عرفات جلسه را علیه ما به هم زد/ به آدم تو سری خور چیزی نمی دهند/دنیا فهمید و ما خودمان بیشتر که با گفت وگو می شود مسائل راحل کرد

خبرنگار جماران: آقای آصفی با توجه به سابقه سخنگویی که در وزارت خارجه دوره اصلاحات و همچنین در دولت نهم دارید، وزارت امور خارجه چقدر توانسته اسناد حاکمیتی را جمع آوری کند؟

آصفی: در این باره هم وزارت امور خارجه و هم دیگر نهادهای بیرون از وزارتخانه مثل مرکز اسناد انقلاب اسلامی و هم دفتر مقام معظم رهبری اقدام به جمع آوری این اسناد و مدارک کرده اند که به نظر من، بد هم کار نکردند. این دوستان با خود بنده جلسات متعددی داشتند. تعدادی از مسئولین اقدام به جمع آوری اسناد به خصوص مواردی که در ارتباط با موضوعات کلان و مهم کشور است از جمله مصاحبه ها و اسناد نوشتاری و گفتاری کردند که به نظر من خوب است. زمانی که من سخنگویی وزارت خارجه را به عهده داشتم قانونی آنجا بود که سفرا بعد از پایان یافتن ماموریتشان موظف بودند گزارش کار کامل و جامعی راجع به محل ماموریتشان ارائه بدهند. این گزارش کار با گزارش کارهای روزانه و هفتگی که در زمان ماموریت خود ارائه می دادند متفاوت بود. سفیر یکی دو ماه در دفتر مطالعات وقت می گذاشت و تمام مطالب را مستند می کرد که این هم یک روش برای ثبت اسناد در وزارت خارجه به شمار می آمد. البته این موضوع را هم اشاره کنم که در وزارت امور خارجه اسناد زیادی از پیش از انقلاب دارد. به نظر من، این جمع آوری اسناد کار بسیار جالبی است و باید با یک نگاه دیگر این موضوع را دید.

خبرنگار جماران: با توجه به موضوعاتی که مطرح کردید آیا جمع آوری این اسناد را کافی می بینید؟ پیشنهادی در این باره دارید؟

آصفی: در این باره کافی نمی بینیم، ما در مستند سازی ضعیف هستیم.

خبرنگار جماران: از چه لحاظ ضعیف هستیم؟

آصفی: مثال میزنم که چرا ضعیف هستیم. ما یک جنگی داشتیم که 8 سال طول کشید. طولانی ترین جنگ قرن معاصر هم رقم خورد. یعنی از جنگ جهانی اول هم طولانی تر شد. یک جنگ نابرابر، ناعادلانه، بد و ظالمانه داشتیم که 8 سال با آن دست و پنجه نرم کردیم؛ ولی ما خیلی کم راجع به آن مستند ساختیم. شما ببینید راجع به جنگ جهانی چقدر فیلم ساخته شد. راجع به هولوکاستی که در اصلش تردید است چقدر مستند ساخته شد. من در اصل هولوکاست تردید نمی کنم بلکه در ابعادش تردید دارم. به دلیل اینکه خودم تمام کوره های آدم‌سوزی را رفتم دیدم چه در لهستان، چه در آلمان شرقی و چه در جاهای دیگر دیدم موضوعاتی بوده، ولی راجع به یک چیز این شکلی که مسئولش هم اروپایی ها بودند و این اتفاق هیچ ربطی به مسلمان ها نداشت، دیدید که رژیم صهیونیستی چه کار کرد و چقدر در این باره مستندسازی کرد. در همین باره هم هالیوود و حتی سینمای معروف فرانسه هم مستنداتی ساخته اند. حالا که زمان زیادی از جنگ هشت ساله ما نمی گذرد که خیلی ها هم یادشان است ولی مستندی که باید ساخته شود نشده است. به این دلیل میگویم که ما در کار مستندسازی بسیار ضعیف بودیم. ما حتی راجع به مشاهیر هم نتوانستیم مستند بسازیم اینها که مسائل سیاسی جدی کشور است. مگر ما راجع به بزرگان فرهنگی و علمی یا دینی چقدر توانستیم مستند بسازیم؟ چون به آن توجه نشد. در آن زمان که سفیر ایران در فرانسه بودم یک خبرنگار که کار مستندسازی هم می کرد پیش من آمد و گفت من یهودی هستم و دارم یهودی های ساکن دنیا که پراکنده هستند را جمع آوری می کنم. همه جای دنیا رفتم و این به عنوان ویژه نامه کنار تایم می آید. گفت حدود 15 سال است به این کار مشغول هستم و برای این کار کمپانی هایی معروف که نمی خواهم اسمشان را بیاورم اسپانسر این موضوع هستند و حتی کارگردان ها و هنرپیشه های هالیوودی هم در این مستند سرمایه گذاری کردند تا این برنامه تهیه شود که در ویژه نامه تایم به عنوان ضمیمه بیرون می آید و چیزی حدود 200 صفحه هم شد. این خبرنگار درخواست داشت در ایران هم این کار تحقیقاتی را انجام بدهد. جالب بود براساس اطلاعات اولیه که گرفته بود گفت در ایران در این مناطق و استانها یهودیها ساکن هستند. این خاطره را مطرح کردم که بگویم مستندسازی یک کار سخت، پرمرارت، پرهزینه و طاقت فرسایی است. فقط آدمهای عاشق و آنهایی که تحمل کار بلندمدت را دارند از مسئولیت و عهده آن برمی‌آیند.

