عبدالرضا شهبازی- پای حساب و کتاب که می آید، همیشه خدا حق با ماست بی آنکه حقیقتی روشن کرده باشیم. دست مان همیشه برای تهمت زدن باز است و تا دل مان می خواهد از هیچ افترای به طرف مقابل مان دریغ نمی کنیم. دروغ پشت دروغ می بندیم برای رسیدن به آنچه که شاید حق مان نیست.
خدا بخشنده و مهربان است. این جمله کلیدی است که ما را به سوی خدا و رحمانیتش فرا می خواند. تکرارش می کنیم هر روز و هر شب و در نمازمان اگر بوی ریا نگیرد و برای دل خودمان بخوانیم . نه برای دیدن دیگران. خدا در هر کلامش ما را به گذشت و ندیدن عیب دیگران توصیه می کند. در صورتی که ما به دنبال عیب جویی برای دیگران هستیم. عیب خودمان را نمی بینیم در صورتی که بدنبال تراشیدن عیبی هستیم که بواسطه آن دیگران را تخریب کنیم.
انسان با آنکه اشرف مخلوقاتش نام نهاده اند. اما همیشه تخریب گری بوده است که این اشرف مخلوقات بودنش را زیر سئوال می برد. سئوالی که حلقه مفقوده اش اخلاق است.
بی اخلاقی از سر و کول مان بالا رفته است و دارد همه چیزمان را از ما می گیرد.
این روزها از علی می گوئیم. بی آنکه روش علی را سر لوحه خودمان قرار بدهیم. از عدالت علی می گوئیم. بی آنکه بدانیم روش و منش او در اجرای عدالت چه بود.
از کمک کردنش به فقرا می گوئیم بی آنکه راهی که به منزل فقرا می رسد. بلد باشیم.
علی نامی نیست برای معامله و امرار معاش ما.
علی نامی نیست برای فخر فروشی ما که بواسطه آن بگوئیم ، مسلمانیم.
علی راهی است که این راه مرد می خواهد.
علی راهی است که عبور از این راه عشق می خواهد.
راه علی از خود گذشتن و ندیدن خود است برای دیدن دیگران.
نشانه های راه علی قرآن خواندن نیست. عمل کردن به قرآن است.
بیاییم در این روزها و شب های که به نام علی گره خورده است. علی گونه زندگی کنیم.
این راه مرد و زن نمی شناسد. راه علی راه دلدادگی و عاشق شدن است.
48
