اگر باور دارید که عدالتخواهی در این زمانه افسانه نیست و اگر فریادهای عدالتخواهانه را به نرخ روز داد و ستد نمی کنید و اگر در هوای سیاست دل از خانواده دانشگاه نبریده اید؛ روی به جانب دانشگاهیان بگردانید و گوش به ندای آنان بسپرید!
« اقتدارگرایان همواره می پنداشتند که مدیران و اساتید دانشگاهها جوانان تحصیلکرده را "اصلاح طلب" بار می آورند. پس کوشیدند تا عنان دانشگاهها را بدست گیرند و ترکیب مدیران و اساتید را به دلخواه خود رقم زنند و چون این همه افاقه نکرد، تیغ بر شیرازه متون درسی نهادند و یک به یک هر صفحه ای که نفحه ای از تجدد یافتند درشکافتند و هر طرفی که حرفی ازتمدن دیدند دریدند، اما دریغ که به طمع چاره به چاله درافتادند و کام نیافتند. غافل از آنکه دانشگاه، دانشجویان را نه به اصلاح طلبی می کشاند و نه به اصولگرایی.» وزارت علوم، تحقیقات و فناوری این روزها تنها مساله دانشجو و استاد نیست بلکه تشکل ها و نهادهای مرتبط نیز نگرانِ نبودِ یک وزیر کاردان در ساختمان ۱۶ طبقه ای آن هستند تا سکان داری معتبر و معتمدی برای مدتی آرامش را به جامعه علمی کشور بازگرداند. هر چند تلاش های چند ماهه دکتر فرجی دانا و فعالیت های عملی دکتر نجفی این آرامش را به شکل نسبی محقق کرده است اما امید همه جامعه دانشگاهی به آرامشی پایدار برای پیشرفت علمی کشور است. به گزارش جی پلاس، انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی دانشگاه تهران در واکنش به فضاسازی های اخیر و پاسخ مستقیم به یکی از نمایندگان مجلس نامه ای سرگشاده منتشر کرده است که متن کامل آن را در ادامه می توانید بخوانید. «جناب آقای دکتر نادران نماینده محترم مجلس شورای اسلامی و عضو سابق انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران با سلام و احترام پیرو مواضع اخیر جنابعالی پیرامون وضعیت وزارت علوم تحقیقات و فناوری نکاتی چند معروض میگردد، امید که مؤثر واقع گردد. پیش از هرچیز باید یادآور شد که این وجیزه، له یا علیه فرد، شخصیت، دولت، گروه یا جناح خاصی نیست و تنها وضعیت دستگاه آموزش عالی کشوررا در میانه بیم و امید نگران است. بیان مساله چندان پیچیده و دشوار نیست، دستگاه آموزش عالی کشور در طول یکسال گذشته بیش از چند ماه وزیر به خود ندیده است. به چه علت؟ دولت حاضر در معرفی گزینه ها - همچون دولت پیشین - کاهلی نکرده است. گزینه های معرفی شده چه به لحاظ علمی و چه سابقه مدیریت آکادمیک، نسبت به وزرای مورد اعتماد و حمایت مجلس اصولگرا در مرتبه ای فراتر بوده اند و بیش از آنکه چهره هایی سیاسی باشند، شخصیتهایی علمی و دانشگاهی بوده و حتی بلحاظ گرایش سیاسی نیز میانه رو شناخته می شوند. پس علت چیست؟ درک انگیزه های سیاسی اصولگرایان تندرو در چالش با جریان اصلاحگرا شاید چندان دشوار نباشد، از دشمنان دانش و دانشگاه توقعی نیست، اما این پرسش برای ما همچنان باقیست که چگونه برخی دانشگاهیان، مأمن و موطن خود را در کارزار نزاعهای سیاسی وا می نهند؟ در طول سالیان گذشته همواره گرایش سیاسی غالب دانشگاهیان به جانب اقتدارگرایان و محافظه کاران نبوده است و این واقعیتی نیست که از نظرها پنهان و قابل کتمان باشد. اقتدارگرایان همواره می پنداشتند که مدیران و اساتید دانشگاهها جوانان تحصیلکرده را "اصلاح طلب" بار می آورند. پس کوشیدند تا عنان دانشگاهها را بدست گیرند و ترکیب مدیران و اساتید را به دلخواه خود رقم زنند. و چون این همه افاقه نکرد، تیغ بر شیرازه متون درسی نهادند و یک به یک هر صفحه ای که نفحه ای از تجدد یافتند درشکافتند و هر طرفی که حرفی ازتمدن دیدند دریدند، اما دریغ که به طمع چاره به چاله درافتادند و کام نیافتند. غافل از آنکه دانشگاه، دانشجویان را نه به اصلاح طلبی می کشاند و نه به اصولگرایی. دانشگاه تنها انسان متخصص تربیت می کند و تنها به جوانان می آموزد تا چگونه از قدرت اندیشه و تشخیص خود بهره گیرند. و دشوار نیست دانستن اینکه چراست که خودستایان با همۀ آنچه از زر و زور در انبانشان انباشته اند، در دانشگاه منفور و مهجورند، و درویشانی که دستشان از نخیل ثروت کوتاه است و در میدان قدرت مغلوبند در میان دانشگاهیان، عزیز و خواستنی اند. کاش باری از خود بپرسند که چقدر کوشیده اند تا با نیازها و خواستهای امروزین جامعه همنوا شوند که اکنون انتظار دارند دانشگاه با ساز ناکوک آنان همآهنگ باشد؟ جناب آقای دکتر نادران ریاست پیشین دانشگاه تهران، خوب یا بد، پس از شش سال آزگار ناگزیر باید به خواست دانشگاهیان تن داده، دست از کرسی ریاست می کشید. و چون کسانی این را خوش ندارند آیا شرط انصاف است که تاوان از دانشگاهیان بستانند؟ آیا شرط عدالت بود آن همه بهتان های ناروا که ذکرش شایسته آن مجلس نبود و نقلش سزاوار این مرقومه نیست؟ نمایشی که از غرور و سیاستزدگی در جلسات مجلس مرتبط با موضوع دانشگاه اجرا شد، نه در شأن دانشگاه و نه مجلس بود. و همنوایی فردی چون شما با نعره های بدآهنگ قدرت طلبان بیش از هرچیز برای ما دانشجویان غم انگیز بود. پیکره دانشگاه در این دیار جراحت های فراوان دیده است، اما اینکه اکنون دانشگاه از دست و زبان فرزندان خود - با هر انگیزه و توجیهی - زخم می خورد، قبولش برای ما آسان نیست. بعنوان فرزندانی دلسوز که در مسیر عدالتخواهی و آزاداندیشیپای در انجمن اسلامی نهاده ایم - که شما نیز زمانی رهرو همین طریق بوده اید - این یک کلام را از ما بشنوید؛ اگر واقعا سودای قدرت ندارید و مایلید دانشگاهیان با اصولی که شما بدان باور دارید همدل باشند، اگرباور دارید که عدالتخواهی در این زمانه افسانه نیست و اگر فریادهای عدالتخواهانه را به نرخ روز داد و ستد نمی کنید و اگر در هوای سیاست دل از خانواده دانشگاه نبریده اید؛ روی به جانب دانشگاهیان بگردانید و گوش به ندای آنان بسپرید که خود صلاح خود را خواهند دانست و اداره امور خود را بهتر از تندمزاجان قیم مآب خواهند توانست. انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی دانشگاه تهران»