خبرنگار جماران: پیشنهاد مشخصی در این باره دارید؟

اصفی: من فکر می کنم، لازم است که یک جایی جمع بشوند و این کار را به عنوان یک اولویت جدی در دستور کار بگذارند. الان هم خوشبختانه نسل اول انقلاب خیلی هایشان هنوز زنده هستند تا نمردند باید این کار را کرد.

جماران: اشاره کردید که در فرانسه سفیر بودید. حضرت امام(ره) و تاثیری که ایشان در فضای جامعه و فضای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران گذاشت چگونه بود؟

آصفی: به نظر من، تاثیر امام در سیاست خارجی فراتر از تاثیر ایشان در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است. سال 1980 میلادی بود. مجله تایم پشت جلدش عکس امام را گذاشته بود و امام را به عنوان مرد سال انتخاب کرد. در سوابق می توانید ببینید. عکسی که مجله تایم انداخته بود امام یک کره ای را گرفته دستش و زیر این عکس نوشته بود " دستهایی که دنیا را تکان داد". در آن زمان فکر می کردیم که این مجله مبالغه کرده که امام یک انقلابی کرده باشد. نهایت این انقلاب و حرکت امام در کشور منشأ اثر و تأثیر است. شاید ما خودمان نمی توانستیم به این راحتی این موضوع را هضم کنیم. زمان که گذشت می بینیم کاری که امام کرد دنیا را تکان داد خیلی از معادلات به هم ریخت. در دنیا بعضی از مقاطع به عنوان مقاطع تاثیرگذار شناخته شدند. مثلا فتح قسطنطنیه را یک مقطع تاریخی می دانند همچنین رنسانس را یک مقطع تاریخی می دانند. از آنجا تاریخ را تعریف می کنند. به نظرم، ما کم کار کردیم. پیروزی انقلاب اسلامی می تواند یک مقطع تاریخی در جهان باشد و هست، چون خیلی اتفاقات افتاد. موضوع بیداری اسلامی، به هم ریختن روابط غرب و شرق و دوقطبی که وجود داشت، موضوعات و تحولاتی هستند که می شود به آنها اشاره کرد. لذا من می خواهم این را عرض کنم که تاثیر امام فقط در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نبود بلکه در منطقه و هم در فراتر از منطقه به چشم می آمد. همچنین تفکر امام در دنیا هم صدا کرد که غیرقابل کتمان است. من فکر می کنم، از انقلاب اسلامی و آن جمله معروف امام بود که آمریکا که برای خودش ابرقدرتی بود در حال حاضر دیگر این ابرقدرت به چشم نمی آید. در حال حاضر شما می بینید آمریکا دیگر آن ابرقدرت نیست اگرچه همچنان آمریکا را ابرقدرت تعریف می کنند، ولی این کجا و آن کجا؛ یک موقع آمریکا هر کاری که دلش می خواست در دنیا می کرد، ولی الان می بینید که آمریکا برای پیشبرد سیاست خود در کشورهای کوچک هم دچار مشکل و سختی است. لذا من فکر می کنم که مقطع پیروزی انقلاب اسلامی یک مقطع تأثیرگذار در تاریخ بشریت است. حالا شاید ما چون در این مقطع قرار داریم خیلی نمی توانیم بفهمیم که چه اتفاقی افتاده است. مثل ماهی که درون آب است. سال ها اگر بگذرد بعدا بیشتر روشن می شود که این مقطع چه تأثیری در روابط بین الملل دنیا داشته است.

