دیروز در حرکتی عجیب پس از بازرسی و پیش از ورود زنان به ورزشگاه غدیر ، مھری کف دست آنان حک میشد!
به گزارش جی پلاس، «چرا داری گریه میکنی؟ ما که اومدیم توی سالن.» این سوالی بود که از دختری بی توجه به بازی لھستان و کانادا به انتظار دیدار ایران و روسیه نشسته بود و بیصدا اشک میریخت پرسیدم.
«ورودی زنان آنقدر شلوغ بود که جمعیت یکھو فشار آورد. به داربست ھا و در ورودی چسبیدم و ھرکاری میکردم نمیتوانستم تکان بخورم. نفسم داشت بند می آمد. خیلی ترسیدم...» این روزھا در ارومیه، زنان یکی از مھره ھای اصلی سکوھای لیگ جھانی والیبال ھستند. زنانی که از مدتھا پیش چشم انتظار رسیدن لیگ جھانی به ایران بوده اند و برای تماشای این بازی ھا از نزدیک لحظه شماری میکردند. زنانی که برخلاف فوتبال، این فرصت را یافت هاند که بدون پنھان کردن ھویت واقعیشان بلیت بخرند، به تماشای یک رویداد مھم ورزشی در سطح جھان بنشینند و از پیروزی ھای تیم ملی والیبال شادمان شوند.
ورودی سالن ارومیه، نقشه عجیبی دارد که شاید در ھیچ سالن ورزشی دیگری در ایران نمونه آن دیده نشده باشد. بانوان بلیت به دست باید از روی یک پل باریک فلزی که روی یک کانال آب تعبیه شده بگذرند و بعد از اینکه مراحل کنترل شدن بلیت تمام شد، وارد سالن شوند. در روز اول که ایران در آغاز ھفته سوم لیگ جھانی والیبال میزبان کانادا بود، ورود به سالن کمی آسانتر بود ولی از روز دوم و دیدار بسیار حساس مقابل لھستان، ھجوم جمعیت و افزایش شگفت انگیز متقاضیان ورود به سالن، موقعیت دشواری به وجود آورد و ھرچه به ساعت آغاز بازی نزدیک میشدیم، چنان ازدحامی شکل میگرفت که حتی زنانی که از قبل بلیت خریده بودند ھم نمیتوانستند وارد سالن شوند. در روز سوم این دشواری بیشتر شد و به دست زنان مھری زده میشد که نشان بدھد چه کسانی وارد سالن شده اند. با وجود این دردسرھا وضعیت در داخل سالن متفاوت است و شور و اشتیاق روی سکوھا موج میزند. جایگاھی که در داخل سالن برای تماشاگران زن در نظر گرفته شده، اگرچه کوچک است و آنھا به اجبار تا لب نرده ھا فشرده میشوند اما این جایگاه در تشویق کردن ملی پوشان والیبال ایران، به حدی پرشور و پرانرژی ھستند که تعداد کمترشان در قیاس با مردان تماشاگر اصلا به چشم نمی آید. زنان علاقه مند به والیبال، این روزھا با قوانین نانوشته ورود به استادیوم آشنا می شوند. قوانینی که مردان در آنھا باتجربه تر ھستند و از سالھا پیش مجبور به آموختن آن شده اند؛ مثلاً «چند ساعت زودتر بیا، حتی اگر بلیت در جیب داشته باشی». احتمالا برای خیلی ھا تماشای بازی کانادا و لھستان، در روزی که ایران و روسیه با ھم بازی می کنند آنچنان جذاب نیست اما یک قانون نانوشته در استادیوم ھای ورزشی به ما می گوید «ھرچقدر به ساعت شروع بازی نزدیکتر شوی، شانس ورود به استادیوم کمتر و کمتر میشود».
زنانی که سال ھاست از تماشای اغلب رویدادھای مھم ورزشی دور مانده اند، به مرور درمی یابند که سر کردن روی تماشاگر غریب های که کنارت نشسته، لااقل برای یکی دو سکوھای استادیوم، قوانین نانوشته دیگری ھم دارد؛ مثلاً ساعت از ھر آدم دیگری به تو نزدیکتر است، نزدیکتر از خواھر و برادر.
