به گزارش این روزنامه، صراحت گزارش های مربوط به وضعیت و کیفیت مسکن مورد استفاده ایرانیان در شهرهای بزرگ و کوچک کشور حکایت از آن دارد که در زمان حاضر 130 هزار هکتار بافت نامناسب و فروسده شهری در مناطق مختلف کشور وجود دارد که دارای سکونت هستند.
به عبارتی بافت های فرسوده شهری ایران همان سکونتگاه های اولیه و اصلی شهرهای کشور هستند که بافت های تاریخی و یادگارهای معماری بدیع دوران مختلف تاریخی نیز در آنها نهفته است ولی به دلایل معلوم بتدریج فرسوده تر گشته و بناچار به تیغه لودر سپرده می شوند.
سکونتگاه های فرسوده و دارای سکنه که در مواردی بیش از نیمی از جمعیت شهرهایی مانند تبریز را در خود جای داده اند در شرایطی مورد استفاده به عنوان سکونتگاه اصلی محسوب می شوند که طبق اظهار زمین شناسان و دوایر مسئول در این بخش ایران دارای جغرافیایی با گسل های فراوان بوده و اساسا منطقه ای زلزله خیز محسوب می شود. واضح است که بافت های فرسوده شهری نیز به دلیل فرسایش ایام و کاهش استقامت آنها در برابر زلزله و تکانه های زمین آسیب پذیر بوده و برای سکونت خطرناک به شمار می روند.
متاسفانه برنامه های تدوین شده برای نوسازی و استحکام بخشی تاسیسات زیربنایی در بافت های فرسوده نیز به دلایل مختلف از جمله وسعت این عرصه ها قادر به پاسخگویی نیازها نیست و بناچار همه ساله درصد ناچیزی از بافت های این مناطق نوسازی یا استحکام بخشی می شوند.
براساس برنامه ششم توسعه دولت مکلف است سالی 270 منطقه شهری را برای بهسازی شناسایی و در 10 سال آن را بازسازی کند.
ولی رضایی رئیس کمیسیون عمران مجلس در یک گفتگوی خبری اظهار داشته است که پس از تصویب سند ملی بازآفرینی شهری درسال 93 تاکنون 340 محله شناسایی و کار اجرایی آن آغاز شده است.
بگفته وی، 640 میلیارد تومان بودجه بازسازی مناطق فرسوده شهری در اختیار دولت قرار داده شده است.
بگفته رضایی ، دولت باید مشوق های بیشتری را برای بازسازی مناطق فرسوده شهری ارائه دهد در حالیکه فقط شهرداری مرکز هزار میلیارد تومان از دولت بابت تخفیف در عوارض بازسازی ساختمان های فرسوده طلبکار است.
باید توجه داشت که 400 هزار مهندس عمران آماده به کار در کشور وجود دارد که باید از ظرفیت آن ها در حوزه بازسازی بافت های فرسوده استفاده شود.
رئیس کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی گفت: تسهیلاتی که دولت برای بازسازی بافت های فرسوده می دهد جذاب نیست و مردم کم درآمد این مناطق نمی توانند از آن استفاده کنند.
رضایی افزود: نظارت در حوزه ساخت و ساز از طرف کارفرما، سازمان نظام مهندسی و وزارت مسکن، راه و شهرسازی ضعیف و قانون در این زمینه به درستی اجرا نشده است.
وی گفت: باید با افراد خاطی در حوزه ساخت مسکن برخورد شود و مهندس نگهداری ساختمان داشته باشیم که متاسفانه در قوانین کنونی هیچ پیش بینی در این رابطه نشده است.
با مرور چندین باره اظهارات این نماینده مجلس به این نتیجه مهم می رسیم که ایجاد مسکن مستحکم در برابر زلزله در کشور با موانع و مشکلاتی مواجه است و لزوم ساماندهی این بخش به منظور جلوگیری از فجایع ناخواسته در برابر بلایای طبیعی بویژه زلزله اهمیت ویژه دارد.
به نظر کارشناسان و صاحب نظران در عرصه های ساخت مسکن ، باید قبل از ساخت و سازهای مسکن جدید در اطراف شهرها یا مناطق جدید با نام شهرک ها ، پروژه های جدید را به داخل شهرها و بافت های فرسوده انتقال داد، چراکه این بافت ها نیازمند بازسازی و نوسازی بوده و از زیرساخت های مهمی چون آب ، برق ، مخابرات ، گاز و سایر ملزومات در زمینه مسکن سازی برخوردار هستند.
با انتقال ساخت و ساز ها به بافت های فرسوده دیگر نیازی به صرف هزینه های نجومی برای آماده سازی نیز نخواهیم داشت. علاوه براین در بازسازی این بافت ها می توان تمهیداتی در نظر داشت تا تک بناهای بیادگار مانده از گذشته ها و ادوار تاریخی نیز محافظت و مرمت گردیده و امکانی برای جذب گردشگر و ارزش افزوده در شهرها باشند.
