پاسگاه زیدی که در عید فطر قربانگاه اسماعیل قهرمانی شد

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: اسماعیل[1] در یکی از روستاهای سراب به دنیا آمد اما مدتی بعد خانواده به گنبد کوچ کردند و او روزگارش را در آنجا گذراند و رشد کرد و بزرگ و بزرگتر شد.

شرایط مالی پدر چندان تعریفی نداشت اما تربیت فرزندانش بسیار برایش اهمیت داشت و همه تلاشش را به کار بسته بود تا آنها را صالح بار بیاورد.

اسماعیل که همه قصدش کمک به خرج خانواده بود، روزها به کار مشغول و شب ها را در دبیرستان درس می خواند.

او در انجام همه کارهایی که تجربه می کرد استعداد خوبی از خود نشان می داد و همین شد که در مدت زمان کوتاهی کاشی کاری و نماسازی ساختمان را یاد گرفت.

روزگار شاهد بزرگ شدنش بود که جرقه های انقلاب 57 زده شد و اسماعیل را راهی تهران کرد. همه هم و غمش شده بود کمک به انقلابیون و شرکت در تظاهرات و اعتصابات از میدان ژاله گرفته تا...

اما مدتی که گذشت به خود آمد که باید این تجربیات را در گنبد پیاده کند و مردم را از آنچه که رژیم بر سر مردم آورده آگاه پس با برادر راهی شهر و دیار خود شدند و چون اهل مطالعه بود و مسائل سیاسی را خوب تحلیل می کرد توانست نقش رهبری بچه های محل را به خوبی ایفا کند.

... انقلاب پیروز شد و هنوز مدت کوتاهی نگذشته بود که توطئه ها از هر سو سر بر آوردند و گنبد هم یکی از این مناطق بود و اسماعیل باز هم خوش درخشید.

بعد از آن وارد سپاه شد و با شروع غائله کردستان برای کمک به آنجا رفت.

شده بود دوست حاج احمد[2] و هر جا او می رفت اسماعیل هم به دنبالش.

عملیات فتح المبین بود و اسماعیل که اکنون فرماندهی گردان انصار بر عهده اش بود، انصار گردانی بود که باید از میان نیروهای دشمن می گذشت و به زیبایی هم این کار را به انجام رساند. خبر آوردند که اسماعیل برادرت شهید شده اما او نه تنها خم به ابرو نیاورد که قهرمانانه هدایت نیروهایش را ادامه داد و پیش رفت.

عملیات بعدی بیت المقدس بود و این بار گردان انصار به محاصر دشمن در آمده بود بارش خمپاره ها می رفت که روحیه بچه ها را با خود ببرد اما گلوله خمپاره ای میان اسماعیل و معاونش جا خوش می کند و بدن هایشان پر از ترکش اما آنها یکدیگر را بغل کرده و می خندند تا روحیه از دست رفته بچه ها باز گردد.

خرمشهر آزاد می شود و اسماعیل مشغول مداوای زخم هایی که برداشته است و رمضان سال 61 که از راه می رسد درد دل هایی با خدا می کند که می شود مژدگانی شهادتش و همان روز عید می شود هنگامه رفتنش.

صبح روز عید فطر اسماعیل با نیروهای تحت فرماندهی اش راهی پاسگاه زید می شوند تا در عملیات رمضان شرکت کنند و اینجا بهانه ای بودن برای پر کشیدن و جاودانه شدن؛ جاودانگی ای که حتی تا کنون کوچکترین اثری از جسم خاکی اش به دست نیامده است.[3]