خبرنگار جماران: یکی از شعارهای استراتژیکی که امام به دنبال تحققش بود، نقد شرق و غرب بود؛ شعار معروف نه شرقی نه غربی جمهوری اسلامی. منظور امام از این شعار نفی دنیا و دوقطبی که حالا یک قطبش که دچار فروپاشی شد. قطب دیگر که هنوز آمریکاست و به گفته شما دیگر آن ابرقدرت بودن سابق را ندارد. این شعار الان محقق شده یا خیر؟

آصفی: تا حدود زیادی بله. به نظر من، ما بیش از آنکه نگاه کنیم ببینیم این شعار محقق شده یا خیر، باید ببینیم مسیر حرکت انقلاب به سمت تحقق این شعار است یا خیر؟ چون این داستان یک روند است، یک حادثه آنی نیست. بالاخره جمهوری اسلامی 35 سال است شکل گرفته است. قبل از آن ساختار کشور و روابط بین الملل در ایران یک شکل دیگر و یک تعریف دیگر داشت. برای اینکه در بعضی چیزها شما به هدفتان برسید باید سالها تلاش کنید مهم این است که در آن مسیر حرکت کنید. اگر در آن مسیر حرکت انجام شده باشد آدم می تواند امیدوار شود و بگوید این شکلی هم می تواند باشد. ما الان شرایطمان را با اول انقلاب مقایسه کنیم اصلا قابل مقایسه نیست؛ به لحاظ اقتدار و به لحاظ استقرار حاکمیت یک شکل دیگری پیدا کرده است. عمر حضرت امام بعد از انقلاب زیاد نبود و بعد از ایشان که رهبری سکان را به دست گرفتند تأثیرات و اتفاقات مهمی پیش آمد. الحمدلله در این بیست و چند سالی که آیت الله خامنه ای رهبر هستند با همان صلابت و با همان اقتدار کار جلو رفته و دنیا برای ایران حساب ویژه ای باز کرده است. من فکر می کنم، این اتفاقی که در سنا افتاد و سناتورها گفتند باختیم. اگر ایرانی ها بنشینند دقیق نگاه کنند خیلی باید احساس غرور کنند که البته خیلی جای غرور هم دارد.

خبرنگار جماران: آنچه امروز به عنوان توافق هسته‌ای صورت گرفته، آیا درهمین مسیر انقلاب و امام است؟ آیا در مسیر درستی پیش رفته است؟

بله، به نظر من، در مسیر درستی پیش رفته است. وقتی ما می گوییم در مسیر درستی پیش رفته است نه اینکه ایراد ندارد حتما هم ایراد زیادی دارد، ولی نه به این معنی که نتیجه مطلوب صد درصدی به دست آمده است، ولی مسیر، مسیر درستی است و اتفاقاتی که افتاده قابل دفاع است و در جهت منافع ملی کشور می باشد. در سیاست خارجی ما یک اشتباهی می کنیم یعنی بعضی ها یک اشتباهی می کنند همه چیز را سیاه یا سفید می خواهند ببینند که اصلا اینطوری نیست. بالاخره طرف مقابل هم شما دارید و موضوعات سیاست خارجی مثل سیاست داخلی نیست که همه چیز دست خودت باشد. در سیاست داخلی شما می گویید مالیات آنقدر باشد، سود بانکی آنقدر باشد، عوارضی اتوبان آنقدر باشد، در مجلس سیصد نفر به عنوان نماینده راه پیدا کنند، زن ها 14 سالگی رأی بدهند یا 20 سالگی مردها، ده سالگی رأی بدهند یا 30 سالگی و.... اینها دست خودت است. ولی وقتی مسائل خارجی پیش می آید طرف های دیگر هم هست، اینطور نیست که شما بنشینید دستور بدهید. باید یک راهی را پیدا کنید که هم شما احساس کنید منافعتان تامین شده هم یک چیزی دست طرف مقابل بدهید. ما در سیاست خارجی می گوییم همذات‌پنداری یا همسان‌پنداری؛ ما در وزارت خارجه با دوستانمان که صحبت می کردیم یک اصطلاحی داشتیم؛ می گفتیم همه بچه های زرنگ که در شاه عبدالعظیم جمع نشدند. دنیا برای خودش حضرت عبدالعظیم دارد. جنوب شهری ها می گویند شاه عبدالعظیم. همه بچه های زرنگ که برای شاه عبدالعظیم نیستند، آمریکا برای خودش شاه عبدالعظیم دارد فرانسه برای خودش دارد، انگلیس هم دارد، همه جا شاه عبدالعظیم دارد.