بنابراین نیازمند بازتعریف مسکن سازی و نظارت ها هستیم تا در سازمانی منسجم به دور از هرگونه طمع ورزی برای خرج تراشی برای مردم در عرصه های نوسازی ، عوارض و هزینه های گزاف تهیه وام، فقط بفکر استحکام بخشی زیرساخت ها و مسکن های جدید باشیم تا علاج واقعه را پیش از وقوع کرده باشیم.
متاسفانه در زمان حاضر در مواردی بجای کیفیت نظارت و جلوگیری از تنزل کیفیت ساخت ، بفکر ایجاد درآمد برای افرادی هستیم که در سازمانی عضویت دارند و یا بجای دادن وام های سهل الحصول برای بخش مسکن با لحاظ سودهای نجومی و شرایط سخت ، عملا اشتیاق خریدار یا سازنده را برای استفاده از تسهیلات از بین می بریم.
در مواردی هم که وام های باصطلاح با درصد های پائین داده می شود هم نرخ تسهیلات در حدی نیست که موجب جذب متقاضی انبوه گردیده و در بعضا شرایط اعطای بحدی سختگیرانه است که واجدین آنها در بافت های فرسوده نیز از طی مراحل بوروکراسی و دریافت آن صرف نظر می کنند.
سخن آخر اینکه بافت های فرسوده شهری نباید با بافت های حاشیه ای اشتباه گرفته شوند، بلکه باید به عنوان یک امکان بالقوه و سرمایه ای سرشار برای انبوه سازان مسکن محسوب شوند چراکه در آنها زیرساخت های مورد نیاز آماده است و فقط باید بازتعریفی از نوع مسکن سازی متناسب با بافت های تاریخی و قدیمی لحاظ شود.
در این بافت ها باید طرح ها و اصولی برای مشارکت جدی و آسان برای ورود مردم به مسکن سازی و مشارکت تعریف شود تا بوی سودجویی و ضعف تشکیلاتی از آن به مشام نرسد. مردم طالب تشکیلاتی هستند که ضمن حفظ منافع آنان سودی عادلانه و منطقی نیز برای مجموعه مشارکت کننده عاید شود و تقلب و ضعف نظارت ها به هیچ وجه وجود نداشته باشد.
دولت و بخش خصوصی واقعی می توانند به دور از بوروکراسی پیچیده و درهم تنیده ، با مشارکت دادن مردم در استحکام بخشی و ایجاد مساکن نو در این بافت ها از بروز فاجعه در زمان بحران جلوگیری کنند و زمان اقدام برای این مهم نیز همین الان است، چراکه در گذشته به قدر کافی فرصت سوزی و اتلاف وقت شده است!!
تنظیم: پرویز بابائی ** انتشار دهنده:
8023/
انتهای پیام به عبارتی بافت های فرسوده شهری ایران همان سکونتگاه های اولیه و اصلی شهرهای کشور هستند که بافت های تاریخی و یادگارهای معماری بدیع دوران مختلف تاریخی نیز در آنها نهفته است ولی به دلایل معلوم بتدریج فرسوده تر گشته و بناچار به تیغه لودر سپرده می شوند.
سکونتگاه های فرسوده و دارای سکنه که در مواردی بیش از نیمی از جمعیت شهرهایی مانند تبریز را در خود جای داده اند در شرایطی مورد استفاده به عنوان سکونتگاه اصلی محسوب می شوند که طبق اظهار زمین شناسان و دوایر مسئول در این بخش ایران دارای جغرافیایی با گسل های فراوان بوده و اساسا منطقه ای زلزله خیز محسوب می شود. واضح است که بافت های فرسوده شهری نیز به دلیل فرسایش ایام و کاهش استقامت آنها در برابر زلزله و تکانه های زمین آسیب پذیر بوده و برای سکونت خطرناک به شمار می روند.
متاسفانه برنامه های تدوین شده برای نوسازی و استحکام بخشی تاسیسات زیربنایی در بافت های فرسوده نیز به دلایل مختلف از جمله وسعت این عرصه ها قادر به پاسخگویی نیازها نیست و بناچار همه ساله درصد ناچیزی از بافت های این مناطق نوسازی یا استحکام بخشی می شوند.
براساس برنامه ششم توسعه دولت مکلف است سالی 270 منطقه شهری را برای بهسازی شناسایی و در 10 سال آن را بازسازی کند.
ولی رضایی رئیس کمیسیون عمران مجلس در یک گفتگوی خبری اظهار داشته است که پس از تصویب سند ملی بازآفرینی شهری درسال 93 تاکنون 340 محله شناسایی و کار اجرایی آن آغاز شده است.
بگفته وی، 640 میلیارد تومان بودجه بازسازی مناطق فرسوده شهری در اختیار دولت قرار داده شده است.
بگفته رضایی ، دولت باید مشوق های بیشتری را برای بازسازی مناطق فرسوده شهری ارائه دهد در حالیکه فقط شهرداری مرکز هزار میلیارد تومان از دولت بابت تخفیف در عوارض بازسازی ساختمان های فرسوده طلبکار است.
