به گزارش این روزنامه، فعالان عرصه کفش دست دوز در تبریز و سایر نقاط ایران می گویند در زمان حاضر زمینه تولید سالانه 400 میلیون جفت کفش وجود دارد، و با توجه به مصرف 250 میلیونی آن در ایران ، نیازی به واردات کفش وجود ندارد.
این در حالی است که سالانه معادل 500 میلیون دلار انواع کفش از مبادی مختلف بصورت قاچاق و یا واردات گمرکی در ویترین های بازار کفش ایران قرار داده می شود.
در اثر این سیل واردات کارگاه های تولید کشور در مناطقی چون تبریز ، خراسان و برخی نقاط کشور که خاستگاه صنعت کفش دست دوز هستند ، با ظرفیت کمتر از 50 درصد فعالیت می کنند که به معنی کاهش اشتغالزایی و بیکارشدن کارگران از یک سو و اتلاف ارزش افزوده و درآمدهای بالقوه که می توانست بالفعل شده و باعث شکوفایی صنعتی دیرینه در ایران شود ، از جانب دیگر از دست می رود.
این یعنی فرصت سوزی و دادن فرصت رشد و بالندگی به رقیب اقتصادی چون چین ، هند و دیگر کشورهای فعال در صدور کفش به ایران می باشد.
صنعت کفش دست دوز با اتکا به توان و تجربه دیرینه نیروی انسانی موجود قادر است به بخشی شکوفا در اشتغالزایی و حتی صدور انبوه تولیدات به خارج از کشور تبدیل شده و با موفقیت از کوه مشکلات که در زمان حاضر در برابر تولید کنندگان آن قرار دارد ، عبور کند. مهمترین مشکل تولید کنندگان کفش دست دوز در زمان حاضر را می توان در دو بخش مهم خلاصه کرد که اولین آن را تداوم ورود سیل قاچاق کفش های آماده تشکیل می دهد و بخش دیگر را رکود اقتصادی و گرانی مواد اولیه این صنعت است.
کارشناسان و صاحب نظران اقتصادی از صنعت کفش در کشورهای مختلف به عنوان صنعتی اشتغالزا یاد می کنند و در این رشته کشورهای پرجمعیت و دارای استعداد در این رابطه نظیر چین، آمریکا، هند و در قاره اروپا ایتالیا و بعضی کشورهای دیگر به تولید صنعتی و حتی دست دوز کفش توجه ویژه دارند.
در ایران هم اشتغالزایی این بخش رقم قابل توجهی را حتی در شرایط رکود اقتصادی به خود اختصاص می‌دهد ولی به دلیل ادامه رکود و مشکلاتی نظیر قاچاق ، و سختی های تحمیل شده به تولید ، امکان فعالیت این بخش با ظرفیت کامل وجود نداد.
رئیس اتحادیه کفاشان دست دوز مرکز معتقد است که اگر دولت حمایت‌های لازم را از این بخش دریغ نکند ، این امکان وجود دارد که اشتغال در آن دو برابر شود.
به گفته رسول شجری در زمان حاضر، سالانه حدود 500 میلیون دلار کفش قاچاق وارد کشور می‌شود که از منابع مختلفی از چین گرفته تا ایتالیا به ویترین کفش بازار های داخلی راه پیدا می‌کند.
وی با بیان اینکه در مقابل این حجم واردات قاچاق، صادرات ایران در حوزه کفش تنها به 120 میلیون دلار به کشورهای همسایه محدود است، گفت: اکنون در بازارهای داخلی حدود 75 تا 80 درصد انواع کفش در داخل تولید شده و ما سهمی بالا از بازار را در دست داریم اما با این حال ظرفیت‌های تولیدی ایران در این بخش به سختی به 50 درصد توان تولید می رسد.
وی تاکید کرد اگر ساماندهی‌های لازم صورت بگیرد، امکان افزایش حجم صادرات کفش دست دوز وجود دارد.