خبرنگاران جماران: شما در چهار دولت حضور پررنگی داشتید در سیاست خارجی در دولت آقای هاشمی به عنوان سفیر، در دولت آقای خاتمی 8 سال به عنوان سخنگو و در دولت آقای احمدی نژاد هم یک و نیم سال به عنوان سخنگو همین وزارت خارجه بودید. در این چهار دولت تفاوتی که در پیگیری مسائل مربوط به سیاست خارجی داشتند، چطور بود ؟

آصفی: اینجوری نمی شود تفکیک کرد. کمی سخت است چون موضوعات باید در زمان خودش تجزیه و تحلیل شود. اولویت ها فرق می کرد. مثلا در اولین سالهای انقلاب وقتی آیت الله خامنه ای رئیس جمهور بودند ما همه درگیر جنگ بودیم؛ ما تقریبا تا فوت حضرت امام درگیر جنگ بودیم. حضرت آیت الله خامنه ای رئیس جمهور بودند سال 67 قطعنامه را پذیرفتیم و جنگ تمام شد. حضرت امام سال 68 به رحمت خدا رفتند وقتی شما در جنگ هستید یک شرایط سختی را دارید ما آن موقع دوران سخت جمهوری اسلامی را داشتیم. دوران انزوای مطلق ما بود یعنی خیلی مصیبت در مجامع بین المللی داشتیم. در سازمان ملل بایکوت بودیم چون همه پشت عراق بودند. از غرب، شرق و شوروی همچنین ان موقع آمریکا، انگلیس و فرانسه، خیلی شرایط متفاوت بود. در اجلاس غیرمتعهدها، آقای خامنه ای رئیس جمهور وقت رفتند زیمباوه سخنرانی کنند اصلا نمی شد سخنرانی کرد. خود آقای یاسر عرفات جلسه را علیه ما به هم زد. یاسر عرفات جلسه را علیه ما شلوغ کرد و به آشوب کشاند. ما از آن شرایط به اینجا رسیدیم. زمان آقای هاشمی دوره سازندگی بود. جنگ تمام شده بود فضای دیگری بود. زمان بعد دوره اصلاحات درها روی ما خیلی باز شد چون وضعیت در داخل خیلی فرق کرد. آقای احمدی نژاد روابط بین الملل را یک شکل دیگر می دید ایشان خیلی ساده می‌دید. زمان آقای روحانی باز مجددا روابط بین الملل روی ریل سابق خودش قرار گرفت. لذا سخت است که مقایسه کنیم. در هر شرایطی یک موضوع خاصی بر ما تحمیل شده و یک شرایط خاصی را تجربه کردیم ولی اجمالا بخواهم خدمت شما عرض کنم در هشت سال گذشته روابط بین الملل آنچنان که باید نبود.

