به ظاهر گروه حساس نیستیم و بر اساس تصمیمات مسئولین باید بتوانیم در این هوای تهران نفس بکشیم و هیچ مشکلی هم برایمان پیش نیاید. اما پس چرا در همین فاصله کوتاه ایستگاه مترو تا محل کارمان سرمان گیج می رود ریه هایمان هوا را پس می زند. چرا شب ها سرمان سنگین می شود و خوابمان نمی برد. انگار یا ما به جمع گروه های حساس پیوسته ایم یا هوا خیلی بد تر از این حرف هاست.
قطعاً با این وضعیت هوا هر روز به گروه های حساس افزوده می شود اما مشکل مثل بیشتر مواقع، در برخی از تصمیمات نادرست است.
1. تصمیماتی که از طرف کمیته اضطرار آلودگی هوای تهران برای مقابله با آلودگی هوا اتخاذ می‌شود، بر مبنای دستورالعمل اضطراری است که تنها و تنها مختص شهر تهران است و در هیچ شهر دیگری حتی کلان شهرهای دیگر ایران نیز سابقه ندارد.
بر اساس دستورالعمل آژانس محیط زیست بین‌المللی در همه کلانشهرهای جهان و ایران «حداکثر شاخص کیفیت هوا»( بالاترین عدد مربوط به کیفیت هوا) مبنای تصمیم‌گیری‌ها قرار می‌گیرد و بر اساس آن تمهیداتی برای کاهش آسیب‌های ناشی از تلفات اتخاذ می‌شود اما تهران از این موضوع مستثنی است. در این شهر «میانگین شاخص کیفیت هوا» مبنای تصمیم گیری ها است.
2. بر اساس همین شاخص اختصاصی تهران! در این شهر حداقل 9 یا 10 منطقه در روزهایی که میانگین شاخص وضعیت ناسالم برای گروه های حساس را نشان می دهد، دارای وضعیت ناسالم برای همه گروه ها، یعنی عدد بالای شاخص 150 را نشان می دهند. هر چند بر اساس اطلاعات خود سایت کنترل کیفیت هوای تهران حتی این شاخص ها هم با در نظر نگرفتن آلاینده پی ام 2.5 و مشکلات و خرابی بعضی از دستگاه ها است. به عبارتی شاخص واقعی که مجموع گازهای خطرناک را اندازه گیری کرده باشد بالاتر از اعداد فعلی است. دقیق تر این که نه تنها شاخص میانگین ملاک تصمیم گیری ها است بلکه همین شاخص میانگین هم درست محاسبه نمی شود که اگر شود بر همین اساس اعداد بالا تر می رود.
این مناطقی که بر اساس همین اندازه گیری ناقص مراکز مربوطه، در شرایط ناسالم برای همه گروه ها قرار دارند مناطق پر جمعیت و پر تردد شهر هستند اما نهادهای اعلام کننده شاخص کیفیت هوا و کمیته تصمیم گیرنده با در نظر گرفتن میانگین 40 نقطه ای که دستگاه های پایش کیفیت هوا در آن قرار دارند، برای مردم مناطق پر جمعیت که شاید مجوع جمعیتشان بالاتر از مجموع 30 منطقه دیگر باشد، تصمیم می گیرند. برای مثال چون هوای منطقه ای در شمال تهران یا یک از شهرستان ها، شرایط بهتری دارد مردم مناطق مرکزی باید انواع و اقسام گازهای کشنده را تنفس کنند.
چرا و بر چه اساسی در همه جای دنیا به جز تهران حداکثر شاخص، و در تهران میانگین شاخص مبنای تصمیم گیری ها است. چه مصلحتی بالاتر از جان هزاران شهروند و میلیاردها تومان هزینه مالی وجود دارد که حاضر نیستیم بر اساس استاندارد های بین المللی عمل کنیم و اینجا هم خودمان را جدا از همه دنیا بدانیم؟
شما را به خدا دیگر آلودگی هوا را سیاسی نکنید، مردم به اندازه کافی با انواع و اقسام مشکلات مالی روبرو هستند، دیگر با جانشان بازی نکنیم. باور کنید همه جای دنیا گازهای آلاینده به یک اندازه کشنده هستند وارگانیسم بدن ما فرقی با مردم دیگر کشورها ندارد. امروز تصمیمات اساسی تری بگیریم و ضرر مالی متحمل شویم، بهتر است تا به خاطر یک تصمیم اشتباه امروز، سال ها خسارت مالی و جانی پرداخت کنیم. بگذارید 5 سال دیگر وقتی نتایج این عملکرد ها معلوم شد، نگوییم اگر سال های گذشته تصمیمات درستی می گرفتیم امروز دچار این خسارات نبودیم. مثل همین حرف هایی که امروز در مورد 5 سال و 10 سال پیشمان می زنیم.