علاوه بر رئیس اتحادیه کفاشان دست دوز مرکز ، متولیان و دست اندرکاران صنعت کفش دست دوز در تبریز هم خواستار این هستند تا تولید در کشور به عنوان دغدغه‌ای جدی برای دولت محسوب شود.
دست اندرکاران صنعت کفش این خطه معتقد هستند که اکنون در حوزه‌های دارایی، قانون کار، بیمه، شهرداری، قیمت حامل‌های انرژی، عدم ساماندهی کارخانه‌ها، عدم کنترل و نظارت کارخانه‌های تولید مواد اولیه مشکلات متعددی بر سر راه تولیدکننده قرار دارد که سختی‌های بسیاری ایجاد کرده و موجب می‌شود چرخه تولید ما به کندی حرکت کرده و قیمت تولیدات افزایش پیدا کند.
چندی پیش ، رئیس اتحادیه کفاشان تبریز در جلسه کارگروه حمایت از تولید و نظارت بر گردش کالا یادآور شد که بیش از 60 درصد کفش صنعتی و 80 درصد کفش دست دوز ایران در تبریز تولید می‌شود، در سایه این میزان تولید بیش از 40 هزار نفر نیروی کار از این صنعت امرار معاش می‌کنند و در 2 هزار و 400 واحد تولیدی کفش فعال هستند.
علیرضا جباریان‌فام افزود: صنعت کفش تبریز به عنوان یک صنعت اشتغالزا با قدمت دیرینه، یکی از صنایع مهم و تاثیرگذار در عرصه اقتصاد و تجارت آذربایجان‌شرقی است و لازم است متولیان بخش های مختلف و دست اندرکار نسبت به مشکلات موجود در آن بی تفاوت نباشند.
رئیس اتحادیه کفاشان تبریز ادامه داد: واردات بی‌رویه اجناس خارجی موجب تعطیلی 70 درصدی کارگاه‌های تولیدی و به تبع آن موجب بیکاری کارگران زحمتکش صنعت کفش استان شده و متاسفانه هنوز بعضی ها به صورت برنامه‌ریزی شده برای فلج کردن اقتصاد کشور و برای منفعت خود اقدام به واردات پنهان و آشکار انواع کالاهای مشابه تولید داخل از جمله کفش‌های خارجی نامرغوب می‌کنند.
در اینجا باید تاکید شود که هیچ کس منکر رقابت و وجود کالای باکیفیت خارجی در بازار جهت ایجاد تحرک و انگیزه در تولید کننده داخلی برای ارتقای سطح کیفی تولیدات خود نیست ، ولی باید توجه داشت که سیل کالای ارزان و بی کیفیت وارداتی بصورت قاچاق و گمرکی در شرایط موجود اقتصادی رمقی برای تولید کننده داخلی باقی نگذاشته و ضروی است تا دولت با همفکری اتحادیه های صنفی در صدد ایجاد نظم و قانون مورد انتظار در این عرصه ها باشد.
در نهایت به این نکته مهم نیز باید توجه داشت که تبریز و آذربایجان به عنوان قطب تولید چرم و لوازم چرمی و کفش نیازمند توجه وزارت صنعت ، گمرک و دوایر دست اندرکار در عرصه کنترل قاچاق کالا است.
در صورت توجه این صنعت به تنهایی می تواند قدرت بالای اشتغالزایی خود را در شرایطی که جامعه ما دست به گریبان مشکل بیکاری جوانان است بکار بسته و بخشی از مشکلات اقتصادی و اجتماعی مرتفع کند.
تبریز از دیرباز به عنوان مرکز کفش دست دوز ایران نام آور شده است، و کارگاه های کوچک و بزرگ آن هنوز هم این نام پرافتخار را بر دوش خود کشیده و دست اندرکاران و مدیران آن مانع از تعطیلی کارگاه ها در اثر فشار مشکلات و شکنندگی شدید شده اند. ولی آیا مقاومت و سرسختی در برابر مشکلات و ناملایمات نیز نامحدود است؟!
