در این مطلب آمده است: یکی از شعارهای مردم غیور ایران تا قبل از سرنگونی رژیم خودکامه طاغوت، بر محور استقلال و خودکفایی می‌چرخید که در همه راهپیمایی‌ها، اعتراضات سراسری مردمی و تظاهرات خیابانی ملکه ذهن همگان بود تا دست اجانب و بیگانگان را در کشور کوتاه کنیم و از زنجیر وابستگی کشورهای ابرقدرت استعمارگر رهایی یابیم و با تولیدات داخلی اقتدار و مقاومت مردم فهیم ایران زمین را در جهان به نمایش گذاریم و با شجاعت هر چه تمامتر چرخ تولید را با همت و حمیت به گردش درآوریم و لذا در سال‌های آغازین پیروزی انقلاب اسلامی شعار شکوفایی یعنی تولیدات داخلی با طراحی و مشارکت مبتکران و مخترعان ایرانی تحقق یافت و کارخانجات و واحدهای تولیدی یکی پس از دیگری با بوق و کرنای رسانه‌ای با دعوت وزیران مربوطه در شهرک‌های صنعتی شهرهای استان افتتاح و با جذب ده‌ها و صدها نیروی انسانی راه‌اندازی شد که پس از مدت کوتاهی تولید داخلی به کشورهای همسایه هم صادر شد و مضافا برای انگیزه و جذب سرمایه‌گذاران و بخش خصوصی یعنی شروع فعالیت کسبی، تولیدکنندگان با تجربه در نمایشگاه‌های عریض و طویل صنایع داخلی طی مراسم خاصی به حضور استانداران وقت، حتی مقامات ارشد نهاد ریاست جمهوری آن دوران همراه با اهدای لوح سپاس و سکه‌های کامل بهار آزادی مورد تشویق قرار گرفتند که مبادا چرخ تولید داخلی از حرکت باز‌ایستد و در آن زمان که کشور راه خودکفایی و استقلال را با دشواری و مشقت‌های فراوان می‌پیمود جمع کثیری از کارگران، کارآفرینان، مبتکران، طراحان و... جذب بازار کار و تولید شدند.
متاسفانه هنوز نیم نفس راحت نکشیده بودیم که پای چینی‌های چشم بادامی غیرمسلمان به کشور اسلامی باز شد و عده‌ای دلال سودجو و وابسته به قدرت سیاسی عین قارچ سمی یک‌شبه رشد کردند که پس از زمان بسیار کوتاهی سیل کالای چینی بنجل و یک‌بار مصرف در بازار به ویژه در شرکت‌های تعاونی دولتی و محلی همچون سیل خروشان سرازیر شد. فقط چند ماه طول کشید که درب کارخانجات شهرک های صنعتی استان و دیگر شهرهای کشور یک در میان مسدود و کارگران اخراج و بیکار شدند و سرمایه‌گذاران با وام‌های معوق زانوی غم بغل گرفته که به ناچار درصدد فروش یا واگذاری کارخانه یا شرکت تولیدی برآمدند که نمونه‌های زیادی در ستون آگهی‌های روزنامه‌های محلی و کثیرالانتشار سراغ داریم.
اندک اندک کالای فرسوده و غیراستاندارد کشور چین جای کالای داخلی را عین برق و باد گرفت و چنان ضربه مهلک و سنگینی به تولیدات کشورمان وارد کرد که تیر زهرآگین بر پیکر اجتماع فرونشست و لذا برای التیام بخشیدن این زخم عمیق واردات، شاید سالیان سال نیازمند فرصت و مدیریت صحیح باشیم که به سال‌های قبل که تولید شرکت‌ها که از رونق خاصی با اقتصاد شکوفایی و سالم برخوردار بودند برگردیم که در آن روزها، تورم و نرخ بیکاری کاهش داشت.
کشور چین در این آشفته بازار اقتصادی نهایت سوء استفاده را از اعتقادات مذهبی ایران و دیگر کشورهای مسلمان برای تولیدات خود و دسترسی به سود کلان و هنگفت به نمایش گذاشت. در ماه محرم انواع و اقسام پرچم‌های الوان با شعار مذهبی همراه با مهر نماز، تسبیح، سجاده، ابزارآلات مخصوص ماه محرم و دستجات کاروان عزاداری با حجم چندین برابر گذشته به کشورمان وارد کرد که شاید نیمی از اقتصاد وطن عزیزمان را فقط در چند روز بلعید.
