پانزدهم اردیبهشت ۹۱ بود که دانش آموزان شین آبادی در یک روز شوم، گرفتار آتش شدند. کسی فریاد آنها را نشنید و به کام آتش فرو رفتند. هنوز هم آنچنان که باید باشد کسی صدای این دانش آموزان را نمی‌شنود. شش سال از آن حادثه‌ی دردناک میگذرد و دانش‌آموزان شین آبادی هنوز درگیر تبعات آتش سوزی مدرسه شان هستند. مدرسه ای که اگر تنها کمی مورد توجه قرار میگرفت و تجهیز میشــد، این کودکان معصوم ســلامتی و زیبایی خود را از دســت نمیدادند. گفتند بخاری مدرسه مشکل داشته و این حادثه را رقم زده است. درباره‌ی این که چرا باید این بخاری غیرایمن در این مدرســه استفاده شود و چرا تجهیزات گرمایشی دیگری جز بخاری برای آنها تعبیه نشــده حرفهای زیادی گفته شده اســت. در این گزارش تجمع دیروز دانش آموزان شین آبادی مقابل ریاست جمهوری مورد توجه قرار گرفته است.
توفیقی نداشته حاصل نشد
حســین احمدی‌نیا وکیل مدافع این دانش آموزان در خصوص تجمع آنها مقابل ریاســت جمهوری به ایسنا گفت: «این دختران برای پیگیری درمان خود و احقاق حقوقشــان و عدم دریافت پاسخ از مســئوالن این کار را کرده اند. آنها یک هفته در تهران منتظر ملاقات با وزرای آموزش و پرورش و بهداشت هستند، اما توفیقی نداشته اند و در نهایت مجبور به این کار شده اند.»
عدم پاسخگویی مسئولان
زمانی که برای این دختران حادثه ی آتش ســوزی اتفاق افتاد، همه تقصیر را گردن یکدیگر انداختند و کســی مســئولیت آن را به عهده نگرفت. حتی وزیــر آموزش و پرورش وقــت در ۱۷ آذر ۹۱ ،در پاسخ به سوال مهر مبنی بر اینکه بعضی نمایندگان مجلس درخواست استعفای وزیر آموزش و پرورش را دارند گفت: «شــما چی؟ شما را برکنار کنیم یا نه اگر به موقــع خبر میدادید مواظب مدرســه شین آباد پیرانشهر باشید این اتفاق روی نمی‌داد.»
اما عدم پاســخگویی مسئولان در این رابطه تنها مربوط به روزهای پس از آتش‌سوزی و چرایی وقوع آن نمیشــود. بلکه هنوز هم با گذشت مدت‌های زیادی از آن فاجعه، دانش‌آموزان شین‌آبادی درگیر عدم پاسخگویی و عدم مسئولیت‌پذیری مسئولان هستند.
به ما قول دادند
آفتــاب یــزد در ایــن باره بــا پدر یکــی از این دانش‌آموزان بــه گفت‌وگو پرداخت. پدر ســیما شــادکام میگوید: «قرار بر این بــود که ما یک پیشــنهاد به وزارت بهداشــت و درمان دهیم که بر اســاس آن تجهیزات پزشکی یک بیمارستان را افزایــش دهند، در این صــورت نه ما و نه بقیه بچه‌های ایران زمین مجبور نمیشویم برای درمان سوختگی به خارج از ایران برویم. ما از روز شنبه به تهران آمده‌ایم. اما کسی حاضر نیست جواب ما را بدهد. اول به وزارت بهداشت رفتیم و بعد به وزارت آموزش و پرورش مراجعه کردیم، ولی هیچ جوابی از هیچ کدام نگرفتیم. به همین دلیل به ســمت ریاســت جمهوری رفتیم و تا ساعاتی از عصر جلو ریاست جمهوری منتظر ماندیم. وزیر بهداشت در ۱۳ اســفند ۹۷ ،قول داد کــه بچه های ما را برای درمان به خارج بفرســتد، ولی هنوز هیچ اتفاقی نیفتاده است. وضعیت بچه های ما به گونه ای است که تنهــا راه درمان آنها رفتن به خارج یا تجهیز یک بیمارستان خصوصی است.»