دریافت کننده: پرویز بابائی** انتشار کننده:
8023/
انتهای پیام این در حالی است که سالانه معادل 500 میلیون دلار انواع کفش از مبادی مختلف بصورت قاچاق و یا واردات گمرکی در ویترین های بازار کفش ایران قرار داده می شود.
در اثر این سیل واردات کارگاه های تولید کشور در مناطقی چون تبریز ، خراسان و برخی نقاط کشور که خاستگاه صنعت کفش دست دوز هستند ، با ظرفیت کمتر از 50 درصد فعالیت می کنند که به معنی کاهش اشتغالزایی و بیکارشدن کارگران از یک سو و اتلاف ارزش افزوده و درآمدهای بالقوه که می توانست بالفعل شده و باعث شکوفایی صنعتی دیرینه در ایران شود ، از جانب دیگر از دست می رود.
این یعنی فرصت سوزی و دادن فرصت رشد و بالندگی به رقیب اقتصادی چون چین ، هند و دیگر کشورهای فعال در صدور کفش به ایران می باشد.
صنعت کفش دست دوز با اتکا به توان و تجربه دیرینه نیروی انسانی موجود قادر است به بخشی شکوفا در اشتغالزایی و حتی صدور انبوه تولیدات به خارج از کشور تبدیل شده و با موفقیت از کوه مشکلات که در زمان حاضر در برابر تولید کنندگان آن قرار دارد ، عبور کند. مهمترین مشکل تولید کنندگان کفش دست دوز در زمان حاضر را می توان در دو بخش مهم خلاصه کرد که اولین آن را تداوم ورود سیل قاچاق کفش های آماده تشکیل می دهد و بخش دیگر را رکود اقتصادی و گرانی مواد اولیه این صنعت است.
کارشناسان و صاحب نظران اقتصادی از صنعت کفش در کشورهای مختلف به عنوان صنعتی اشتغالزا یاد می کنند و در این رشته کشورهای پرجمعیت و دارای استعداد در این رابطه نظیر چین، آمریکا، هند و در قاره اروپا ایتالیا و بعضی کشورهای دیگر به تولید صنعتی و حتی دست دوز کفش توجه ویژه دارند.
در ایران هم اشتغالزایی این بخش رقم قابل توجهی را حتی در شرایط رکود اقتصادی به خود اختصاص می‌دهد ولی به دلیل ادامه رکود و مشکلاتی نظیر قاچاق ، و سختی های تحمیل شده به تولید ، امکان فعالیت این بخش با ظرفیت کامل وجود نداد.
رئیس اتحادیه کفاشان دست دوز مرکز معتقد است که اگر دولت حمایت‌های لازم را از این بخش دریغ نکند ، این امکان وجود دارد که اشتغال در آن دو برابر شود.
به گفته رسول شجری در زمان حاضر، سالانه حدود 500 میلیون دلار کفش قاچاق وارد کشور می‌شود که از منابع مختلفی از چین گرفته تا ایتالیا به ویترین کفش بازار های داخلی راه پیدا می‌کند.
وی با بیان اینکه در مقابل این حجم واردات قاچاق، صادرات ایران در حوزه کفش تنها به 120 میلیون دلار به کشورهای همسایه محدود است، گفت: اکنون در بازارهای داخلی حدود 75 تا 80 درصد انواع کفش در داخل تولید شده و ما سهمی بالا از بازار را در دست داریم اما با این حال ظرفیت‌های تولیدی ایران در این بخش به سختی به 50 درصد توان تولید می رسد.
وی تاکید کرد اگر ساماندهی‌های لازم صورت بگیرد، امکان افزایش حجم صادرات کفش دست دوز وجود دارد.
علاوه بر رئیس اتحادیه کفاشان دست دوز مرکز ، متولیان و دست اندرکاران صنعت کفش دست دوز در تبریز هم خواستار این هستند تا تولید در کشور به عنوان دغدغه‌ای جدی برای دولت محسوب شود.
