مدال‌آوری بانوی ٨١ ساله ایرانی در مسابقات بین‌المللی دوومیدانی چین خبری بود که روز گذشته باعث تعجب علاقه‌مندان به ورزش شد.
به گزارش جی پلاس، فاطمه حشمتی که سال‌هاست در شیراز فعالیت ورزشی خود را به صورت حرفه‌ای پیگیری می‌کند، برای چندمین‌بار به مسابقات برون‌مرزی اعزام شده است. انگیزه بالای این بانوی ایرانی در ٨١ سالگی حتی تعجب و البته تحسین چینی‌ها را به همراه داشته و در داخل نیز انتشار تصویر و خبر فاطمه حشمتی مورد توجه قرار گرفته است.
زن ٨١ ساله که در آبادان متولد شده و بعد از دوران جنگ به شیراز مهاجرت کرده است، سال‌هاست در این شهر ورزش را دنبال می‌کند. او با وجود مجروحیت از دوران جنگ تحمیلی و داشتن ترکش در سرش دست از تلاش برنداشته و به گفته خودش برای تشویق پیر و جوان هر کاری که لازم بوده، انجام داده است.
در ادامه گفت‌وگوی با فاطمه حشمتی را می‌خوانید:
* ابتدا از مسابقات بین‌المللی چین برایمان بگویید که یک طلا و یک نقره کسب کردید؟
این رقابت‌ها که برای پیشکسوتان و سالمندان برگزار می‌شد، در ٢ ماده ٥ کیلومتر پیاده‌روی و یک کیلومتر دو بود. اکثر شرکت‌کنندگان در این مسابقه در رده‌های سنی ٣٠ تا ٥٠ سال بودند و من هم با یک خانم چینی در رده سنی ٨٠ سال رقابت می‌کردم. در خط شروع مسابقه نزدیک به ٣٠ نفر حضور داشتند اما نتایج به تفکیک رده‌های سنی مختلف جداگانه اعلام می‌شد. آن خانم چینی که البته از من جوان‌تر بود، مدال طلا را گرفت و من هم نقره گرفتم. من نمی‌دانستم که این خانم چینی رقیب من محسوب می‌شود، وگرنه شاید می‌توانستم از او جلو بزنم. البته یک مدال طلای دیگر هم آوردم و نفرات دیگری هم از ایران بودند که همراه من آمدند و مدال گرفتند.
* با حمایت چه کسی به این مسابقات اعزام شدید؟
من نزدیک به ٢٥سال است که در باشگاهی در شیراز فعال هستم. چندی پیش در تهران مسابقه دادیم که من در این رده سنی اول شدم و قرار شد به مسابقات بروم؛ البته ٣میلیون تومان هم برای اعزام به مسابقات از من گرفتند.
* واکنش چینی‌ها و تماشاگرانی که آن‌جا بودند، به حضور شما در این مسابقات چه بود؟
واقعا رفتار چینی‌ها عالی بود. آن‌قدر خوشحال بودند که دایما با من عکس می‌گرفتند و از من فیلمبرداری می‌کردند. خیلی برایشان جالب بود که یک زن در این سن‌و‌سال می‌تواند در مسابقات شرکت کند. البته جایزه‌ای به من ندادند اما همین که رفتار خوبی داشتند، برایم ارزشمند بود. آنها خیلی مرا دوست داشتند و این را حس کردم.
* از چه زمانی ورزش را آغاز کردید؛ کمی از سابقه‌تان به ما بگویید؟
من از زمان کودکی به پیاده‌روی و رشته دو علاقه‌مند بودم. حتی زمان جنگ که در آبادان بودم، در یک ورزشگاه فوتبال که آن‌جا بود، تمرین می‌کردم. بعد از آن هم که به شیراز آمدم، هر زمان که توانستم، به پیاده‌روی و ورزش پرداختم. یک روز که در پیست می‌دویدم، یک خانمی مرا صدا زد و پرسید که ورزشکار هستید؟ آن‌جا بود که مرا به یک باشگاه دعوت کرد و الان ٢٥سال است که به باشگاه می‌روم. بعد از گذشت یک هفته که به باشگاه رفته بودم، به یک مسابقه در زنجان رفتم. همان موقع که جوان‌تر هم بودم، تماشاگران حاضر به من می‌گفتند که آرام‌تر برو چون می‌ترسیدند برای من اتفاقی بیفتد. اعزام بین‌المللی هم در این سال‌ها داشته‌ام و قبل از این یک‌بار در مالزی مدال طلا گرفتم. حتی در دوی ماراتن ١٠ کیلومتر شرکت کردم.