خبرنگار جماران: شما فضای بین المللی هر کشور را متاثر از عوامل داخلی هر کشور می بینید ؟

آصفی: حتما همینطور است. شرایط کشورها و جایگاه آنها در خارج از کشور را توان داخلیشان تعریف می کند. اینجوری نیست که مثلا آمریکا که ابرقدرت است بیاید به فلان کشور الف بگوید ما از شما خواهش می کنیم شما اینجا مهم باشید نه اینطوری نیست شما اگر مهم باشید خودتان مولفه ها را باید داشته باشید، عین یک کشتی‌گیر است که جایگاهش را روی سکو و قدرتش را روی تشک تعیین می کند. اینجوری نیست که یک کشتی گیر کار نکند بعد برود قهرمان جهان بشود. جایگاه بین المللی هر کشور توسط خود کشورها تعیین می شود و این جایگاه ها اعطایی نیست، اعمالی است؛ یعنی شما باید خودت جایگاه خودت را اعمال کنید تا توانمندی های داخلی که مولفه های متعددی دارد.

خبرنگار جماران: در دولت آقای احمدی نژاد شاهد بودیم که مسئله هولوکاست متفاوت از چیزی که جنابعالی فرمودید مطرح شد و به نوعی هم باعث خروج اسرائیل از انزوا شد. قطعنامه ها و موضوعات دیگری علیه ایران مطرح شد. می خواستم ببینم که طرح چنین مسئله ای را در آن زمان ضروری می دانستید؟

آصفی: اینکه من گفتم دولت آقای احمدی نژاد مسائل سیاست خارجه را ساده می دید یک نوعش این بود. شایعات هولوکاست اگر رویش کار می شد می توانست خوب باشد. یعنی روی این موضوع از قبل برنامه ریزی می شد و به صورت ارتجاعی و یک دفعه عنوان نمی شد. آقای احمدی نژاد حتما از سر حسن نیت و سر دلسوزی این کار را کردند. من در این موضوع شکی ندارم ولی اصلا بچه های وزارت خارجه نمی دانستند. یک رایزنی و یک یارگیری با کشورهای عربی نمی شد . شما یک موضوعی را می خواهید مطرح کنید باید بروید روی آن کار کنید. گفتگوی تمدن ها چرا جا افتاد؟ برای اینکه قبلش وزارت امور خارجه خیلی روی این موضوع کار کرد و شاهد بودیم که گفتگوی تمدن ها به اسم جمهوری اسلامی ایران ثبت شد.

خبرنگاران جماران: دلیل اصلی که گفت و گو تمدن ها در دنیا جا افتاد، چی بود؟

آصفی: به دلیل اینکه چند ماه قبلش درباره این موضوع کار شد. یعنی آن موقع نمایندگی ما در سازمان ملل که آقای ظریف مسئولش بودند خیلی روی این موضوع کار کردند و رایزنی و یارگیری شد و ما موفق شدیم. حالا ببینید هولوکاست اگر قبلش رایزنی و یارگیری می شد و بعد ما این را مطرح کردیم ده تا کشور عربی و حتی کشورهای مسلمان هم پای کار می آمدند شاید طرح خوبی می شد. ولی اینکه شما یکباره یک چیزی را بگویید که حتی خود فلسطینی ها هم پشت آن نیایند. فلسطینی هایی که متولی این داستان بودند آنها هم نیامدند پشتش. این نشان می دهد طرح خیلی خام، نپخته و سطحی انگارانه با آن برخورد شد.

خبرنگاران جماران: طرح دکتر روحانی با عنوان جهان علیه خشونت، آیا ادامه همین گفت و گوی تمدن هاست یا یک ایده و نگاه دیگری است؟

