دکتر صالحی از آن روزهای سخت، چنین به خاطر دارد: خدمت رهبری رسیدم و موافقت فرمودند مشروط بر اینکه مذاکره برای مذاکره نباشد و دستاوردی داشته باشد تا معلوم شود هدف سوءاستفاده نیست. پس از بالا و پایین‌های زیادی که در مذاکرۀ نخست شد آنها گفتند: «آمده بودیم برای آزمونِ آمادگی شما که محقق شد». اما این حاصل به هرحال مُحاق رفت، تا اینکه دکتر لاریجانی در زمانی که نام دکتر ولایتی مطرح بود، به وسط میدان آمدند و حاصل اقدامات ایشان نتیجه داد تا اینکه به جلسۀ آخر و به سمع رهبری رسید.
پایگاه خبری جماران: اخیرا کتاب با «راز سر به مهر» به قلم محمدجواد ظریف، علی اکبر صالحی، سید عباس عراقچی و مجید تخت روانچی با موضوع برجام در 6 جلد به نگارش درآمد و توسط انتشارات اطلاعات منتشر شده است.
این مجموعه گزارشی است توصیفی و مستند درباره روند یکی از مهمترین پرونده های تاریخی ایران که می کوشد قرائت ایرانی از برهه ای مهم در سرنوشت معاصر را به تصویر بکشد.
جماران هر شب بخش هایی جذاب از این کتاب را منتشر می کند:
مسقط (2)
- تصمیم آقای خاجی در پاسخی که بیان داشت، مبتنی بر این بود که زمینۀ بازگشت دوباره به ابراز مواضع رسمی را از محیط مذاکره دور کند، لذا به‌صراحت پاسخ داد: دستورالعمل من این بوده که به محض شنیدن هرگونه مطلبی که بوی تهدید بدهد و یا در مورد قطعنامه‌های شورای امنیت، تعهدات بین‌المللی و امثالهم باشد، سالن را ترک نموده و مذاکرات را خاتمه یافته اعلام کنم. حضور ما مسبوق به مکاتبات مشخص میان طرفین از طریق واسطۀ عمانی است لذا نمی‌توان و نباید بدون توجه به آن مکاتبات به عنوان مبنای کار، از نقطۀ جدیدی شروع کنیم.
دیدار با سلطان قابوس و نامه او
- «وقتی که ما به اصطلاح دیدیم که به تفاهم بدون حَکم نمی‌توانیم برسیم، پیشنهاد کردم که یک عامل سومی را به‌کار بگیریم که درواقع مذاکرات شکست خورده تلقی نشود، چون روند داشت بدون نتیجه طی می‌شد. آقای ویلیام برنز هیچ‌وقت نه نگفت، آنجا هم وقتی پیشنهاد را شنید گفت بررسی و با کری مطرح می‌کنم.... بنابراین آن ملاقات با سلطان تعیین کننده بود؛ چرا که من به ایشان گفتم اگر اعتماد رهبری من به شما نبود، من الان اینجا نبودم. به شما اعتماد کردند و مکاتبه‌هایی که قبل از آن قضیه شما داشتید و دکتر سالم از طرف شما داشت مورد عنایت واقع شد، ولی امروز شرایط این است، اگر از توافقات اولیه عقب‌نشینی صورت دهند ما آنرا از چشم شما می‌بینیم، لذا شما باید کمک کنید که مذاکرات در چهارچوب حقوق ما ادامه پیدا کند و شما موفق باشید. سپس پرسیدم آقای برنز بالاخره پیشنهاد مرا با شما مطرح کرد یا خیر. گفت چه پیشنهادی؟ گفتم صحبت این بود که به شما پیشنهاد کند تا جناب‌عالی به‌عنوان میزبان یک نامه‌ای به دکتر احمدی‌نژاد و همتای آمریکایی‌اش بنویسید و گزارش پیشرفت مذاکرات را بدهید. سلطان پرسید توافق چه بود. گفتم توافقمان دو تا نکته بود، یکی اینکه ما توافق کردیم که مسائل هسته‌ای را به‌صورت جامع حل‌و‌فصل کنیم و مقطعی، خاص و محدود به یک نقطه نشود. در حقیقت کل مسئلۀ هسته‌ای‌مان را حل‌و‌فصل بکنیم، و دوم اینکه توافق کردیم که آمریکا غنی‌سازی را به رسمیت بشناسد. سلطان پاسخ داد: خُب اینها را به من گفت. گفتم ما هم همین را می‌گوییم که به شما می‌گوید ولی مستقیم بیان نمی‌کند. مناسب است جناب‌عالی به عنوان میزبان نامه‌ای به دو رئیس جمهور بنویسید و به عنوان نتیجۀ کار نشست دو هیئت اعلام فرمایید این را شما بنویسید به ما بدهید. سلطان رو کرد به وزیر دربار که در جلسه بود و گفت: مگر نگفت؟ بنویسید حرف‌ها را. گفتند چرا به ما گفت. بعد سلطان رو کرد به من و پرسید شما کی می‌روید. گفتم نیمه‌شب چون دیگر مذاکره تمام شده و دارم می‌روم. سلطان خیلی روشن گفت: می‌توانید پیش‌نویس نامه‌ای را که می‌خواهم بنویسم شما برای من تهیه کنید؟....».
مشکلات داخلی: پاشنۀ آشیل ایران در مذاکرات!
- دکتر صالحی از آن روزهای سخت، چنین به خاطر دارد: خدمت رهبری رسیدم و موافقت فرمودند مشروط بر اینکه مذاکره برای مذاکره نباشد و دستاوردی داشته باشد تا معلوم شود هدف سوءاستفاده نیست. پس از بالا و پایین‌های زیادی که در مذاکرۀ نخست شد آنها گفتند: «آمده بودیم برای آزمونِ آمادگی شما که محقق شد». اما این حاصل به هرحال مُحاق رفت، تا اینکه دکتر لاریجانی در زمانی که نام دکتر ولایتی مطرح بود، به وسط میدان آمدند و حاصل اقدامات ایشان نتیجه داد تا اینکه به جلسۀ آخر و به سمع رهبری رسید.
مواضع رهبری
- در کشاکش تحلیل نشست آلماتی (1) و احتمالاً پیش از تدوین و تحویل گزارش کارشناسان فنی خدمت مقام معظم رهبری که در آخرین روز سال 1391ش، به تهران بازگشتند، ایشان در یکم فروردین 1392ش، در سخنرانی سالانۀ نوروزی معمول خود در مشهد مجدداً به تأثیر تحریم‌ها پرداختند. این سخنرانی هم در خارج از ایران مخاطبان مشخصی داشت و هم در سرای سیاست داخلی، پیامی روشن برای مخاطبانی خاص بود که در روند مسائل مرتبط با پروندۀ هسته‌ای ایفای نقش و مسئولیت می‌نمودند.
