یک اندیشمند دینی در یاداشتی به موضوع پر سر و صدای قوانین عجیب کارخانه هل و روش رئیس این کارخانه در ترویج مسائل دینی پرداخته است.
به گزارش جماران محمد رضا زائری در این یاداشت می نویسد: انتشار گسترده تصویری از نماز جماعت اجباری در یک کارگاه صنعتی توجه عمومی را به شیوه های نامناسب ترویج ارزشهای دینی جلب کرد.
انتقاد عمومی به شیوه ای بود که در ظاهر هدف ترویج نماز دارد اما در باطن نتیجه ای جز بدنامی نماز و دین و عبادت و ارزشهای مذهبی به دنبال نخواهد داشت.
مشاهده این عکس تجربه های مختلفی را برای برخی از ما یادآوری کرد؛ از نماز جماعت اجباری در مدرسه یا پادگان تا زیارت عاشورای اجباری در ایام محرم و چادر و مقنعه اجباری در مدارس یا محل کار و ... که معمولا چون با روشهای هوشمندانه و جذاب ترویجی یا رفتارهای محبت آمیز و دوستانه همراه نبوده و ترک آن مجازات های سنگین و تلخ به همراه داشته است در نهایت به خاطره ای ناخوشایند و تجربه ای نامطبوع تبدیل شده است.
مدیر کارخانه در توجیه شیوه نامه داخلی خود برای اجبار نماز چیزهایی گفته است با این مضمون که اینجا بخش خصوصی است و من اختیار دارم و اصلا پول و سرمایه خود را برای ترویج نماز به کار گرفته ام و خلاصه هر کس دوست ندارد نیاید!
این توجیه عذر بدتر از گناه است یعنی در واقع ایشان دارد پول خرج می کند برای بدبین کردن مردم به نماز و دین و مذهب و ارزشهای الهی و هزینه می کند برای وادار ساختن افراد به ریاکاری و تظاهر و دروغ!
هیچکس نمی گوید مدیر این کارخانه قصد سوء یا نیت نادرستی دارد همان طور که ظاهرا هیچیک از مدیران آن مدارس یا فرماندهان آن محیط های نظامی و مراکز اداری و ... عمدا به دنبال بدنام کردن نماز و دین نبوده و نیستند.
اصل بحث دقیقا همین جاست که شیوه های غلط و رفتارهای نادرست تبلیغی و ترویجی و ناشیگری افراد ظاهرا مؤمن و دلسوز که نیت خیر دارند باعث می شود که در طول زمان و به تدریج افراد از نماز و ارزشهای دینی تنفر پیدا کنند.
و نکته مهم و حساس همین است که نباید اجازه داد کسی حتى با پول خودش - چه رسد با امکانات و سرمایه عمومی بیت المال- برای تخریب باورهای عمومی نسبت به دین و ارزشهای مذهبی همچون نماز و حجاب و زیارت و دعا بکوشد.
آیا اگر اکنون کسی مثلا در یک مؤسسه خصوصی یا یک مرکز آموزشی مانند برخی گروههای عرفانی کاذب موجب انحراف فکری مراجعه کنندگان شود و آسیب روحی و روانی به افراد وارد کند می تواند کار خود را صحیح بداند و عملکرد خود را توجیه کند؟
آیا اگر کسی بیاید و میلیاردها تومان از جیب خودش بدهد که مثلا در ماه محرم افرادی به اسم عزاداری در ملأ عام قمه زنی کنند و تصاویرش را در شبکه های تلویزیونی دنیا به عنوان توحش مسلمانان نشان دهند ما خواهیم پذیرفت؟
یا اگر کسی از جیب خودش میلیون ها تومان بدهد که زنانی با چادر در خیابان ها و بر سر چهارراه ها و اتوبان ها و مجامع عمومی حجاب برتر را سیاه و کثیف و زشت و ناپسند جلوه دهند می توان این را اختیار و حق آن شخص دانست که احتمالا خوشحال و راضی هم هست چون مثلا چند نفر چادری به جامعه اضافه کرده است؟
اصل دعوا درست همین جاست که در چنین مواردی اهل فن و اصحاب فکر باید آگاهانه و با ظرافت آسیب ها را تشخیص دهند و بگویند که راه صحیح ترویج ارزشها و هنجارها چیست تا مسیر انحراف بسته شود و امکان سوء استفاده و خطای اشخاص نادان و کم اطلاع - حتى به ظاهر خوش قلب و مدعی خیرخواهی - گرفته شود و این دین مظلوم و غریب بیش از این آسیب و آفت نبیند.
(یادداشت روزنامه خراسان)
