این بانوی شاعره اهل انزلی در مصاحبه با خبرنگار ایرنا گفت: به خاطر شغل پدرم که رئیس سر جنگلبانی استان خراسان بود در مشهد مقدس به دنیا آمدم اما پس از مدت کوتاهی به بندرانزلی همجوار روستای پدریم شفارود-رضوانشهر آمده و ساکن شدیم .
وی که دانش آموخته ی روانشناسی است می افزاید :با پدری استاد در حیطه ادبیات وشعر (ذبیح الله تقی پور ملقب به شوریده گیلانی ) پا به دنیای هنر و شاعری گذاشتم و از کودکی با ادبیات شاعرانه آشنا شدم.
وی در خصوص سبک شعری اش می گوید : من به قالب خاصی در شعر معتقد نیستم ومعتقدم شعر و احساس شاعرانه ، خودش قالب خود را در بیان پیدا می کند .از این رو در اکثر قالبهای شعری مثل غزل ، مثنوی ،چهارپاره ، رباعی ، نیمایی
و سپید شعر سروده ام.
تقی پور در یکی از اشعارش به زیبایی می سراید : جان می دهم به رسم غزل روی دفترم /هرگز قلم به نرخ غم نان نمی زنم/ باید کنار سوز زمستان نفس کشید/ من دست رد به سینه ی توفان نمی زنم / قطعن بهار سهم من و شعر می شود/ حرف ازسقوط ونقطه ی پایان نمی زنم.
این بانوی شاعر روایت شعر گفتن خود را در پشت جلد کتابش این گونه بیان می کند : به مردم خیره می شوم، با لبخندشان لبخند می زنم ، با اشکهایشان اعتراض می کنم ، و با عشق ورزیدن هایشان مملو از شور و عشق و امید می شوم ، به خودم فکر می کنم ، به هزار راه نرفته که در پیش دارم ، و زمانی بسیار کوتاه برای عشق ورزیدن ، محبت کردن و انسان بودن ، و نگاهم را در قالبی می ریزم به نام شعر تا شاید زندگی را از دریچه ای دیگر به خودم و دنیای اطراف خودم نشان بدهم و زبانی باشم از ناگفته ها و ناشنیده های قلبهایی که در سکوت فریاد می کشند .
مجموعه 'شعر تنها سلاح شاعرهاست'که توسط نشر ایلیا منتشر شده ، گلچینی از اشعار وحیده تقی پور است.
خبرنگار: بابایی
6030
انتهای پیام وی که دانش آموخته ی روانشناسی است می افزاید :با پدری استاد در حیطه ادبیات وشعر (ذبیح الله تقی پور ملقب به شوریده گیلانی ) پا به دنیای هنر و شاعری گذاشتم و از کودکی با ادبیات شاعرانه آشنا شدم.
وی در خصوص سبک شعری اش می گوید : من به قالب خاصی در شعر معتقد نیستم ومعتقدم شعر و احساس شاعرانه ، خودش قالب خود را در بیان پیدا می کند .از این رو در اکثر قالبهای شعری مثل غزل ، مثنوی ،چهارپاره ، رباعی ، نیمایی
و سپید شعر سروده ام.
تقی پور در یکی از اشعارش به زیبایی می سراید : جان می دهم به رسم غزل روی دفترم /هرگز قلم به نرخ غم نان نمی زنم/ باید کنار سوز زمستان نفس کشید/ من دست رد به سینه ی توفان نمی زنم / قطعن بهار سهم من و شعر می شود/ حرف ازسقوط ونقطه ی پایان نمی زنم.
این بانوی شاعر روایت شعر گفتن خود را در پشت جلد کتابش این گونه بیان می کند : به مردم خیره می شوم، با لبخندشان لبخند می زنم ، با اشکهایشان اعتراض می کنم ، و با عشق ورزیدن هایشان مملو از شور و عشق و امید می شوم ، به خودم فکر می کنم ، به هزار راه نرفته که در پیش دارم ، و زمانی بسیار کوتاه برای عشق ورزیدن ، محبت کردن و انسان بودن ، و نگاهم را در قالبی می ریزم به نام شعر تا شاید زندگی را از دریچه ای دیگر به خودم و دنیای اطراف خودم نشان بدهم و زبانی باشم از ناگفته ها و ناشنیده های قلبهایی که در سکوت فریاد می کشند .
مجموعه 'شعر تنها سلاح شاعرهاست'که توسط نشر ایلیا منتشر شده ، گلچینی از اشعار وحیده تقی پور است.
خبرنگار: بابایی
6030
کپی شد
