آیا پایان بحران سوریه و مرگ رؤیای اردوغان نزدیک شده است؟

به گزارش جماران، عبدالباری عطوان نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در بخش سخن سردبیر روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم نوشت: این گزافه گویی نیست که اگر بگوییم که سیطره کامل ارتش سوریه بر شهر«حلب» پایتخت اقتصادی سوریه و حومه آن ایستگاه قبل از پایان آن چه موسوم به «انقلاب سوریه» در دو بخش سیاسی و نظامی است و بزرگترین پیروزی برای ارتش سوریه از زمان سقوط بخش های بزرگی از شهر به دست گروه های مسلح در سال 2012  به شمار می رود.

«بشار اسد» رئیس جمهور سوریه در رأس کسانی بود که این مناسبت را جشن گرفت و بلافاصله سخنرانی کوتاهی ایراد کرد. اسد در این سخنرانی آرام، مطمئن، محتاط بود و از هر گونه شعار و تهدید و تعدی به دشمنان به دور بود. وی در محتاط بودنش کاملا بر حق بود وقتی گفت:« این آزادی با وجود اهمیت زیادش اما به معنای پایان جنگ و سقوط توطئه نیست بلکه به خاک مالاندن پوزه تروریست هاست و باید برای نبردهای آینده آماده شد» وی از ایستادگی مردم شهر و قربانی هایی که دادند و شهدای ارتش و مقاومت نیز تمجید کرد.

بازگشت شهر حلب به حاکمیت دولت سوریه مهمترین گام برای بهبود اقتصادی این کشور در کنار بهبود سیاسی و کمک بزرگی به نبرد بازسازی است زیرا باهوش تر و زیرک تر از تاجران این شهر و کارگرانش وجود ندارد، اینها در هر جایی که داخل یا خارج از سوریه رفتند آن را تبدیل به معجره اقتصادی پررونق کردند.

روز چهارشنبه اولین هواپیما از دمشق به فرودگاه بین المللی حلب از زمان بستن آن در سال 2012 پرواز می کند و در آن فرود می آید و برنامه پروازهای دیگری از آن به قاهره و چه بسا به دبی و دیگر شهرهای عربی انجام خواهد شد.اما بزرگراه بین المللی (ام5)که حلب را به دمشق پایتخت مرتبط می کند اواخر این هفته آماده خواهد شد؛ امری که آغاز قوی برای بازگشت زندکی به شریان های اقتصاد ملی به رغم محاصره و جنگ شکل می دهد.

در مقابل این پیروزی های میدانی ارتش عربی سوریه، حالتی از بحران و بن بست گروه های مسلح و همپیمان ترک آنها را با نزدیک شدن به جنگ سرنوشت ساز «ادلب» فرا گرفته است. پر واضح است که تهدیدهای «رجب طیب اردوغان» رئیس جمهور ترکیه برای استفاده از زور و حمله به ارتش سوریه در هر مکانی و به موازات این تهدیدها ارسال ده هزار سرباز، 80 تانک و 150 زره پوش فایده ای نداشت و پیشروی ارتش سوریه را متوقف نکرد بلکه نتایجی کاملا برعکس در پی داشت.

اردوغان تهدیدها را نه برای عملی کردن شان بلکه برای فشار بر طرف دیگر برای رسیدن به توافقنامه های آتش بس زیاد می کند ولی این رویکرد او دیگر فایده ای ندارد و دستش رو شده است زیرا سه نشست هیأت های ترکیه و روسیه در آنکارا که آخرین آنها اکنون در مسکو در حال برگزاری است به دلیل سختگیری روس ها و اصرارشان بر شروط خود برای از بین بردن همه گروه هایی که در فهرست تروریسم قرار دارند و نیز کم شدن اعتماد به «همپیمان ترک» و در رفتن اش از زیر بار عمل کردن به تعهداتش، به نتیجه ای نرسیده است.

