بحران واقعی که سودان در آن به سر می برد، بسیار بزرگ است و شاید تعلیق عضویت کشور در اتحادیه آفریقا اولین زنگ هشدار به شمار می رود و آن چه در راه است بسیار بزرگ است.
به گزارش جماران، روزنامه رأی الیوم در سرمقاله خود به آخرین تحولات سودان پرداخت و نوشت:پس از فروپاشی اعتماد میان شورای نظامی حاکم بر سودان و رهبران اعتراض های مسالمت آمیز در نتیجه کشتاری که نیروهای دخالت سریع مرتکب شدند و جان بیش از 100 تن از تحصن کنندگان را گرفت، اوضاع در سودان به شکل سریعی به سمت حالتی از هرج و مرج پیش می رود که چه بسا تبدیل به جنگ داخلی شود که نزاع را طولانی تر کرده و به اعتراض های مسالمت آمیز نیز پایان دهد و چه بسا زمینه برای دخالت های نظامی خارجی مهیا شود.
باید رک بگوییم که صحنه سودان به دو اردوگاه تقسیم شده است اولی را سرلشکر «عبدالفتاح البرهان» رئیس شورای نظامی و «حمدیتی» معاونش با حمایت قوی مثلث مصر، عربستان و امارات آن را هدایت می کنند و دومی را جریان مخالفان مدنی که از همبستگی ترکیه و قطر و برخی جماعت های اسلامگرا برخوردار است آن را هدایت می کند و چه بسا به زودی و در صورتی که اردوکشی سیاسی و منطقه ای که در حال رخ دادن است و به صحنه سودان نیز راه یافته، از حمایت مالی و چه بسا نظامی برخوردار شود.
به گفته برخی از هواداران شورای نظامی انتقالی، این شورا برای یکسره کردن راه حل با استفاده از شیوه های نظامی، عجله دارد تا بحران طولانی تر نشود و هرج و مرج حاکم نگردد ولی این رویکرد نتیجه خونین برعکس داد و نیت شورای نظامی و شبه نظامیانش برای انحصار قدرت و تلاش برای تشکیل دولت مدنی صوری که همه امور حاکمیتی در اختیار خود شورا بماند را فاش کرد.
بازگشت جنبش سودان به عصیان مدنی از روز یکشنبه و شکست میانجی گری «آبی محمد» نخست وزیر اتیوپی و بازداشت بیشتر رهبران جنبش مردمی که با وی دیدار کردند آن هم بلافاصله پس از خروج نخست وزیر اتیوپی از سودان و نیز کشته شدن چهار تحصن کننده به ضرب گلوله نیروهای دخالت سریع یا به دست شبه نظامیان وابسته به شورای نظامی همه اینها نشانه های آینده خونینی است که منجر به چندپاره شدن سودان و تبدیل آن به یمن دیگر و چه بسا خطرناک تر می شود.
فرماندهان شورای نظامی دو بار اشتباه کردند بار اول زمانی که فکر کردند با مشت آهنین می توان در ترساندن جنبش مردمی و وادار کردن اش به تسلیم و قبول دولت مدنی صوری بدون اختیارات و بدون تصمیم گیری مستقل، موفق شوند و دومین بار زمانی که به این نتیجه رسیدند که تکیه بر قدرت های خارجی می تواند کفه ترازو را برای شان سنگین کند و برای شان حمایت های بین المللی و منطقه ای را به بار بیاورد.اگر این قدرت ها و ما در این جا درباره عربستان و امارات سخن می گوییم در تعیین سرنوشت اوضاع در یمن پس از چهار سال از فرسایش مالی و انسانی و معنوی ناتوان ماندند بنابراین ما بر این باور نیستیم که همان اشتباه را در سودان تکرار کنند.
هیچ گزینه ای پیش روی شورای نظامی وجود ندارد جز پذیرش میانجی گری نخست وزیر اتیوپی به عنوان تنها راه در دسترس و مورد قبول طرفین و پاسخ مثبت به خواسته های جنبش مردمی برای تشکیل دولت مدنی واقعی که راه را برای رسیدن به آن از طریق انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری هموار کند که ملت سودان حرف اول و آخر را به عنوان صاحب حاکمیت قانونی بزند.
شورای نظامی و شبه نظامیانش با دخالت خونین و بررسی نشده در دارفور سودان را وارد بحران خطرناکی کردند و به نظر می رسد که از عوارض جانبی کشنده این بحران خبر ندارند و می خواهند به شیوه خشن تر در خارطوم و همه ایالت های دیگر سودان که بیشترشان جنبش مردمی را تأیید می کنند، تکرارش کنند.
بحران واقعی که سودان در آن به سر می برد، بسیار بزرگ تر از بحران دارفور است و شاید تعلیق عضویت کشور در اتحادیه آفریقا اولین زنگ هشدار است و آن چه در راه است بسیار بزرگ است.