آصفی: با یک خورده تساهل و تسامح آدم می تواند این را همان شکلی ببیند. برای اینکه در سازمان ملل یا هر جای دیگر ایده ها و اندیشه هایتان جا بیفتد چند چیز لازم دارید؛ یکی اینکه، نیاز ان جامعه باشد حالا در سطح جهانی که نیاز جامعه جهانی باشد و یا در سطح داخلی نیاز داخلی باشد. الان ببینید چرا طرح اقتصاد مقاومتی در کشور جا افتاده است؟ برای اینکه نیاز کشور است. الان همه فهمیدند بدون اقتصاد مقاومتی امکان رسیدن به یک اقتصاد قوی و با بنیه وجود ندارد یعنی هر روز می توانند خارجی ها ما را تحریم کنند. رهبری نکته درستی را اشاره فرمودند نفت برای ما است ولی تمام شئوناتش ر ا دیگران در اختیار دارند. این خیلی اقتصاد شکننده می شود. برای اینکه شما طرحتان در دنیا جا بیفتد چند تا چیز لازم دارید؛ یک، نیاز جهانی باشد یعنی دنیا آن را بپذیرد به عنوان یک نیاز. دوم، روی آن کار کنید حتی اگر موضوع شما نیاز جهانی باشد به لحاظ تبلیغی به لحاظ دیپلماسی کار جدی نکنید عقبتر می ماند چون بالاخره تبلیغات رسانه ها واقعا حرف اول را در دنیا می زنند. سوم، پیگیری و ممارست و باور خودتان. اگر شما یک طرحی را مطرح کنید نیاز جهانی هم باشد یارگیری هم کنید که این طرح جا بیفتد ولی پیگیری و ممارست نکنید و حتی خودتان باور نداشته باشید و آن را جدی نگیرید فراموش می شود. به نظر من، این سه مولفه را البته مولفه های دیگر هم هست که من رئوسش را عرض کردم این مولفه ها حتما لازم است برای اینکه یک طرحی را شما بتوانید در دنیا جا بندازید.

خبرنگاران جماران: موضوع توافق هسته ای ایران در حال حاضر یکی از موضوعات روز دنیا بشمار می آید که هم در ایران، هم در آمریکا و هم کشورهای دیگر در مورد آن بحث می شود. می خواستم ببینم ارزیابی شما از توافق به عنوان برجام که صورت گرفته است چیست؟ فکر می کنید چه مزایا و چه معایبی دارد ؟

آصفی: الان برجام تمام شده نباید راجع به آن خیلی صحبت کرد و ریز شد. ولی آنچه که مسلم است این توافق بهترین چیزی بوده که در شرایط کنونی می شد به دست آورد و دوستان مذاکره کننده ما نمی گویند این یک توافق صد درصدی است. شاید این یک توافق حداقلی باشد ولی توافق حداقلی این است که منافع کشور را تامین می کند. شما یک وقت میخواهید بروید یک لیوان بخرید که در زمستان آب بخورید و مشکلی هم نداشته باشد. حالا این لیوان میتواند یک لیوان معمولی باشد می تواند یک لیوان کریستان و حتی دست ساز باشد. شما لیوان کریستال دست ساز پیدا نکردید ولی لیوانی که اموراتت بگذرد را گرفتید. یکی از این منظر باید دید. توافق هسته ای بهترین چیزی بود که میشد به دست آورد. دوم اینکه بالاخره این پرونده بسته شد. این توافق به اندازه کافی خوب است که طرفهای تندرو در آمریکا با آن مخالف هستند. همش که جنگ زرگری نیست بخشی از آن جنگ زرگری است. من قبول دارم ولی بالاخره این توافق به اندازه کافی خوب است که آمریکایی ها هم بعضی هایشان احساس کنند نکنه آنها بازنده باشند. میخواهم بگویم توافق قابل دفاع است. من توافق را فقط به خود توافق نگاه نمی کنم اثرات توافق به نظر من کمتر از خود توافق نیست.

