. متأسفانه در درصد کمی از بیماران این داروها اثربخش نیست. در اینگونه موارد پزشک عمومی می تواند برای درمان شما را به یک متخصص پوست ارجاع دهد. نکته ای که درباره درمان آکنه باید به آن توجه کنید، این است که این داروها یک شبه عمل نمی کنند و لازم است دوره درمان را تا هشت هفته ادامه بدهبد تا علائم بهبود را مشاهده کنید. بعضی آنتی بیوتیک ها ممکن است ماه ها طول بکشد تا تأثیرات آن قابل مشاهده شود. با پیشرفت علم پزشکی، گزینه های درمان هم گسترش پیدا می کنند. پزشک عمومی می تواند برای انتخاب بهترین گزینه درمان شما را راهنمایی کند. برگرفته از ایندیپندنت