به گزارش جماران؛ پرویز اسماعیلی، معاون ارتباطات دفتر رییس‌جمهور، در صفحه اینستاگرام خود فیلمی منتشر کرد و نوشت:
«1. درددل پرحرارت بانوی ترکمن با رئیس‌جمهور، تصویری است با دو معنای کاملا متفاوت. معنای اول حتما رنج است و غم از سیلی که آمده و نرفته و خانمانی که نه بر باد، که بر آب رفته است. معنای دوم اما حس خوبی است؛ اینکه شهروندی می‌تواند با عالی‌ترین مقام اجرایی کشور رو در رو و با صدای بلند سخن بگوید، ولو اینکه ملاحظات رسمی و حفاظتی، مدت این گفت‌وگو را کوتاه کند.
2. با این وجود، آنچه در این کلیپ چند ده ثانیه‌ای بیش از هر چیز در یاد تکرار می شود، جمله آخر زن ترکمن است: «همه خاطره‌هایم رفتند!»
3. هیات دولت در نخستین جلسه خود در سال ۱۳۹۸ و نیز شخص رئیس جمهور و هیات همراه در جلسات مدیریت بحران که در گلستان و مازندران برگزار شد؛ مصوباتی برای جبران خسارت‌های مادی که به سیل‌زدگان رسیده، داشتند. وظیفه دولت همین است تا با کمک‌های بلاعوض، ارایه تسهیلات و نیز برخی معافیت‌ها و بخشودگی‌ها کمک کند تا مردم مناطق سیل‌زده بتوانند هرچه زودتر، دست کم به شرایط پیش از سیل برگردند اما...
4. اما پر واضح است که دولت، و البته هیچ نهاد دیگری، امکانی برای جبران خسارت معنوی مردم ندارند. وقتی جان محترمی از دنیا رفته، چه اقدامی از حیث مادی می‌تواند فقدان آن عزیز از جمع خانواده و دوستانش را جبران کند؟ وقتی «خوش»ترین ایام سال برای مردم تبدیل به ایام «ناخوشی» شده و خانه، محل «آرامش»، با امواج سیل «ناآرام» شده و شهر، محل «سکونت»، «تسکین» و «قرار» را از مردم گرفته؛ چه کسی می‌تواند جبرانی برای شادی و آرامش مردم در شهر و خانه خود داشته باشد؟
5. و چه کسی می تواند خاطره‌های مردم را به آن‌ها بازگرداند؟ چه کسی می تواند عکس قدیمی مادربزرگ را از لابلای گل ولای پیدا کند؟ چه کسی می تواند لباس‌های کودکی را که بوی محبت مادری دارد؛ از میان آن همه آبی که رفته به زیرزمین، بیرون بکشد؟ چه کسی می تواند شاخه گل لهیده ای را پیدا کند که باقی مانده ی روز اول یک زندگی مشترک است؟ قطعا هیچ کس.
خانه‌ها دوباره ساخته خواهند شد و خیابان‌ها شسته و رفته اما هیچ کس نمی تواند خاطره‌های آن زن ترکمن را به او بازگرداند.
فقط می توانیم با او همنوا شویم و بگوییم: خواهرم! غصه‌دار خاطره‌هایت هستیم!»