ماموریت هیأت ترک که شماری از فرماندهان ارتش و سازمان اطلاعات را در بر می گیرد در مسکو، هرگز ساده نیست به ویژه پس از آن که اردوغان برای عصبانی کردن روس ها به اوکراین سفر و در برابر گارد تشریفات فریاد زد«بزرگی از آن اوکراین است» و اعلام کرد که از بازگشت حاکمیت شبه جزیره«کریمه» به اوکراین به مانند قبل از الحاق آن توسط پوتین به روسیه، حمایت می کند و نیز  با «دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا  تماس تلفنی برقرار کردو از او درخواست کمک از  پیمان ناتو نیز کمک خواست و گروه تروریستی «جبهه النصره» را به موشک هایی مجهز کرد که از آنها برای سرنگونی دو بالگرد سوری استفاده شد تا قواعد درگیری بشکند و توافقنامه سوچی را به شکل بزرگی نقض کرد. این نارضایتی را «دیمتری پسکوف» سخنگوی پوتین رئیس جمهور روسیه ابراز کرد زمانی که گفت:« نیروها و مشاوران نظامی روسی از ارتش سوریه در مبارزه با تروریسم حمایت می کنند» و در عین حال از « فعالیت دوباره تروریست ها در ادلب» در اشاره به جبهه النصره برای فرستاده پهپادها برای بمباران پایگاه نظامی «حمیمیم» روسیه در نزدیکی «لاذقیه»ابراز تأسف کرد.

مشکل بزرگ اردوغان  محدود به ترسش از ورود سه میلیون پناهنده از ادلب و همجوارش به اراضی ترکیه است که در میان آنها هزاران فرد مسلح تندرو پنهان می شوند؛ امری که دو بار امنیتی و اقتصادی بر دوش دولتش تشکیل می دهد آن هم در سایه شرایط دشواری که کشورش که با دشمنانی از هر سمت احاطه شده و بدون دوست مانده است و مخالفان داخلی نیز قدرت گرفته اند.

تهدید به حمله به ارتش عربی سوریه در ادلب یا نیمه باقی مانده از آن که خارج از سیطره ارتش است مشکل را حل نمی کند بلکه به پیچیدگی آن می افزاید و ما بر این باور نیستیم که بیش از یک میلیون پناهنده که اکنون در مرزهای سوریه با ترکیه هستند لحظه ای در رویارویی با گلوله های واقعی و حمله به مرزها برای یافتن سلامت جان در آن سوی مرزها تردیدی می کنند.

بازپس گیری شهر ادلب توسط سوریه و به زیر حاکمیت سوریه بردن آن حقی مشروع است و مبارزه با گروه هایی که در فهرست تروریسم قرار دارند یک وظیفه میهنی برای ارتش عربی سوریه است، دقیقا همانطور که در همه شهرهای دیگر سوریه در نه سال گذشته این کار را کرد.  این کافی است که به اردوغان یادآور شویم که خود ترکیه جنگ سختی را علیه کردهای جدایی طلب از بیش از 30 سال پیش تا کنون به راه انداخته و در این جنگ از همه اسباب و ادوات قدرت استفاده کرده است و این اردوغان همان کسی است که بیش از 70 هزار تن را بازداشت و نزدیک 120 هزار تن را از کارشان به اتهام مشارکت در کودتای نظامی یا وابستگی به جنبش «فتح الله گولن»رقیب و همپیمان سابق اش اخراج کرد؛ بیشتر بازداشت شده ها یا اخراجی ها از کارشان از افسران بلندپایه یا نخبگان دانشگاهی و علمی هستند.

بازگشت حلب به حاکمیت سوریه به طور کامل پایان طمع ورزی های ترکیه در این شهر و مرکز تمدنی است که ریشه های آن به هزاران سال باز می گردد و قطعا از وسط آوارهای ویرانی سربلند و با دیدی به آینده بیرون می آید و هویت عربی و اسلامی اش به عنوان سمبل همزیستی و محبت و شکوفایی را حفظ می کند.

هر کسی حساب های مخالفان سوری و سمبل های آنها و هواداران شان در شبکه های اجتماعی را دنبال می کند حالتی از «ناامیدی» روز افزون نسبت به همپیمانان به ویژه ترک ها را می بیند که آنها را به تحقیر و خالی کردن پشت شان متهم می کنند و برخی از اینها پا را فراتر گذاشته زمانی که میان حمایت روس ها از همپیمانان سوری و قربانی دادن با خون سربازان شان در میدان های نبرد و حمایت ترک ها مقایسه کردند و گفتند که همپیمانان ترک به جز تهدید چیزی ارائه نکردند. برخی نیز پا را فراتر از این گذاشتند و بعید ندانستند که اختلافات ترکیه و روسیه فقط یک نمایش است. این سرخوردگی عنصر مهم در فروپاشی «انقلاب ها» ست.

حلب با عزت و کرامت به عنوان یکی از بزرگترین ثمره های ایستادگی و فداکاری به حاکمیت سوریه بازگشت و قطعا ادلب هم به آن ملحق می شود و این دو شهر در سریع ترین زمان ممکن زیباتر و شکوفاتر خواهند شد.