«چرا کسی الیگودرز را نمی‌بیند؟ چرا بدیهی ترین امکانات مانند آمبولانس و جاده دسترسی برای شهری با بیش از صد و سی هزار نفر جمعیت با تامین اعتبار مواجه نمی‌شود؟»
در پی وقوع سیل در جای جای کشور شاهد تخریب و صدمات این بلای طبیعی بودیم اما در الیگودرز لرستان این خسارات علاوه بر خیل عظیم مشکلاتی که بر هموطنان‌مان رفت، از جهت محروم بودن این شهر نیز سبب خسران های بزرگی شد.
ویدئوی حمل اجساد روستاییان بخش ذلقی بر روی برانکاردهای دست ساخته و انتقال آن ها از مسیرهای صعب العبور، داغی افزون بر خسارات سیل بود.
ممکن است گمان شود که سیل مسیرهای ارتباطی این نقاط را از بین برده است در حالیکه این مردمان سختکوش و فراموش شده اساسا از دیرباز تاکنون دسترسی به هیچ جاده مواصلاتی با حداقل استانداردها نداشته اند.
در سایر بخش های این شهرستان نیز، هزاران نفر از مردم اینشهر همچنان پس از دهه ها صبر و نجابت به خرج دادن به جاده دسترسی مناسب دسترسی ندارند. پایگاه اورژانس زمینی و هوایی نیاز مبرم هزاران عشایر بختیاری در این منطقه بود که همچنان پس از سال ها روی زمین مانده است.
مرگ سالانه تعدادی از مردم این بخش به دلیل عدم دسترسی به موقع به مراکز درمانی در بسیاری از رسانه ها بازتاب داده شده است.
شاید کمتر کسی اهمیت شهرستان الیگودرز اطلاع داشته باشد. این شهر که سرچشمه های دز در آن واقع شده است منبع حیات چندین شهرستان خارج از استان لرستان شده است. آب شرب، صنعت و کشاورزی گلپایگان تا قم از طریق پروژه قمرود و از دزفول تا اهواز از طریق رود دز از منابع این شهر تامین می‌شود درحالیکه روستاهای منطقه ذلقی این شهر همچنان فاقد آب شرب هستند و زنان و مردان ایلات مستقر در منطقه برای دسترسی به آب برای بهداشت و شرب به صورت پیاده کیلومترها از مناطق کوهستانی را طی می‌کنند.
متاسفانه هرگاه کشور شاهد بارش های فراوان باران و برف است مردم این منطقه با چنین مصیبت هایی مواجه می شوند.
چرا کسی الیگودرز را نمی‌بیند؟ چرا بدیهی ترین امکانات مانند آمبولانس و جاده دسترسی برای شهری با بیش از صد و سی هزار نفر جمعیت با تامین اعتبار مواجه نمی‌شود؟
اینها مسائلی نیست که بشود آن را به تحریم گره زد چرا که دانش و منابع کشور ما حداقل برای ساخت جاده کفایت می کند.
امید است مسئولان استانی و کشوری به خود بیایند و برای پایان دادن به رنج این هموطنان تدبیری اتخاذ کنند.