باید توجه داشت که 400 هزار مهندس عمران آماده به کار در کشور وجود دارد که باید از ظرفیت آن ها در حوزه بازسازی بافت های فرسوده استفاده شود.
رئیس کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی گفت: تسهیلاتی که دولت برای بازسازی بافت های فرسوده می دهد جذاب نیست و مردم کم درآمد این مناطق نمی توانند از آن استفاده کنند.
رضایی افزود: نظارت در حوزه ساخت و ساز از طرف کارفرما، سازمان نظام مهندسی و وزارت مسکن، راه و شهرسازی ضعیف و قانون در این زمینه به درستی اجرا نشده است.
وی گفت: باید با افراد خاطی در حوزه ساخت مسکن برخورد شود و مهندس نگهداری ساختمان داشته باشیم که متاسفانه در قوانین کنونی هیچ پیش بینی در این رابطه نشده است.
با مرور چندین باره اظهارات این نماینده مجلس به این نتیجه مهم می رسیم که ایجاد مسکن مستحکم در برابر زلزله در کشور با موانع و مشکلاتی مواجه است و لزوم ساماندهی این بخش به منظور جلوگیری از فجایع ناخواسته در برابر بلایای طبیعی بویژه زلزله اهمیت ویژه دارد.
به نظر کارشناسان و صاحب نظران در عرصه های ساخت مسکن ، باید قبل از ساخت و سازهای مسکن جدید در اطراف شهرها یا مناطق جدید با نام شهرک ها ، پروژه های جدید را به داخل شهرها و بافت های فرسوده انتقال داد، چراکه این بافت ها نیازمند بازسازی و نوسازی بوده و از زیرساخت های مهمی چون آب ، برق ، مخابرات ، گاز و سایر ملزومات در زمینه مسکن سازی برخوردار هستند.
با انتقال ساخت و ساز ها به بافت های فرسوده دیگر نیازی به صرف هزینه های نجومی برای آماده سازی نیز نخواهیم داشت. علاوه براین در بازسازی این بافت ها می توان تمهیداتی در نظر داشت تا تک بناهای بیادگار مانده از گذشته ها و ادوار تاریخی نیز محافظت و مرمت گردیده و امکانی برای جذب گردشگر و ارزش افزوده در شهرها باشند.
بنابراین نیازمند بازتعریف مسکن سازی و نظارت ها هستیم تا در سازمانی منسجم به دور از هرگونه طمع ورزی برای خرج تراشی برای مردم در عرصه های نوسازی ، عوارض و هزینه های گزاف تهیه وام، فقط بفکر استحکام بخشی زیرساخت ها و مسکن های جدید باشیم تا علاج واقعه را پیش از وقوع کرده باشیم.
متاسفانه در زمان حاضر در مواردی بجای کیفیت نظارت و جلوگیری از تنزل کیفیت ساخت ، بفکر ایجاد درآمد برای افرادی هستیم که در سازمانی عضویت دارند و یا بجای دادن وام های سهل الحصول برای بخش مسکن با لحاظ سودهای نجومی و شرایط سخت ، عملا اشتیاق خریدار یا سازنده را برای استفاده از تسهیلات از بین می بریم.
در مواردی هم که وام های باصطلاح با درصد های پائین داده می شود هم نرخ تسهیلات در حدی نیست که موجب جذب متقاضی انبوه گردیده و در بعضا شرایط اعطای بحدی سختگیرانه است که واجدین آنها در بافت های فرسوده نیز از طی مراحل بوروکراسی و دریافت آن صرف نظر می کنند.
سخن آخر اینکه بافت های فرسوده شهری نباید با بافت های حاشیه ای اشتباه گرفته شوند، بلکه باید به عنوان یک امکان بالقوه و سرمایه ای سرشار برای انبوه سازان مسکن محسوب شوند چراکه در آنها زیرساخت های مورد نیاز آماده است و فقط باید بازتعریفی از نوع مسکن سازی متناسب با بافت های تاریخی و قدیمی لحاظ شود.
در این بافت ها باید طرح ها و اصولی برای مشارکت جدی و آسان برای ورود مردم به مسکن سازی و مشارکت تعریف شود تا بوی سودجویی و ضعف تشکیلاتی از آن به مشام نرسد. مردم طالب تشکیلاتی هستند که ضمن حفظ منافع آنان سودی عادلانه و منطقی نیز برای مجموعه مشارکت کننده عاید شود و تقلب و ضعف نظارت ها به هیچ وجه وجود نداشته باشد.
دولت و بخش خصوصی واقعی می توانند به دور از بوروکراسی پیچیده و درهم تنیده ، با مشارکت دادن مردم در استحکام بخشی و ایجاد مساکن نو در این بافت ها از بروز فاجعه در زمان بحران جلوگیری کنند و زمان اقدام برای این مهم نیز همین الان است، چراکه در گذشته به قدر کافی فرصت سوزی و اتلاف وقت شده است!!
تنظیم: پرویز بابائی ** انتشار دهنده:
8023/
کپی شد