خبرنگار جماران: مهمترین اثر توافق را در چی می بینید؟

آصفی: یکی از آثار توافق که خیلی هم مهم است، این است که با این توافق، دنیا فهمید و ما خودمان هم بیشتر فهمیدیم که از طریق گفت و گو و از طریق متمدنانه و با انکار خشونت و تهدید می شود مسائل بین المللی را حل و فصل کرد. یکی از نتایج این گفت و گو و مذاکرات و به سرانجام رسیدنش نشان دادن پیروزی منطق و گفت و گو بر تهدید و فشار و این ابزار است. این یک نکته بود. نکته دیگر برای ایران در روابط بین الملل فضای متفاوتی را باز کرد، یعنی اگر موضوع هسته ای همچنان باقی بود این شرایط بین المللی خارجی برای ما پیدا نمی شد. حالا من نمی خواهم مولفه ها را ریز کنم. در ابعاد سیاسی، فرهنگی، اقتصادی، مالی و تجاری یک فضای دیگری را به وجود می آورد. در ابعاد انسانی یعنی داد و ستدهای انسانی توریسم و جهانگردی. نکته بعدی، که شاید خیلی از نکات بالا مهم تر در کشور باشد یک امید و آرامشی را در جامعه به وجود آورد. البته این موضوع آخر یک کمی من را نگران می کند که اگر دولت برنامه جدی نداشته باشد دچار سرخوردگی می شوند. اکنون وظیفه دولت سنگین تر است. من تعجب می کنم به بعضی دوستان دولتی و هم به بعضی از آقایان وزرا هم گفتم، و آن اینکه بعضی از دولت مردان خیلی زود وعده گل و بلبل را دادند این یک مقدار شاید ناشی از این باشد که خیلی هایشان هیجان زده بودند، علی رغم اینکه دوستان ما تجربه دارند و شاید هم موضوع را آنطور که باید تحلیل نکرده بودند. این نکته آخر وظیفه دولت را خیلی سنگین می کند. مذاکرات هسته ای در این مقطع هم لازم بود و هم مفید. یعنی نمی شد که نشود. رهبری در جلسه ای که با هیئت دولت داشتند جمله ای گفتند نقل به مضمون می کنم کار مهمی که انجام شد این پرونده جمع شد. این به نظرم خیلی معنی دارد و خیلی پر محتوا است. یعنی بالاخره این پرونده خنس بیهوده از دامن جمهوری اسلامی ایران پاک شد.

خبرنگار جماران: مذاکرات هسته ای تمام شده و منجر به توافق شد. مهمترین اولویت کشور پس از مذاکرات را چه میبینید ؟

آصفی: اولویت داخلی یا خارجی؟

خبرنگار جماران: دستگاه دیپلماسی؟

آصفی: به نظر من، دستگاه دیپلماسی در این وادی مهمترین اولویتش کار در منطقه است. البته تاکید بیشتر روی آرمان های امام است که ما را تا اینجا بیمه کرده و تا اینجا توانستیم موفق باشیم. در عرصه بین المللی به آدم توسری خور هیچی نمی دهند ممکن است برایش فرش قرمز هم بیندازند، ممکن است بهترین پذیرایی را هم برایش کنند، ولی چیزی دستش نمی دهند. در عرصه بین المللی به کسی چیز می دهند و حق کسی را می دهند که پای کار باشد. لذا اعتقاد دارم کار با همسایگان، تاکید روی آرمان های انقلاب و البته کار بیشتر با ایرانی‌ها. ما در این مدت گذشته یک مقدار شکنندگی یا گسست بین ایرانی های خارج از کشور که آمار دقیقی هم نداریم، داشتیم. به نظرم در کمترین حالتش 5 میلیون نفر هستند و باید روی آنها کار کرد.

خبرنگار جماران: نماینده های مجلس تاکید دارند که برجام را دولت یا باید به صورت یک لایحه ارائه کند یا خود مجلس بررسی کند. کمیسیون ویژه ای هم در این ارتباط تشکیل دادند فکر می کنید لزومی دارد به عنوان یک لایحه در مجلس بررسی شود و آیا این توافقنامه بین المللی را مجلس می تواند در جزئیات تغییر بدهد یا خیر ؟

آصفی: فکر می کنم وارد این بحث شدن اصلا ضروری نیست بالاخره یا تصویب می کند یا نمی کند، ولی آن چیزی را که من می فهمم این است که در حال حاضر اولویت ما بحث سر این مسائل نیست. بالاخره سران سه قوه می توانند یک بار بنشینند این مسئله را جمع کنند.

خبرنگار جماران: برجام در کنگره آمریکا در حال بررسی است ارزیابی شما چی هست؟ مخالفت ها را مخالفت صوری می دانید یا اینکه مخالفت واقعی؟ فکر می کنید در نقطه مقابل اگر به هر دلیلی کنگره آمریکا به برجام رای ندهد اوباما قدرت وتوی این موضوع را همانطور که خودش قبلا گفته دارد یا نه ؟

آصفی: بله، به نظر من دارد. به هر حال این دعوا یک مقدار صوری و یک مقدار جدی است. یک مقدار کارکرد انتخاباتی دارد، یک مقداری هم فشار صهیونیست در کار است، یک مقدار فشار سعودی ها و یک مقدار بحث های شخصی در آن دیده می شود.

گفت و گو : پایگاه اطلاع رسانی جماران، زهرا ترابی