دراین مطلب آمده است: «گرگم به هوا، قایم باشک، لی لی و وسطی» بازی هایی است که حتی نامشان نیز برای بسیاری از کودکان امروزی آشنا نیست در حالی که ما و نسل های قبل از ما با این بازی ها آشنایی کافی داشتند و این بازی ها نسل به نسل منتقل شد و بچه های قدیم اوقات خود را با آن می گذراندند. کودکان آن زمان که از امکانات مختلف محروم بودند بیشتر در اوقات فراغت خود بازی های گروهی با همسالان خود یا خواهر و برادرهای شان انجام می دادند و از لحظه لحظه زندگی شان لذت می بردند، اما کودکان امروزی با این که در اتاق هر یک از آن ها اسباب بازی های زیادی وجود دارد، بیشتر آن ها به دلیل تک فرزندی احساس خوشحالی ندارند یا حتی آن هایی که خواهر و برادر دارند نیز با هم کمتر بازی می کنند و اوقات خود را با گشت و گذار در تبلت یا تماشای کارتون های تلویزیونی که گاه مفهوم چندانی ندارد، پر می کنند. از سوی دیگر باید به این موضوع اشاره کرد که برای کودکان امروزی اگر چه مکان های تفریحی زیادی مانند مینی پارک و مراکز آموزشی و بازی اختصاص یافته است اما معمولا در منزل، محیطی برای بازی و تخلیه انرژی آن ها فراهم نیست و کودک در حصار چهاردیواری اسیر است و ناگزیر به بازی های بدون تحرک و رایانه ای روی می آورد. بسیاری از پدران و مادران شاغل که خسته از کار روزانه به خانه می آیند، حوصله بازی با کودک را ندارند و تلفن همراه خود را در اختیار کودک می گذارند.
دغدغه بازی با کودک
یکی از مادران شاغل که به گفته خود دغدغه بازی با کودک خود را دارد، اظهار می کند: با این که ساعت طولانی در منزل نیستم و دیر وقت از سر کار بر می گردم اما باز هم با وجود همه خستگی سعی می کنم زمانی را برای کودکم اختصاص دهم و حتی اوقاتی که خودم خسته ام و نمی توانم با او بازی کنم، ترجیح می دهم او را به پارک یا منزل دوستان هم سن و سالش ببرم. وی که تمایلی به ذکر نامش ندارد، ادامه می دهد: متاسفانه کودکان امروزی از آن جا که بیشتر در محیط های آپارتمانی پرورش یافته اند و وقتشان را با فناوری سر کرده اند، خودشان نیز علاقه ای برای بازی با همسالان خود ندارند چنان که چند روز پیش فرزندم را به منزل یکی از دوستانش بردم تا با هم بازی کنند، با این که فرزندم تشنه بازی تحرکی با دوستش بود اما او ابتدا پیشنهاد تماشای کارتون و بعد بازی با تبلت را داد و اصرارهای پسرم برای بازی بی فایده بود و در نتیجه در گوشه ای برای خود کز کرد و نشست. مادر شاغل دیگری بیان می کند: برخی اطرافیان با کار کردن خانم ها از جمله من مخالف هستند و می گویند وقت کافی برای فرزندانم در خانه نمی گذارم که این صحبت ها حس عذاب وجدان به من می دهد، با این که همه تلاشم را می کنم که وقت زیادی را برای فرزندانم بگذارم اما همیشه احساس گناه دارم. وی که نامش را ذکر نمی کند، می افزاید: پس از آمدن از سر کار به طور حتم یک تا 2ساعت را فقط به فرزندم اختصاص می دهم تا نیازش رفع شود. او با اشاره به این که بازی در رشد هوشی و هیجانی کودک تاثیر به سزایی می گذارد، خاطرنشان می کند: کودکی که بازی نمی کند و تحرکی ندارد استعدادها و خلاقیت هایش بروز نمی یابد و نمی تواند افکارش را گسترش دهد.
لزوم وقت گذاشتن والدین برای کودکان
یکی از شهروندان هم با گلایه از این که برخی مادران امروزی فقط ادعای این را دارند که به خوبی مراقب فرزندشان هستند، بیان می کند: برخی از آنان با خرید وسایل لوکس برای فرزندان شان و سپردن آن ها به کلاس های مختلف تصور می کنند وظیفه مادری خود را به خوبی ایفا می کنند در صورتی که بیش از آن چه این موارد لازمه رشد کودک باشد، محبت والدین، وقت گذاشتن و بازی با کودک از اهمیت بیشتری برخوردار است. «شیخی» ادامه می دهد: این گونه مادران که حتی تعداد زیادی از آن ها شاغل نیز نیستند، زمان زیادی را به خود اختصاص می دهند و با بردن کودک به کلاس های مختلف فقط او را از خود دور و وظیفه خود را به دیگران محول می‌کنند.
