چندین مشکل از جمله رقابت بر سر رهبری و نفوذ و نیز گاز و نفت دریای مدیترانه باعث شده است که میان فرانسه و ترکیه تنش های جدید به وجود بیاید.
به گزارش جماران، مجله فرانسوی اکسپرس در گزارشی تحت عنوان«چگونه ماکرون و اردوغان به دشمن هم تبدیل شدند؟» نوشت: تنش میان «امانوئل ماکرون» رئیس جمهور فرانسه و «رجب طیب اردوغان» رئیس جمهور ترکیه در شرق دریای مدیترانه به نظر نمی رسد که متوقف شود و به نظر می رسد که روابط میان دو کشور از بد به بدتر می رود و فرصت آشتی نیز کمتر می شود زیرا دو کشور بر سر رهبری در این منطقه که اردوغان و ماکرون به شکل طبیعی منطقه نفوذ مخصوص به کشور خود می دانند به شدت با هم رقابت دارند.
اکسپرس در ادامه نوشت: اردوغان خودش سلطان امپراتوری عثمانی است که عظمت گذشته را بازیافته است و در این مساله کاملا صریح بود زمانی که گفت هر گونه طرح یا برنامه سیاسی یا اقتصادی از بالکان تا مدیترانه و از شمال تا جنوب آفریفا در صورتی که ترکیه از آن کنار زده شود محکوم به شکست است.
این مجله فرانسوی در ادامه نوشت: در مقابل، ماکرون برای خودش نقش حمایت از اروپا در برابر توسعه طلبی ترکیه در عراق و سوریه، همان جایی که ترکیه با کردها می جنگد و در لیبی همان جایی که از دولت وحدت ملی به رهبری«فایز السراج» حمایت نظامی می کند، به علاوه شرق دریای مدیترانه همان جایی که ترکیه تقسیم ناعادلانه آب های منطقه ای ثبت شده در معاهده های «سیفر»(1920) و «لوزان»(1923) در جریان فروپاشی امپراتوری عثمانی را محکوم می کند، در نظر گرفته است.
اکسپرس نوشت: ماکرون بر این باور است که ترکیه با ورود به آب های منطقه ای قبرس از خطوط قرمز عبور کرده است زیرا حاکمیت اروپا را تهدید می کند. ماکرون می خواهد فرصت را غنیمت بشمرد تا پاریس جایگاه خود را به عنوان بازیگر اصلی در عرصه بین المللی در حالی بازیابد که به خوبی می بیند موازنه قدرت در لیبی به سرعت علیه منافع اروپایی پیش می رود.
این نشریه فرانسوی همچنین نوشت: «توما گومار» مدیر مرکز فرانسوی روابط بین الملل برا این باور است که در حال حاضر شاهد تنش و وخامت اوضاع در منطقه هستیم؛ منطقه ای که حیاط خلوت فرانسه به شمار می رود،منطقه ای که بازیگران اصلی در آن روسیه، ایران و ترکیه هستند.
مجله اکسپرس در ادامه نوشت: طلاق میان پاریس و آنکارا به دلیل تلنبار شدن چندین اختلاف صورت گرفته است که عرصه اولین آنها در سوریه است جایی که ارتش آمریکا که برای حمایت از کردها در مقابله با گروه تروریستی داعش حضور داشت، در ماه نوامبر سال 2019 از آن خارج شد.آمریکا در این بخش از سوریه با همکاری ائتلاف بین المللی ضد داعش که چندین کشور از جمله فرانسه را شامل می شد، از کردها در مقابل داعش حمایت می کرد. در پی خروج نیروهای آمریکایی از شمال سوریه فرانسه نیز مجبور شد نیروهای ویژه خود را از منطقه خارج کند.در پی آن اردوغان فرصت پیدا کرد که به کردهایی که آنها را تروریست به شمار می آورد حمله کند.
نشریه فرانسوی در ادامه نوشت: در پی ناتوانی پیمان ناتو در کنترل رفتار و اقدامات ترکیه به عنوان یکی از اعضایش، رئیس جمهور فرانسه تأکید کرد که این پیمان دچار مرگ مغزی شده است که اردوغان به وی با شدت تمام پاسخ داد: اول مرگ مغزی خود را ببین.
این نشریه نوشت: بحران جدید میان پاریس و آنکارا زمانی به وقوع پیوست که نیروی دریایی فرانسه یک کشتی باری ترکیه به مقصد لیبی را در 24 ژانویه توقیف کرد و مشخص شد که این کشتی حامل سلاح غیرقانونی به لیبی است که ترکیه و فرانسه هر کدام از یکی از طرف های درگیر حمایت می کنند. چیزی که به این تنش دامن زد نزدیکی فرانسه به امارات بود که از ژنرال «خلیفه حفتر» در لیبی حمایت می کند و جریان فکری رقیب را در جهان اسلام نمایندگی می کند و اردوغان به این کشور درباره هدایت کودتای نافرجام در ترکیه در سال 2016 علیه وی مظنون است. با برگزاری رزمایش توسط فرانسه در دریای مدیترانه بحران دوجانبه به اوج خود رسید.
نشریه فرانسوی همچنین نوشت:علاوه بر نزاع بر سر رهبری این بخش از جهان، رقابت بر سر سیطره بر ثروت های گازی و نفتی و انرژی که مورد طمع چندین کشور است از جمله یونان،قبرص،مصر، ایتالیا و حتی رژیم صهیونیستی که پروژه های گسترده ای را در آن جا انجام می دهند، وجود دارد. ترکیه تقریبا نود درصد از نیاز های گازی خود را وارد می کند و رسیدن به این منابع در نزدیکی سواحلش برای این کشور سرنوشت ساز است آن هم در حالی که اقتصادش شاهد عقب گرد و واحد پولی اش شاهد فروپاشی است. در مقابل، این یک فرصت برای اردوغان است تا از چالش های سیاسی داخلی با بازی کردن روی تارهای ملی گرایی که همیشه در ترکیه مردم روی آن حساس بودند، عبور کند.
مجله اکسپرس در پایان نوشت: از سوی دیگر، به گفته توما گومار مدیر مرکز فرانسوی روابط بین الملل ترکیه که هشتاد و دومیلیون نفر جمعیت دارد زرادخانه تسلیحاتی و ارتشی قوی دارد که نمی توان آن را نادیده گرفت و آثار این مساله در عراق، سوریه و لیبی خود را نشان داده است.
