بی تردید دهه آخر زندگیش و تلاش او در جهت احقاق حقوق مردم در جریان انتخابات دهم ریاست جمهوری و حوادث پس از آن در ایران را می توان نشانه بارزی بر آن دانست که او با خود پیمان صادقانه ای بسته بود که مصلحت اندیشی ها و عافیت طلبی ها مجال پدید آوردن رخنه ای در آن نمی یافت.
به گزارش جماران؛ محمدرضا بهشتی، استاد دانشگاه در یادداشتی به مناسبت چهلمین روز درگذشت حجت الاسلام و المسلمین سید علی اکبر محتشمی پور نوشت:
بیماری منحوس کرونا بسیاری از عزیزان را از میان ما ربود، عزیزانی که مظلومانه در تب و تاب آن سوختند و بار سفری بی بازگشت را بستند و رفتند و مارا در حسرت دیدار خود به سوگ نشاندند. از جمله این عزیزان مرحوم حجت الاسلام والمسلمین محتشمی بود که از روزگاری دیرین او را می شناختم و در او سرشتی ستودنی را می یافتم.
طلبه ای فاضل بود و طالب حقیقت که به رغم زندگی پرفراز و نشیب اش خود را در وهله نخست جست و جوگری بی پیرایه در مسیر علم میدید. انسان تلاشگری که فراتر از مسیر علم اندوزی با درد جامعه از نزدیک آشنا بودند. دلش برای دردمندان ستمدیده می تپید و تلاش برای برداشتن باری از روی دوش آنان را سرلوحه زندگی خود قرار داده بود. افق نگاهش از مرزهای تنگ سرزمین ها برتری گرفته بود و دست کم هر جا که هم کیشان مسلمانش را در زادگاهش ایران و نیز در دیگر سرزمین های مسلمان تحت ستم میدید خود را نسبت به آنان متعهد میدانست.
او سال های پیش از انقلاب شیفته صراحت امام خمینی(س) و مشی استوار ایشان در ظلم ستیزی شده بود و در عراق وشام در جهت تحقق اهداف دینی و انسانی ایشان تلاش می کردندو این روحیه ای بود که او پس از پیروزی انقلاب در طی دهه های پایانی زندگیش حفظ کرد.دفاع او از آرمان رهایی فلسطین چنان با شور و اشتیاق امیخته بود که نمی توانست جز از روی باوری صادقانه به حقانیت کارش برآمده باشد.در دیداری که در اوایل سال هشتاد با او داشتم با او قصد همکاریمان در موسسه مطالبات تاریخ خاورمیانه برای برگردان فارسی اثر چند جلدی دایره المعارف یهود، یهودیت و صهیونیسم اثر عبدالوهاب میسری را در میان گذاشتم.
حمایت صادقانه او از این کار بیانگر آن بود که همچنان دل در گرو این آرمان انسانی و دینی دارد و زخم هایی که بر پیکرش دارد و آمده نتوانسته اند استواری گام هایش را سست کنند. اما بی تردید دهه آخر زندگیش و تلاش او در جهت احقاق حقوق مردم در جریان انتخابات دهم ریاست جمهوری و حوادث پس از آن در ایران را می توان نشانه بارزی بر آن دانست که او با خود پیمان صادقانه ای بسته بود که مصلحت اندیشی ها و عافیت طلبی ها مجال پدید آوردن رخنه ای در آن نمی یافت. یاد او گرامی باد و روحش در جوار قرب الهی با آرامش و غفران قرین».
