حضرت امام خمینی با توجه به مأموریت اجتماعی اسلام و جنبه سیاسی حکومتی این دین مبین، به طور طبیعی به سیره نظری و عملی اسلام شناسان واقعی به ویژه پیامبر گرامی(ص) اسلام و علی(ع) عطف توجه تام و تمامی نشان داده و سفارشات آن بزرگواران را بهترین دستورالعمل و رفتار و کردارشان را بهترین سرمشق به حساب می آورند و بر همین اساس به ارزشگذاری می پردازند و محاسن و یا ذمائم امر را معرفی می کنند.
سیاست‌ورزی صادقانه و مدیریت خیرخواهانه، ظلم ستیزی و مبارزه با ستم، عدالت ورزی و دادگستری، قانون‌گرایی، ترویج عملی و نظری مساوات و نفی امتیازات ویژه، آگاهی بخشی از روی صدق و راستی و پرهیز از نفاق و سوء استفاده از بی خبری مردم _مطابق آن چه معاویه عمل می کرد_ دوری از عوام‌فریبی و دستاویز قرار دادن مقدسات برای پیشبرد مقاصد منفعت طلبانه و... .
اینها و موارد بسیاری دیگر در آثار امام خمینی(س) درباره حضرت علی علیه السلام مطرح شده و هرکدام شاخص و معیاری است برای خوب و خوب تر شدن و داشتن یک جامعه سالم و انسان‌های سعادتمند. چنین است که چند ساله زمامداری مولا امیرالمؤمنین از منظر امام خمینی(س) بهترین درس و زیباترین سرمشق در نوع خود است که باید مورد توجه و بهره برداری اساسی قرار گیرد:
«این پنج سال حکومت، یا پنج- شش سال حکومت حضرت امیر، این با همه گرفتاری‌هایى که بوده است و با همه زحمتهایى که از براى حضرت امیر فراهم شد، سلبش عزاى بزرگ است. و همین [دوره] پنج ساله و شش ساله، مسلمین تا به آخر باید برایش جشن بگیرند؛ جشن براى عدالت، جشن براى بسط عدالت، جشن براى حکومتى که اگر چنانچه در یک طرف از مملکتش، در یک جاى از مملکتش، براى یک معاهد یک زن معاهد- یک زحمت پیش بیاید، یک خلخال از پاى او درآورند، حضرت، این حاکم، این رئیس ملت، آرزوى مرگ بکند، که مرگ براى من- مثلًا- بالاتر از این است که در مملکت من یک نفر زنى که معاهد هست خلخال را از پایش درآورند. این حکومتْ حکومتى است که در رفتنش مردم باید به عزا و سوگوارى بنشینند؛ و براى همان پنج روز و پنج ساله حکومتش باید جشن بگیرند؛ جشن براى عدالت، جشن براى خدا، جشن براى اینکه این حاکم حاکمى است که با ملت یکرنگ است بلکه سطحش پایینتر است در زندگى؛ سطح روحى‌اش بالاتر از همه آفاق است، و سطح زندگى اش پایینتر است از همه ملت.» (صحیفه امام، ج2، ص:360و 361)
