در این مطلب آمده است :شبکه توزیع آب تهران با عمری 90 ساله قدیمی‌ترین لوله‌کشی آب شرب کشور است که نزدیک به 30درصد از آب شرب مردم تهران را به دلیل فرسوده‌بودن هدر می‌دهد.
درواقع دشت تهران با یک سیستم بسیار گسترده آبیاری قطره‌ای، شامل لوله‌های فرسوده، شکسته و دارای نشتی در حال آبیاری است.
این دشت قبل از این، با دو روش دیگر آبیاری می‌شد. روش اول روش طبیعی که بارش باران و نفوذ آب از طریق گستره خاک، مراتع و فضای سبز آن بود و روش دوم جذب آب از دیواره چاه‌های فاضلاب جذبی خانه‌ها در معماری سنتی و نفوذ آن به سفره‌های زیرزمینی که بر آلودگی سفره‌ها نیز موثر بود.
دشت تهران با گسترش روزافزون شهرنشینی، حاشیه‌نشینی و رشد افقی شهرها به حدی رسیده که حتی در پارک‌ها و فضای سبز آن که تنها روزنه‌های نفوذ آب باران به سفره‌های زیرزمینی بودند نیز یا با آسفالت خیابان‌ها و بزرگراه‌ها و یا با میلیون‌ها ساختمان مانند سایر نقاط شهرهای این دشت پوشیده شده و آب باران به جای نفوذ در دل خاک به روان‌آب‌ها و فاضلاب منتقل می‌شود.
از طرفی با گسترش شبکه جمع‌آوری فاضلاب شهری (اگو) و فاضلاب ملی ساختمان‌های تهران برای استفاده بهینه از آن و عدم آلودگی سفره‌های زیرزمینی، از جذب و تقویت کمی منابع زیرزمینی حذف شده است.
در سال آبی 96-95 یک‌میلیارد و 25میلیون مترمکعب آب به شبکه توزیع آب تهران وارد شده که 273میلیون مترمکعب آن از منابع زیرزمینی برداشت شده است.
در همین حال حدود 250میلیون متر مکعب از آب شرب تهران از طریق شبکه توزیع فرسوده هدر رفته و قسمت اعظم آن به منابع زیرزمینی بازگشته است.
صرف نظر از این‌که برداشت‌ها از آب‌های سطحی توسط سدهای پنجگانه تهران نیز بر کاهش سطح آب‌های زیرزمینی تأثیر می‌گذارد، تنها راه تغذیه این سفره‌ها که هر ساله به وسیله هزاران حلقه چاه مجاز و غیرمجاز در حال تخلیه و موجب فرونشست سالانه 36 سانتیمتری دشت تهران شده است، تغذیه از طریق هدررفت آب شرب تهران در شبکه توزیع فرسوده آن است.
شهر تهران از نظر ریسک زلزله در میان 10 شهر اول دنیاست. در این وضعیت، مقاومت این شهر با فرونشست حدود چهار متری در یک‌دهه گذشته مقاومتش در مقابل زلزله از 6 ریشتر به 4/5 ریشتر کاهش یافته است.
این فرونشست‌ها در خارج از شهرهای استان تهران و مناطق روستایی و بیابانی هولناک و عجیب است و با پوک‌شدن خاک زیر شبکه مترو، بزرگراه‌ها، خیابان‌ها و ساختمان‌ها به دلیل خالی‌شدن سفره‌های زیرزمینی، بعید نیست که در داخل شهر نیز ناگهان شاهد فرونشستی باشیم که حفره‌ای به اندازه یک ساختمان دو طبقه در وسط یک بزرگراه ایجاد کند.
با این اوصاف اگر مدیریت شهری کلانشهر تهران و سایر شهرهای استان که بر دشت تهران گسترده‌اند، خیلی زود راه چاره‌ای برای احیای سفره‌های زیرزمینی این دشت‌ها نیابند، تنها راه عملی برای به تأخیر انداختن فرونشست‌های فاجعه‌بار که زلزله خاموش نام دارند، ترمیم‌نشدن شبکه آبرسانی و حتی تخریب لوله‌های آب شرب و ایجاد نشتی در آنها توسط حفارین محترم شرکت‌های گاز و مخابرات و... است تا آبیاری 250میلیون مترمکعبی دشت تهران توسط شبکه فرسوده توزیع آب تهران به بیش از 400میلیون مترمکعب رسیده و فرونشست‌ها به تعویق افتد؛ چرا که فرونشست‌ها به‌زودی منجر به شکستن و انفجار لوله‌های گاز شهری، شکستگی در تونل‌ها و ریزش آنها و سقوط ساختمان‌های چند طبقه خواهد شد و قطعا زودتر از تشنگی، جان مردم تهران را خواهد گرفت.