امکان آزمون و خطا
یک کارشناس ارشد روان شناسی می گوید: کودک فقط با بازی کردن به طور انفرادی خلاقیت به خرج می دهد و کل شخصیت اش را به شکل بالفعل درمی آورد و در ضمن بازی های گروهی می تواند حس از خودگذشتگی را بیاموزد. «کاظمی» ادامه می دهد: بازی اهمیت بسیار زیادی دارد و باید والدین به این موضوع حساس شوند، همان طور که کودک به آب و غذا برای زنده ماندن نیاز دارد برای رشد فکری و هوشی خود نیز به بازی نیاز دارد، باید به طور حتم زمان هایی به بازی با کودک و رفع نیاز او اختصاص داده شود. وی می افزاید: بازی کردن به کودک امکان آزمون و خطا می دهد و می تواند دنیای اطراف خود را کشف کند و ضمن بازی به توانایی های خود پی ببرد اما کودکانی که تحرک ندارند و خود را با تبلت سرگرم می کنند، نمی توانند خلاقیتی داشته باشند و از هیجان کافی برخوردار نیستند. وی خاطرنشان می کند: برخی هم به جای بازی کردن با کودک، او را از سنین بسیار کم به کلاس های مختلف می برند و اجازه نمی دهند شیطنت کند و از دوران کودکی خود لذت ببرد که کار اشتباهی است.
8006**6081
انتهای پیام دغدغه بازی با کودک
یکی از مادران شاغل که به گفته خود دغدغه بازی با کودک خود را دارد، اظهار می کند: با این که ساعت طولانی در منزل نیستم و دیر وقت از سر کار بر می گردم اما باز هم با وجود همه خستگی سعی می کنم زمانی را برای کودکم اختصاص دهم و حتی اوقاتی که خودم خسته ام و نمی توانم با او بازی کنم، ترجیح می دهم او را به پارک یا منزل دوستان هم سن و سالش ببرم. وی که تمایلی به ذکر نامش ندارد، ادامه می دهد: متاسفانه کودکان امروزی از آن جا که بیشتر در محیط های آپارتمانی پرورش یافته اند و وقتشان را با فناوری سر کرده اند، خودشان نیز علاقه ای برای بازی با همسالان خود ندارند چنان که چند روز پیش فرزندم را به منزل یکی از دوستانش بردم تا با هم بازی کنند، با این که فرزندم تشنه بازی تحرکی با دوستش بود اما او ابتدا پیشنهاد تماشای کارتون و بعد بازی با تبلت را داد و اصرارهای پسرم برای بازی بی فایده بود و در نتیجه در گوشه ای برای خود کز کرد و نشست. مادر شاغل دیگری بیان می کند: برخی اطرافیان با کار کردن خانم ها از جمله من مخالف هستند و می گویند وقت کافی برای فرزندانم در خانه نمی گذارم که این صحبت ها حس عذاب وجدان به من می دهد، با این که همه تلاشم را می کنم که وقت زیادی را برای فرزندانم بگذارم اما همیشه احساس گناه دارم. وی که نامش را ذکر نمی کند، می افزاید: پس از آمدن از سر کار به طور حتم یک تا 2ساعت را فقط به فرزندم اختصاص می دهم تا نیازش رفع شود. او با اشاره به این که بازی در رشد هوشی و هیجانی کودک تاثیر به سزایی می گذارد، خاطرنشان می کند: کودکی که بازی نمی کند و تحرکی ندارد استعدادها و خلاقیت هایش بروز نمی یابد و نمی تواند افکارش را گسترش دهد.
لزوم وقت گذاشتن والدین برای کودکان
یکی از شهروندان هم با گلایه از این که برخی مادران امروزی فقط ادعای این را دارند که به خوبی مراقب فرزندشان هستند، بیان می کند: برخی از آنان با خرید وسایل لوکس برای فرزندان شان و سپردن آن ها به کلاس های مختلف تصور می کنند وظیفه مادری خود را به خوبی ایفا می کنند در صورتی که بیش از آن چه این موارد لازمه رشد کودک باشد، محبت والدین، وقت گذاشتن و بازی با کودک از اهمیت بیشتری برخوردار است. «شیخی» ادامه می دهد: این گونه مادران که حتی تعداد زیادی از آن ها شاغل نیز نیستند، زمان زیادی را به خود اختصاص می دهند و با بردن کودک به کلاس های مختلف فقط او را از خود دور و وظیفه خود را به دیگران محول می‌کنند.
امکان آزمون و خطا
یک کارشناس ارشد روان شناسی می گوید: کودک فقط با بازی کردن به طور انفرادی خلاقیت به خرج می دهد و کل شخصیت اش را به شکل بالفعل درمی آورد و در ضمن بازی های گروهی می تواند حس از خودگذشتگی را بیاموزد. «کاظمی» ادامه می دهد: بازی اهمیت بسیار زیادی دارد و باید والدین به این موضوع حساس شوند، همان طور که کودک به آب و غذا برای زنده ماندن نیاز دارد برای رشد فکری و هوشی خود نیز به بازی نیاز دارد، باید به طور حتم زمان هایی به بازی با کودک و رفع نیاز او اختصاص داده شود. وی می افزاید: بازی کردن به کودک امکان آزمون و خطا می دهد و می تواند دنیای اطراف خود را کشف کند و ضمن بازی به توانایی های خود پی ببرد اما کودکانی که تحرک ندارند و خود را با تبلت سرگرم می کنند، نمی توانند خلاقیتی داشته باشند و از هیجان کافی برخوردار نیستند. وی خاطرنشان می کند: برخی هم به جای بازی کردن با کودک، او را از سنین بسیار کم به کلاس های مختلف می برند و اجازه نمی دهند شیطنت کند و از دوران کودکی خود لذت ببرد که کار اشتباهی است.
8006**6081
کپی شد