هیچ خبری از کمک نشد
شــادکام در ادامــه می‌افزاید: « تا بــه حال دولت هزینه‌هــای درمــان بچه‌ها را تقبل کرده اســت. گفتند پول حدود یک سال را به بیمارستان دادند، در حالــی که بعــدا هیچ خبــری از پول و کمک به پزشــکان و بیمارستان نشده اســت. الان هم مسئولان مدام میگویند که عدم پرداخت پول را پیگیری خواهند کرد، ولی هیچ خبری نیست. اگر مطالبات ما امروز به نتیجه نرسد تا شب در تهران می‌مانیم و شنبه دوباره برای پیگیری مطالبات به ریاست‌جمهوری می‌آییم. آمدن ما به تهران بدون دردسر نیست، سختی زیادی دارد. ۱۲ - ۱۳ ساعت در راه هستیم، مشــکلات خراب شدن ماشین را داریم. ما چیز زیادی نمی‌خواهیم، خواســته‌ی ما فقط درمان بچه‌هایمان است که به شکل درست انجام نمیشود. فرزندان ما نیاز به ترمیم مفصل و جراحی پلاســتیکی دارند. الان شش ماه است که بچه‌های ما را جز در مــوارد معدود نگاه نکرده‌اند. میگویند توجه میکنیم ولی در عمل رها کرده‌اند. وقتی هم که اعتراض میکنیم، میگویند پزشک در مرخصی است.»
از سر ناامیدی و بیپناهی
سخت است کسی خودش را جای این دانش‌آموزان بگذارد. اما کافی اســت که مسئولان مربوطه تنها گوشهای از آلام و رنج‌های دانش‌آموزان شین‌آبادی را تصور و تجســم کنند، تا شاید بتوانند احساس مسئولیت بیشتری نسبت به این نوجوانان میهن داشته باشــند. در ســالهای اخیر دانش‌آموزان شین‌آبادی، خانواده‌های آنان و وکیلشان بارها لب به گلایه گشوده‌اند و خواهان رسیدگی بیشتر شده‌اند.
حسین احمدی‌نیا در این باره به آفتاب یزد میگوید: »بچه‌ها دیروز ســاعتها مقابل ریاست‌جمهوری تجمع کردنــد و حتی ناهارشــان را کف خیابان خوردند. این بچه‌ها تنها ســه چهار خواســته‌ی مشــروع دارند. آنها خواســته‌ی تعیین وضعیت روند درمانشــان هســتند. آنها خواستار بررسی وضعیت اعزام به خارج از کشور هستند، قولی که به آنها داده شد ولی پیگیری نشد. همچنین این دانش‌آموزان خواســتار احقاق حقوقشان از حیث مطالبه‌ی دیه و دیگر حقوقشــان هســتند. بحث تحصیل، درمان و به ویژه درمان روانی ابتدایی‌ترین
خواســت این بچه‌ها است. کسی رسیدگی به این بچه‌ها نکرده اســت. اگر دیروز این دانش‌آموزان به ریاست‌جمهوری رفتند، از سر ناامیدی و بیپناهی بوده است. وقتی کسی پاســخگو نیست چاره‌ای ندارند. الان حدود یک هفته اســت که این بچه‌ها به همراه خانواده‌هایشان در تهران مستقر هستند و نتوانسته‌اند هیچ کاری از پیش ببرند.»
این موضوع پیگیری خواهد شد
شــهیندخت مولاوردی در این باره در گفت‌وگو با خبرگزاری فارس گفت: «مصوباتی برای حل مشکل این عزیزان بوده که باید ببینیم چرا پیگیری نشده اســت. قطعا این موضوع را پیگیــری میکنم و تا جایی کــه میدانم مصوبات خوبی برای آنها بوده و خیالمان راحت بود که توانسته‌ایم مشکل آنها را حل کنیم اما حتما این موضوع پیگیری خواهد شد.»
آتش‌سوزی از آن بلایایی است که هم در کوتاهمدت و هــم در بلندمدت انســان را دچار آســیب‌های جسمی و روحی زیادی میکند. در مورد فرزندان شین‌آبادی، حجم این داغ گسترده‌تر است. درگیری آنها با این حادثه در سن کودکی بسیار بر آینده‌ی آنها تاثیرگذار اســت. امید که پیگیریهای این نوجوانان و وکیلشان، به نتایج مطلوب برسد و آنها بتوانند آینده‌ای با کمترین تاثیرات آتش‌سوزی را پیش روی خود ببینند.
46