روزنامه شهروند
تهرام/1735
انتهای پیام درواقع دشت تهران با یک سیستم بسیار گسترده آبیاری قطره‌ای، شامل لوله‌های فرسوده، شکسته و دارای نشتی در حال آبیاری است.
این دشت قبل از این، با دو روش دیگر آبیاری می‌شد. روش اول روش طبیعی که بارش باران و نفوذ آب از طریق گستره خاک، مراتع و فضای سبز آن بود و روش دوم جذب آب از دیواره چاه‌های فاضلاب جذبی خانه‌ها در معماری سنتی و نفوذ آن به سفره‌های زیرزمینی که بر آلودگی سفره‌ها نیز موثر بود.
دشت تهران با گسترش روزافزون شهرنشینی، حاشیه‌نشینی و رشد افقی شهرها به حدی رسیده که حتی در پارک‌ها و فضای سبز آن که تنها روزنه‌های نفوذ آب باران به سفره‌های زیرزمینی بودند نیز یا با آسفالت خیابان‌ها و بزرگراه‌ها و یا با میلیون‌ها ساختمان مانند سایر نقاط شهرهای این دشت پوشیده شده و آب باران به جای نفوذ در دل خاک به روان‌آب‌ها و فاضلاب منتقل می‌شود.
از طرفی با گسترش شبکه جمع‌آوری فاضلاب شهری (اگو) و فاضلاب ملی ساختمان‌های تهران برای استفاده بهینه از آن و عدم آلودگی سفره‌های زیرزمینی، از جذب و تقویت کمی منابع زیرزمینی حذف شده است.
در سال آبی 96-95 یک‌میلیارد و 25میلیون مترمکعب آب به شبکه توزیع آب تهران وارد شده که 273میلیون مترمکعب آن از منابع زیرزمینی برداشت شده است.
در همین حال حدود 250میلیون متر مکعب از آب شرب تهران از طریق شبکه توزیع فرسوده هدر رفته و قسمت اعظم آن به منابع زیرزمینی بازگشته است.
صرف نظر از این‌که برداشت‌ها از آب‌های سطحی توسط سدهای پنجگانه تهران نیز بر کاهش سطح آب‌های زیرزمینی تأثیر می‌گذارد، تنها راه تغذیه این سفره‌ها که هر ساله به وسیله هزاران حلقه چاه مجاز و غیرمجاز در حال تخلیه و موجب فرونشست سالانه 36 سانتیمتری دشت تهران شده است، تغذیه از طریق هدررفت آب شرب تهران در شبکه توزیع فرسوده آن است.
شهر تهران از نظر ریسک زلزله در میان 10 شهر اول دنیاست. در این وضعیت، مقاومت این شهر با فرونشست حدود چهار متری در یک‌دهه گذشته مقاومتش در مقابل زلزله از 6 ریشتر به 4/5 ریشتر کاهش یافته است.
این فرونشست‌ها در خارج از شهرهای استان تهران و مناطق روستایی و بیابانی هولناک و عجیب است و با پوک‌شدن خاک زیر شبکه مترو، بزرگراه‌ها، خیابان‌ها و ساختمان‌ها به دلیل خالی‌شدن سفره‌های زیرزمینی، بعید نیست که در داخل شهر نیز ناگهان شاهد فرونشستی باشیم که حفره‌ای به اندازه یک ساختمان دو طبقه در وسط یک بزرگراه ایجاد کند.
با این اوصاف اگر مدیریت شهری کلانشهر تهران و سایر شهرهای استان که بر دشت تهران گسترده‌اند، خیلی زود راه چاره‌ای برای احیای سفره‌های زیرزمینی این دشت‌ها نیابند، تنها راه عملی برای به تأخیر انداختن فرونشست‌های فاجعه‌بار که زلزله خاموش نام دارند، ترمیم‌نشدن شبکه آبرسانی و حتی تخریب لوله‌های آب شرب و ایجاد نشتی در آنها توسط حفارین محترم شرکت‌های گاز و مخابرات و... است تا آبیاری 250میلیون مترمکعبی دشت تهران توسط شبکه فرسوده توزیع آب تهران به بیش از 400میلیون مترمکعب رسیده و فرونشست‌ها به تعویق افتد؛ چرا که فرونشست‌ها به‌زودی منجر به شکستن و انفجار لوله‌های گاز شهری، شکستگی در تونل‌ها و ریزش آنها و سقوط ساختمان‌های چند طبقه خواهد شد و قطعا زودتر از تشنگی، جان مردم تهران را خواهد گرفت.
روزنامه شهروند
تهرام/1735
کپی شد