* پیام شما به کسانی که در این سن و سال هستند و خانه‌نشین شده‌اند، چیست؟
بخشی از انگیزه من از ورزش‌کردن برای سلامتی خودم است. بخش دیگری از انگیزه‌ام به خاطر این است که همه پیرمردها و پیرزن‌ها مرا ببینند و یاد بگیرند که می‌شود در این سن و سال هم ورزش کرد. حتی جوان‌ها هم باید از من یاد بگیرند که ورزش را هیچ وقت فراموش نکنند. برخی افراد در سن و سال من توانایی دارند ورزش کنند که به آنها می‌گویم مثل من باشند. برخی دیگر هم که توانایی ورزش‌کردن ندارند، به آنها یاد می‌دهم که لب تخت بنشینند و برخی حرکات ورزشی را انجام دهند. بیرون از خانه هم هر کسی را می‌بینم، می‌گویم که ورزش کند. حتی به کسانی که در پارک‌ها نشسته‌اند، می‌گویم که چرا نشستی و باید بلند شوی و ورزش کنی.
* تا به حال از این‌که در این سن و سال ورزش می‌کنید، خسته نشدید؟
من هیچ وقت خسته نمی‌شوم. افتخار می‌کنم که در این سن و سال می‌توانم هنوز ورزش حرفه‌ای انجام دهم. از خداوند هم ممنونم که این توانایی را به من داده است. باور کنید اصلا احساس پیری نمی‌کنم و تا هر وقت توانایی داشته باشم، ورزش را ادامه خواهم داد.
* در طول تمام این سال‌ها که ورزش کردید، تا به حال تقدیری از سوی فدراسیون یا مسئولان استانی از شما شده است؟
تا به حال هیچ جایزه‌ای به من تعلق نگرفته است. فقط یادم می‌آید یک‌بار ٢٠٠تومان به من جایزه دادند که در زمان خودش هم هیچ پولی نبود؛ البته این را بگویم که از سوی دانشگاه علوم پزشکی چند استاد مرا تشویق کردند و برای سفرم به چین ٢میلیون تومان از هزینه‌ها را دادند. البته من گلایه‌ای ندارم و هیچ‌وقت خودم را محتاج کسی نمی‌دانم.
* واکنش فرزندان شما به این‌که در ٨١ سالگی همچنان ورزش می‌کنید، چیست؟
من ٧ فرزند داشتم که یکی از آنها را از دست داده‌ام. البته همسرم را که مجروح جنگی بود نیز از دست دادم. فرزندانم از موفقیت‌هایی که کسب می‌کنم، خوشحال می‌شوند و مرا تشویق می‌کنند. با این حال هیچ وقت از آنها کمک نخواستم که به من پول بدهند تا به مسابقات بروم. همین حقوقی که دارم، برایم کافی است. خودم هم مجروح جنگی هستم و ١٥درصد جانباز محسوب می‌شوم اما هیچ پولی بابت مجروحیت همسرم و خودم دریافت نمی‌کنم. من برای کشورم و این‌که فرهنگ ورزش‌کردن بین مردم جا بیفتد، به مسابقات خارجی می‌روم و امیدوارم در این راه موفق بوده باشم. حتی در همین محله خودمان، دایما با لباس ورزشی هستم و سعی می‌کنم به نوعی مغازه‌داران و هم‌محلی‌های خودم را به ورزش‌کردن تشویق کنم.
* از قهرمان‌های فعلی ورزش زنان ایران کسی را می‌شناسید؟
من همیشه وقتی در خانه هستم و حتی زمانی که غذا درست می‌کنم، رادیو گوش می‌دهم. خیلی اسامی‌شان یادم نمی‌آید اما وقتی می‌شنوم که یک دختر ایرانی در مسابقات خارجی افتخار کسب کرده، خوشحال می‌شوم. در هر صورت به این شکل پیگیر اخبار ورزش زنان هستم. البته برخی اسامی ورزشکاران همدوره خودم را به یاد دارم و آنها را می‌شناسم. امیدوارم دختران ورزش ایران در تمام میادین موفق باشند و پرچم ایران را بالا ببرند.
