امان از پای چپ طارمی!

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس؛ مصطفی معدنی ثانی: تاریخ فوتبال ایران هرگز به خاطر ندارد که بازی آخر در مرحله گروهی جام جهانی تا این اندازه مهم و سرنوشت ساز باشد. در جام جهانی 1978 که تکلیف مشخص بود و شاگردان مهاجرانی از همان تک مساوی با اسکاتلند به قدر کافی شادمان بودند و اندیشه صعود نداشتند. 20 سال بعد در مون پلیه، هر چند تیم ملی با پیروزی در بازی آخر صعود می کرد، اما جلال طالبی که به درست یا غلط می دانست مردانش یارای پیروزی برابر آلمان قدرتمند را ندارند، تیمش را فقط با اندیشه کم گل خوردن روانه میدان کرد، با نگاهی واقع بینانه کمتر کسی هم انتظار پیروزی بر یاران کلینزمن و بیرهوف را داشت.

هشت سال بعد در جام جهانی 2006 با شکست در دو بازی ابتدایی برابر مکزیک و پرتغال عملا شانسی برای صعود نداشتیم و برای حفظ آبرو با آنگولا جنگیدیم و با مساوی گرفتن تنها توانستیم دست خالی برنگردیم.

در جام جهانی 2014 نیز از دو بازی اول فقط اندوخته یک امتیازی داشتیم، برد برابر بوسنی هرزگوین را نه تمرین کرده بودیم و نه بلد بودیم. کی روش بر خلاف همیشه تیمش را کاملا باز  و تهاجمی به میدان فرستاد و حاصلش دریافت سه گل بود.

در روسیه اما همه چیز فرق می کرد، شروع رویایی با شکست مراکش و باخت خفیف با حداقل نتیجه به اسپانیا، امیدها را برای صعود به شدت بالا برده بود. پرتغال نام بزرگی بود که البته تیم بزرگی نداشت. حتی فوق ستاره اش یعنی CR7 هم در اوج نبود. تیم سه امتیازی ایران برای صعود انگیزه، هیجان، یک عمر انتظار و .... را در کوله پشتی داشت. پس چرا صعود نکنیم؟

شوت دقایق ابتدایی رونالدو را بیرانوند گرفت. دقیقه ای بعد حمله ایران با شوت ضعیف امیری، جواب حمله پرتغالی ها بود. ایران کم نیاوردن مقابل پرتغال را سالها قبل در خلیج فارس تمرین کرده بود!

پرتغالی ها را مهار کردیم، اما مهار برای مان حکم صعود قطعی نداشت. باید می بردیم تا آن طرف فارغ از هر نتیجه ای که اسپانیا برابر مراکش می گرفت، به خیابان ها بریزیم، اما یک گل کلاسیک خوردیم. تیم ملی مان هر خصوصیت خوبی داشت این بدی را داشت که گل های کلیشه ای می خورد. یکی اش را 4 سال پیش از مسی در آخرین دقیقه خوردیم به همان شیوه ای که همیشه شوت می کند. این بار از کوارشما بیرون پایی خوردیم که همیشه می زند. گویی تیم مان زاده شده که گل های کلیشه ای بخورد آن هم درست قبل از سوت پایان!

به هر تقدیر نشد که با مساوی به رختکن برویم، اما یک نیمه دست نخورده مانده بود و یک دنیا انگیزه و انرژی. برای تیمی که در بیست دقیقه دو گل در خاک استرالیا به این تیم می زند و به جام جهانی می رود،  دو گل زدن در 45 دقیقه غیرممکن نیست.

نیمه را به هر تقدیر بازنده به رختکن رفتیم. کی روش در رختکن چه گفت؟ دستور حمله داد یا تحریک پرتغالی ها برای جلو کشیدن و زدن گل های بعدی؟ کسی نمی داند.  در نیمه دوم خبری از حمله نبود. حمله می کردیم اما نه مثل تیمی که دو گل می خواهد.

پرتغال باز هم صاحب توپ بود ، اما زیاد به دروازه نزدیک نمی شد، در یکی از معدود دفعاتی که با رونالدو به جریمه مان آمدند، سرنگونش کردیم و خوشبختانه داور هم ندید... اما چرا دید! داور نه چندان قاطع، فیلم را بازبینی کرد، خطا هم که روی رونالدو انجام شده بود و کسی مگر می توانست پنالتی نگیرد؟

دروغ چرا. خودمان را باختیم. کسی پشت ضربه پنالتی ایستاده بود، که هواداران بزرگ ترین رقیبش یعنی مسی او را به تمسخر پنالدو می نامیدند، چه در زمان حضورش در منچستریونایتد، چه در زمان حضورش در برنابئو پنالتی های زیادی را گل کرده بود. اما اینجا داستان فرق می کرد. چرا که هیچ کدام از سنگربان هایی که توپ هایش را به تور دروازه شان چسبانده بود، از چند ماه جلوتر حالش را آن هم به آن شکل خاص نپرسیده بودند: «چطوری کریس!؟»

نمی دانیم بیرانوند به شکل غیرقانونی جلو آمد و یا پنالتی رونالدو را درست گرفت، مهم هم نبود، مهم این بود که گرفت. پنالتی گرفتن رونالدو خسته اش کرد. آن قدر زیاد که می خواست بخوابد. اگر بیدارش نمی کردند، توپ را در آغوش گرفته و می خوابید!

امید برگشته بود. اما هنوز دو گل می خواستیم از تیمی که خیلی بوی گل نمی داد. اما در فوتبال با دو حمله هم می شود دو گل زد.

رونالدو به اندازه کافی عصبانی شده بود که پور علی گنجی را با ضربه ساعد نقش بر زمین کند، اما داور آن قدر شجاع نبود که حتی پس از بازبینی صحنه، فوق ستاره پرتغالی را اخراج کند که اگر می کرد شاید داستان عوض شده بود. او دقایقی قبل هم روی صحنه مشکوکی که روی آزمون رخ داده بود، متزلزل عمل کرده بود.

رونالدو در زمین ماند. انصاری فرد به زمین آمد. یک صحنه مشکوک دیگر و داور که دو بازبینی قبلی را به سود پرتغالی ها رای داده بود، این بار دیگر رویش نشد که پنالتی نگیرد. کریم فوتبال ایران توپ را به سقف دروازه پرتغال چسباند. رویا حالا نزدیک تر شده بود. یک گل اما فقط در پنج دقیقه!

یک گل در پنج دقیقه اصلا چیز دست نیافتنی نبود. توپ سرگردان در محوطه جریمی مقابل طارمی افتاد، اما جلوی پای چپ مهدی بود. امان از این پای چپ کم توان که در موقعیت تک به تک توپ را به جای دل تور به پشت تور فرستاد. مشت گره کرده کی روش و هشتاد میلیون ایرانی شل شد. سوت پایان به صدا در آمد. ایران سربلند با جام جهانی وداع کرد. با 4 امتیاز که در تاریخ ادوار جام جهانی بی نظیر بود.