شش ماه پس از طوفان ماریا، هنوز شمار زیادی از طوفان زده ها به دلیل کوتاهی دولت ترامپ و اداره مدیریت بحران در اوضاع نامناسبی به سر می برند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی وخبری جماران، روزنامه نیوریورک تایمز در گزارشی به قلم «دایزا آپونته تورس» یکی از طوفان زده های پوتوریکویی نوشت: در 20 سپتامبر، طوفان «ماریا» پورتوریکو را در نوردید و زندگی مرا زیر ورو کرد. در آن زمان، من و دو دخترم در کارولینا، شهری در شمال شرقی این جزیره زندگی می کردیم. تنها طی یک روز، به یک ژنده پوش تبدیل شدم، خانه من نابود شد، و همان اندک دارایی هایم را هم از دست دادم.
مادر من در همان شهر زندگی می کرد اما خانه اش هنوز سرپا بود. برای دو ماه ما بر روی کاناپه ای در اتاق نشیمن او می خوابیدیم. اما ما نمی توانستیم برای همیشه آنجا بمانیم. در ماه دسامبر، اداره مدیریت بحران، ما را به نیویورک برد. از آن زمان، ما مانند صدها خانواده طوفان زده دیگر در هتل هایی که اداره مدیریت بحران در منطقه «برونکس» شهر «بروکلین» برای ما تدارک دیده بود، اقامت داشتیم.
اما این تجربه را به سختی می توان «زندگی کردن» نامید. ما به سختی زنده مانده ایم. کنگره و دولت ترامپ نتوانسته به خوبی به بحران رسیدگی کنند، و بازماندگان را ماه ها پس از طوفان به حال خود رها کرده اند.
در پورتوریکو، اداره مدیریت بحران به ما گفته بود که در نیویورک با آغوش باز از ما استقبال خواهد کرد. اما این حس را نداشتیم.
هنگامی که ما وارد نیویورک شدیم، در هتل برونکس مستقر شدیم. ما در آنجا آشپزخانه نداشتیم و بنابراین نمی توانستیم غذا بپزیم. ما پول کافی برای بیرون غذا خوردن نداشتیم، بنابراین به مدت سه ماه غذاهای مایکروویوی به فرزندانم دادم.
اداره مدیریت بحران به ما هزینه ای داد تا ما با آن جایی برای سکونت اجاره کنیم تایید کردیم. اما 553 دلار در ماه برای اجاره یک اتاق در شهر نیویورک کافی نیست.
در هتل ما مورد تبعیض قرار می گرفتیم. کارکنان به ما گفتند ما اجازه گفت و گو با دیگر میهمانان و یا قدم زدن در راهروها یا لابی ها را نداریم. ما تمام روز در اتاق هایمان محبوس بودیم. انگلیسی من ضعیف بود و همین امر پیدا کردن کار را برایم دشوار می کرد. من برای استفاده از تسهیلات رفاهی درخواست دادم تا بتوانم غذای فرزندانم را تامین کنم، اما درخواستم دو بار رد شد.
این ماه ما در نهایت ما به هتلی در بروکلین منتقل شدیم که آشپزخانه دارد. داوطلبان پورتوریکن ها به ما کمک می کنند تا با خدمات شهری ارتباط برقرار کنیم.
شش ماه از طوفان گذشته اما هنوز هزاران نفر از پورتوریکن ها در نیویورک و در جزیره برای تامین آب، غذا، دارو یا پناهگاه برای خود تقلا می کنند. کنگره و دولت ترامپ هنوز باید بسته کمک ها به طوفان زده های پورتوریکو را تایید کنند. ما آسیب دیده و خسته هستیم، اما مصمم هستیم که از حق خود برای داشتن یک زندگی شرافتمندانه دفاع کنیم.
به همین دلیل من به صدها خانواده شبیه خودم در تظاهرات روز سه شنبه پیوستم که به مناسبت ششمین ماه طوفان ماریا در واشنگتن حرکت اعتراضی داشتند. من خواستم صدایم به گوش اداره مدیریت بحران و کنگره برسد تا به مسئولیت هایشان برای حفاظت و حمایت از همه آمریکایی ها جامه عمل بپوشانند.
پورتوریکن ها لیاقت چیزی فراتر از دستمال توالت های ترامپ را دارند! ما نیاز به سرمایه گذاری واقعی داریم که به خانواده هایمان اجازه دهد که به خانه های خود بازگردند و در مکان هایی زندگی کنند که نه تنها نیازهای اساسی مانند آب و برق، بلکه فرصت های اقتصادی شان تامین شود. پورتوریکن ها باید حق تعیین آینده سیاسی جزیره ای که ما آنقدر دوستش داریم را داشته باشند.
اگر ما به خیابان ها نرویم و اجازه ندهیم صداهایمان شنیده نشود، هیچ کس نمی داند که بحران تا چه حد عمیق است. فاجعه پس از فاجعه ادامه دارد. من و فرزندانم هر روز با آن زندگی می کنیم.
