به گزارش جماران به نقل از روزنامه جمهوری اسلامی در مطلبی با عنوان«علامه امینی، عاشق فرزانه اهل بیت(ع)» به مناسبت سالروز درگذشت علامه شیخ عبدالحسین امینی آورده است:
دوازدهم تیرماه سالگرد درگذشت عالم بزرگوار مرحوم شیخ عبدالحسین امینی است.
علامه شیخ عبدالحسین امینی در سال 1320 هجری قمری در تبریز دیده به دنیا گشود. او در محضر پدر گرامیاش حجتالاسلام حاج میرزا احمد امینی تحصیلات مقدماتی را سپری ساخت. آنگاه در نزد علمائی چون "سیدمحمد مولانا" و "شیخ حسین" به ادامه تحصیل خود در مراحل دیگر همت گماشت و پس از طی این مرحله راهی نجف شد. در آنجا در محضر استادانی چون "سیدمحمد فیروزآبادی" و "سیدابوتراب خوانساری" به کسب علوم پرداخت.
او به جهت استعداد شگرف خویش در همان دوران جوانی به کسب درجه اجتهاد توفیق حاصل کرد و این اجازه با تائید و دستخط مراجع بزرگوار آیات عظام سیدابوالحسن اصفهانی، میرزا محمدحسین نائینی، حاج شیخ عبدالکریم حائری و شیخ محمدحسین کمپانی اصفهانی، همراه بود.
علامه امینی موفق شد در سال 1335 هجری قمری نخستین کتاب خویش را بنام "شهدا الفضیله" برشته تحریر در آورد. بزرگترین و ارزشمندترین اثر وی "الغدیر" نام دارد. او در نگارش این اثر زحمت بسیاری را تحمل نمود و تمام این زحمات را به عشق و محبت خاصی که به امیر مؤمنان و ولایت آن پیشوای معصوم داشت، براحتی و با میل و اشتیاق پذیرفت و بدین منظور به کشورهای مختلفی جهت تهیه منابع و مآخذ لازم سفر نمود.
علامه امینی برای تحقق اهداف مقدس خویش که در رأس همه آنها تحقیق و نشر و تبلیغ ولایت حضرت علیبن ابیطالب علیهالسلام و اثبات حقانیت تشیع و ایجاد وحدت و یکپارچگی بین فرق اسلامی بود به کشورهایی چون هند و ترکیه و سوریه و عراق... مهاجرت نمود و مجموعه این تحقیقات و تفحصات را با عشق و محبت مولایش علی(ع) بروی کاغذ آورد و میراثی بس گرانبها برای تشیع باقی گذاشت. همانگونه که اشارت رفت تمام لحظاتی که علامه امینی وقف تهیه الغدیر نمود همراه با محبت به علی(ع) و دقت کامل در انعکاس تمام حقایقی که مربوط به آن حضرت بود، طی شد. خود آن بزرگوار در اینباره چنین گفته است:
"هرگاه پشت میز مینشستم که الغدیر را بنویسم مثل اینکه علی(ع) را در کنار میز میدیدم که مطالب را به من دیکته میفرمود."
سفرها و تحقیق و تتبعات مرحوم علامه امینی علاوه بر اینکه منجر به نگارش کتاب ارزشمند "الغدیر" شد، اقدام عظیم و بیمانند دیگری از آن عالم بزرگ را نیز سبب شد و آن تاسیس کتابخانه بزرگ نجف بود که یکی از مهمترین اقدامات علمی و اجتماعی آن بزرگوار محسوب میشود.
مرحوم علامه امینی علاوه بر تالیف کتاب "شهداالفضیله" و کتاب بزرگ "الغدیر" کتب دیگری نیز از خودبجای نهاده است که عبارتند از:
1- کامل الزیارات ابن قولویه (تحقیق و تعلیق)
2- ادب الزائرلمن یعمالحائر
3- سیرتناوسنتنا سیره نبینا و سنته
4- اعلام الانام فی محرفه الملک العلام (در توحید)
5- تفسیر آیه "قالوا ربنا امتنا اثنتین..."
6- تفسیر آیه "و اذا خذربک من بنیآدم..." (بنام میثاق الاول)
7- تفسیر آیه "و کنتم ازواجاثلاثه..."
8- تفسیر آیه "ولله الاسماء الحسنی"
9- تفسیر سوره حمد
10- ثمرات الاسفار (در 2 جلد)
11- حاشیه بر رسائل شیخ انصاری
12- حاشیه بر مکاسب شیخ انصاری
13- رساله در حقیقت زیارات
14- رساله در علم درایه
15- رساله در نیت
16- ریاضالانس (در 2 جلد)
17- العتره الطاهره فیالکتاب العزیز
علامه امینی علاوه بر صعود بر قله بلند دانش و کسب مقام والای علمی، از لحاظ روحی و اخلاقی درجات و مراتبی را نیز طی کرده و کمالات نفسانی را در وجود خویش باور نموده بود. در وصف حالات و روحیات و شدت عشقی که به خاندان نبوت داشت نوشتهاند که: "وی از راه اعمال صالحه و مداومت در ادعیه و تفکر در زیارات مأثور، به حقایقی برخورد که پیش سالک دانستنی است نه گفتنی. از این جهت کمر برای نصرت حق و دفاع از حقوق پایمال شده وحی خاتمالانبیا بربست و در راه نیل بدین مقصود از باطن صاحبالحق و فرزندش صاحبالامر علیهماالسلام با کمال اخلاص استمداد جست و مورد مدد نیز واقع گردید. در نتیجه آیتالله امینی یک فرد روحانی کامل عیاری شد که در او نور عقل شرعی بوجه احسن تجلی کرد.
از میان صفات و ویژگیهای برجسته و حسنه وی نظیر علو طبع، استغنا از همنوع، صراحت لهجه، زبان صدق گویا، قلم و بیان شیوا و رسا و گرم، آراستگی به صفات کریمه شجاعت، توکل، ادب علمی و اجتماعی و... عالیترین صفات عالیه و بارزوی عشق و محبت بیحد و ولای کامل و اخلاص بسیار نسبت به آستان پاک اهل بیت عصمت و طهارت سلامالله علیهم اجمعین بود. وی از سرچشمه زلال و گوارای خاندان نبوت و رسالت سیراب گشته بود و از اشعه وجود مبارک مولی الموالی امیرالمومنین علیبن ابیطالب(ع) غرق نور و عشق و اخلاص به ائمه اطهار سلامالله علیهم گشته بود. فکر و ذکر و قیام و قعود و خواب و بیداری و قدم و قلمش ولای علی(ع) بود و بس. بهنگام یاد و ذکر بلایا و مصایب اهل بیت بخصوص علی و فاطمه و حسین(ع) با فریاد و درد میگریست. حرم شریف امیرالمومنین را بسیار زیارت مینمود. بسیار خاضع و خاشع بیتابانه سیل اشک از دیدگانش جاری و این همه از عشق و ولای تام و تمام او به آل محمد(ص) بود..."
این عالم جلیل القدر و محقق سخت کوش و توانا سرانجام پس از آنکه به آرزوهای شیرین خویش در خدمت به اسلام و مسلمین دست یافت. راهی سرای باقی شد و جهان اسلام در فقدان او به سوگ نشست.