دست اندرکاران صنعت کفش این خطه معتقد هستند که اکنون در حوزه‌های دارایی، قانون کار، بیمه، شهرداری، قیمت حامل‌های انرژی، عدم ساماندهی کارخانه‌ها، عدم کنترل و نظارت کارخانه‌های تولید مواد اولیه مشکلات متعددی بر سر راه تولیدکننده قرار دارد که سختی‌های بسیاری ایجاد کرده و موجب می‌شود چرخه تولید ما به کندی حرکت کرده و قیمت تولیدات افزایش پیدا کند.
چندی پیش ، رئیس اتحادیه کفاشان تبریز در جلسه کارگروه حمایت از تولید و نظارت بر گردش کالا یادآور شد که بیش از 60 درصد کفش صنعتی و 80 درصد کفش دست دوز ایران در تبریز تولید می‌شود، در سایه این میزان تولید بیش از 40 هزار نفر نیروی کار از این صنعت امرار معاش می‌کنند و در 2 هزار و 400 واحد تولیدی کفش فعال هستند.
علیرضا جباریان‌فام افزود: صنعت کفش تبریز به عنوان یک صنعت اشتغالزا با قدمت دیرینه، یکی از صنایع مهم و تاثیرگذار در عرصه اقتصاد و تجارت آذربایجان‌شرقی است و لازم است متولیان بخش های مختلف و دست اندرکار نسبت به مشکلات موجود در آن بی تفاوت نباشند.
رئیس اتحادیه کفاشان تبریز ادامه داد: واردات بی‌رویه اجناس خارجی موجب تعطیلی 70 درصدی کارگاه‌های تولیدی و به تبع آن موجب بیکاری کارگران زحمتکش صنعت کفش استان شده و متاسفانه هنوز بعضی ها به صورت برنامه‌ریزی شده برای فلج کردن اقتصاد کشور و برای منفعت خود اقدام به واردات پنهان و آشکار انواع کالاهای مشابه تولید داخل از جمله کفش‌های خارجی نامرغوب می‌کنند.
در اینجا باید تاکید شود که هیچ کس منکر رقابت و وجود کالای باکیفیت خارجی در بازار جهت ایجاد تحرک و انگیزه در تولید کننده داخلی برای ارتقای سطح کیفی تولیدات خود نیست ، ولی باید توجه داشت که سیل کالای ارزان و بی کیفیت وارداتی بصورت قاچاق و گمرکی در شرایط موجود اقتصادی رمقی برای تولید کننده داخلی باقی نگذاشته و ضروی است تا دولت با همفکری اتحادیه های صنفی در صدد ایجاد نظم و قانون مورد انتظار در این عرصه ها باشد.
در نهایت به این نکته مهم نیز باید توجه داشت که تبریز و آذربایجان به عنوان قطب تولید چرم و لوازم چرمی و کفش نیازمند توجه وزارت صنعت ، گمرک و دوایر دست اندرکار در عرصه کنترل قاچاق کالا است.
در صورت توجه این صنعت به تنهایی می تواند قدرت بالای اشتغالزایی خود را در شرایطی که جامعه ما دست به گریبان مشکل بیکاری جوانان است بکار بسته و بخشی از مشکلات اقتصادی و اجتماعی مرتفع کند.
تبریز از دیرباز به عنوان مرکز کفش دست دوز ایران نام آور شده است، و کارگاه های کوچک و بزرگ آن هنوز هم این نام پرافتخار را بر دوش خود کشیده و دست اندرکاران و مدیران آن مانع از تعطیلی کارگاه ها در اثر فشار مشکلات و شکنندگی شدید شده اند. ولی آیا مقاومت و سرسختی در برابر مشکلات و ناملایمات نیز نامحدود است؟!
دریافت کننده: پرویز بابائی** انتشار کننده:
8023/
کپی شد