آیا مهر نماز که برادران غیرمسلمان چینی به مساجد کشور ما وارد می‌کنند مهم‌تر از تربت کربلاست که جای مهر نماز عتبات عالیات را گرفته است؟ مگر ما از تولید طبل، تسبیح، سجاده نماز، اسباب بازی کودکان، لوازم برقی صوتی و تصویری و... درمانده‌ایم که اجناس فرسوده و کالای رده خارج بدون کیفیت چینی مورد استفاده قرار دهیم که فقط عمر مصرف چند روز دارند؟
آیا لازم نیست در این شرایط حساس دست اجنبی‌های غیرمسلمان را در کشور عزیزمان کوتاه کنیم و همچون گذشته چرخ دنده‌های شرکت‌های تولیدی را به گردش درآوریم و آمار بیکاری را کاهش دهیم؟
امید است سیاست‌گذاران حوزه اقتصادی کشور راهکار اساسی برای برون رفت از این بحران اجتماعی ارایه دهند.
7339/6103
انتهای پیام متاسفانه هنوز نیم نفس راحت نکشیده بودیم که پای چینی‌های چشم بادامی غیرمسلمان به کشور اسلامی باز شد و عده‌ای دلال سودجو و وابسته به قدرت سیاسی عین قارچ سمی یک‌شبه رشد کردند که پس از زمان بسیار کوتاهی سیل کالای چینی بنجل و یک‌بار مصرف در بازار به ویژه در شرکت‌های تعاونی دولتی و محلی همچون سیل خروشان سرازیر شد. فقط چند ماه طول کشید که درب کارخانجات شهرک های صنعتی استان و دیگر شهرهای کشور یک در میان مسدود و کارگران اخراج و بیکار شدند و سرمایه‌گذاران با وام‌های معوق زانوی غم بغل گرفته که به ناچار درصدد فروش یا واگذاری کارخانه یا شرکت تولیدی برآمدند که نمونه‌های زیادی در ستون آگهی‌های روزنامه‌های محلی و کثیرالانتشار سراغ داریم.
اندک اندک کالای فرسوده و غیراستاندارد کشور چین جای کالای داخلی را عین برق و باد گرفت و چنان ضربه مهلک و سنگینی به تولیدات کشورمان وارد کرد که تیر زهرآگین بر پیکر اجتماع فرونشست و لذا برای التیام بخشیدن این زخم عمیق واردات، شاید سالیان سال نیازمند فرصت و مدیریت صحیح باشیم که به سال‌های قبل که تولید شرکت‌ها که از رونق خاصی با اقتصاد شکوفایی و سالم برخوردار بودند برگردیم که در آن روزها، تورم و نرخ بیکاری کاهش داشت.
کشور چین در این آشفته بازار اقتصادی نهایت سوء استفاده را از اعتقادات مذهبی ایران و دیگر کشورهای مسلمان برای تولیدات خود و دسترسی به سود کلان و هنگفت به نمایش گذاشت. در ماه محرم انواع و اقسام پرچم‌های الوان با شعار مذهبی همراه با مهر نماز، تسبیح، سجاده، ابزارآلات مخصوص ماه محرم و دستجات کاروان عزاداری با حجم چندین برابر گذشته به کشورمان وارد کرد که شاید نیمی از اقتصاد وطن عزیزمان را فقط در چند روز بلعید.
آیا مهر نماز که برادران غیرمسلمان چینی به مساجد کشور ما وارد می‌کنند مهم‌تر از تربت کربلاست که جای مهر نماز عتبات عالیات را گرفته است؟ مگر ما از تولید طبل، تسبیح، سجاده نماز، اسباب بازی کودکان، لوازم برقی صوتی و تصویری و... درمانده‌ایم که اجناس فرسوده و کالای رده خارج بدون کیفیت چینی مورد استفاده قرار دهیم که فقط عمر مصرف چند روز دارند؟
آیا لازم نیست در این شرایط حساس دست اجنبی‌های غیرمسلمان را در کشور عزیزمان کوتاه کنیم و همچون گذشته چرخ دنده‌های شرکت‌های تولیدی را به گردش درآوریم و آمار بیکاری را کاهش دهیم؟
امید است سیاست‌گذاران حوزه اقتصادی کشور راهکار اساسی برای برون رفت از این بحران اجتماعی ارایه دهند.
7339/6103
کپی شد
