روزگاری مردی به بلندای تاریخ قد برافراشت که ( دیانت ما عین سیاست ما و سیاست ما عین دیانت ماست ). صدای رسای او به هر گوشی که اهل شنیدن بود رسید و ندایش ، طنین رهایی شد برای ملتی که سالهای سال طعم تلخ دیکتاتوری و استبداد را چشیده بود و بر این باور بود که تنها پناه او و راه انحصاری نجاتش از این همه خودکامگی، بازگشت به دین است . همان دیانتی که عین سیاست است یعنی همان سیاستی که هرگز به غیر از دستورات و آموزه های دینی سمت و سویی نمی گیرد و کاری بر خلاف آنها انجام نمی دهد ولو این که به زیان قدرتش تمام شود . همان سیاستی که پدر سوختگی نیست و پدر و مادر درست و حسابی دارد .
این دینی که عین سیاست بود برای امّت آن پیر آسمانی ، ناشناخته نبود ، همان دینی بود که سالهای سال آن را از فراز منابر شنیده بودند . دینی که اخلاق را توصیه می کرد ، همان دینی که غیبت را از زنا زشت تر می دانست و دروغ را از شراب خبیث تر معرفی می کرد . همان دینی که نمونه اش علی (ع) و حسن (ع) و حسین (ع) بود . همان دینی که منطقش ( نه ظلم کن به کسی ، نه به زیر ظلم برو ) است . همان دینی که امامش حاضر نشد برای کشتن جرثومه کید و فریب زمانش، لحظه ای دیدن عورت عمروبن عاص را تاب بیاورد و دست از او کشید حتی اگر مکر او به قیمت برپایی حکمیّت و پیدایی خوارج تمام شود. همان دینی که حاکمش فحاشی های آشکار خوارج را پیش چشمانش تاب می آورد و در برابر یاران غضبناکش که برای بستن دهان فحاش‌ها خیز بر می داشتند می فرمود: تا دست به شمشمیر نبرده اند کسی حق تعرض به آنها را ندارد . همان دینی که اسوه هایش به بهانه پاسداری از اصول اخلاقی به هیچ امر ناشایستی دست نمی زنند حتی اگر آن کار ، ترور موجود خبیثی مثل عبید الله بن زیاد باشد و حتی اگر با خودداری از این عمل سرِ نواده باقی مانده از رسول خدا و ولّی معصوم الهی را نیز بر فراز نیزه ها به اهتزاز ببینند . دین مساوات ، عدالت و معنویت . خلاصه آنکه ، دینی که بزرگمرد می گفت عین سیاست است ، برایشان نا آشنا نبود .
همین شد که به او اعتماد کردند، یک صدا او را به رهبری برگزیدند و با او به مبارزه بر علیه دیکتاتوری برخاستند و بر استبداد سیاه غلبه کردند. همان رهبری که در مدت مبارزه دیده بودند دیانت او واقعاً همان سیاست اوست . سیاستی که پدر و مادر درست و حسابی داشت.
سخنش در همیشه تاریخ طنین انداز تر و یادش بلند آوازه تر باد
