پایگاه خبری جماران: امروز و بر خلاف انتظار جناب آقای علی مطهری برای بار دوم نسبت به اصالت دو نامه از نامه های امام تردید کرده اند. این در حالی است که ایشان دلیل خود را به صورتی مبهم مورد اشاره قرار داده اند و به صورت به هم ریخته از کنار آن گذشته اند.
آنچه ایشان به عنوان دلیل اقامه کرده اند در قالب چهار گزاره قابل بازبینی است:
الف) اساسا آن نوع بیان شباهتی با ادبیات امام (ره) ندارد.
ب) مضاف بر آنکه از فروردین ۶۷ به بعد امام بیمار بودند و خیلی در جریان امور نبودند.
ج) علاوه بر این خط امام هم مورد تشکیک است
د) در یک‌جا یک نفر را به قعر جهنم و در جای دیگر به آسمان برده‌اند. این‌ها با هم همخوانی ندارند.
ایشان البته بعد می گویند: «حداقل برای من قابل قبول نیست.» و در مقام اینکه چرا ممکن است چنین دروغی به امام نسبت داده شده باشد می گویند: «شاید برخی به دنبال حذف برخی گروه‌ها بودند به همین دلیل دست به چنین کاری زدند. البته این نظر شخصی من است و باید دید دیگران چه نظری دارند.»
درباره هریک از مطالب ایشان نکاتی را باید گوشزد کرد.
الف) اینکه محتوای نامه هیچ شباهتی با ادبیات امام ندارد، قابل پذیرش نیست. زیرا اولا ایشان نگفته اند چرا منکر چنین شباهتی هستند و ثانیا رجوع به «مستندات متن شناسی » برای درک «صحت انتساب » در صورتی است که مرحجات سندی در میان نباشد. شاید آقای مطهری نداند که آقای منتظری خود به صراحت در استعفای خود در تاریخ ٧ فروردین ٦٨ به نامه «٦ فروردین ٦٨ امام » ارجاع داده و آن را پذیرفته است. لازم است توجه کنیم که همین نامه آقای منتظری است که وقتی به دست امام می رسد امام را بر آن می دارد تا نامه ٨ فروردین را تحریر کنند. آیا اگر نامه ٦ فروردین موجودیت نداشت و یا از امام نبود ، نباید امام نسبت به این نامه پرس و جو می کردند؟ ضمن اینکه حضرات آیات مشکینی، امینی، خامنه ای و هاشمی رفسنجانی در همان شب و در حضور امام آن نامه را از امام شنیده اند و بر این مطلب شهادت داده اند.
ب) امام از فروردین ٦٧ اصلا بیماری نداشته اند و بیماری ایشان از خرداد ٦٨، یعنی یک سال و سه ماه بعد، شروع شده است. لازم است ایشان بدانند که اتفاقات بزرگی مثل پایان جنگ و ... همه بعد از فروردین ٦٧ می باشد. ملاقات های بسیار امام در این دوره حتی با آقای منتظری شاهد این مدعاست که امام اصلا در این زمان بیمار نبوده اند.
ج) تشکیک ایشان در خط امام، نیز اصلا قابل قبول نیست. چراکه علاوه بر اینکه مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام توسط شخص امام ، تنها مرجع قانونی تعیین اصالت خط ایشان است، در دوره ای بنا به صلاحدید مرحوم یادگار امام صحت این نامه توسط خط شناسان رسمی دادگستری تأیید شده است.
د) اشکال به ناهمگونی محتوا هم چنانکه در بند اول گفتم، تنها در جایی نافی سندیت است که شواهد کافی مبنی بر صدور موجود نباشد. ضمن اینکه ایشان معلوم نکرده است که چرا به ناهمگونی محتوا قائل شده تا آنجا که نمی تواند مرجع هر دو نامه را یک نفر بداند؟
اما درباره دو نکته دیگر:
اول) اینکه ایشان می گوید:«حداقل برای من معلوم نیست» بسیار جای تعجب دارد. اولا این نه یک نامه معمولی و از فردی معمولی است و نه جناب مطهری یک انسان معمولی است بلکه آن نامه از امام خمینی است که همه هویت انقلاب از اوست و ایشان هم نایب رییس مجلس است. و ثانیا اینکه با این منطق هر کس می تواند هر چه را نپذیرد و رد کند. باید توجه داشت که در مورد مسائل ملی و منشأ اثر ، نمی توان به دلخواه و مطابق میل شخصی سخن گفت و عمل کرد. وقتی شواهد بسیار موجود است باید یا آنها را مطابق منطق روشن رد کرد و یا اگر امکان رد آنها نیست ، آنها را پذیرفت.
جناب مطهری در این مورد اگر نسبت به سندیت هر مطلبی هم تشکیک کند، می تواند از حضرت آیت الله امینی صحت نامه ٦ فروردین را استفسار کند و یا با مراجعه به مؤسسه ، شهادت نامه حضرات آیات خامنه ای ، هاشمی رفسنجانی و مشکینی را که به خط خویش نوشته اند، ملاحظه کند. آیا ایشان احساس وظیفه نکرده اند که قبل از اظهار نظر ، نگاهی به این شهادت نامه ها و اسناد دیگر بیندازند؟
تردید آقای مطهری به عنوان نایب رییس مجلس، در سطح وسیع، صرفا یک اظهار نظر شخصی نیست و آثار بسیاری در پی دارد. با مبنای ایشان هر کس می تواند به میل خود هر چه را نمی پسندد رد کند.
دوم) نیت خوانی جناب مطهری نسبت به گروهی که آنها را جاعلین نامه امام می داند هم در نوبه خود جالب است. آیا آقای مطهری می داند که پیشتر گروهی یادگار امام مرحوم حاج احمد آقا را به عنوان جاعل این نامه ها معرفی کرده اند؟ آیا ایشان هم همین عقیده را دارد؟ و آیا به همین راحتی نیت خوانی کرده و بدون رعایت تقوای الهی به چنین اتهامی مبادرت می کند؟
آقای مطهری چگونه به خود اجازه می دهد بدون اطلاع و تنها بر اساس حدس و گمان به امین امام نسبت هایی دهد که دشمنان انقلاب هم به راحتی جرأت ابراز آن را ندارند؟
به گمانم آقای مطهری را فریفته اند، چرا که آنکه من می شناسم چنان بی پروا سخن نمی گوید و اتهام نمی زند.
