آرامش درسریلانکا که پیشتر تاریخچه طولانی از جنگ و خشونت داشت، روز یکشنبه زمانی پایان یافت که بیش از 200 نفر در سلسله انفجارهایی جان خود را از دست دادند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، نیویورک تایمز در گزارشی نوشت: پس از یک جنگ داخلی که نزدیک به سه دهه به طول انجامید، سریلانکا از یک دهه نسبتا آرام لذت برد. اما این آرامش روز یکشنبه هنگامی پایان یافت که بیش از 200 نفر در سلسله انفجارهای هماهنگ جان خود را از دست دادند.
در اینجا چندین زمینه ارائه می شود تا به شما در درک آخرین رویدادهای این کشور جزیره ای کوچک کمک کند.
سریلانکا به دلیل زیبایی طبیعی فوق العاده اش شناخته شده است که در سال 2018 به تنهایی بیش از دو میلیون گردشگر را جذب خود کرد. اما مردمش مدت هاست که سنگینی خشونت را تحمل کرده اند. این آخرین حمله متناسب با تاریخچه جنگ و درگیری در این کشور است.
این کشور در سال 1948 از حکومت انگلیس اعلام استقلال کرد و در سال 1972 به جمهوری سریلانکا تبدیل شد.
اما بخش عمده ای از خشونت ها در این کشور به تنش های فرقه ای باز می گردد.و اخیرا هم این کشور بین رقابت های منطقه ای میان چین و هند گرفتار شده است.
جمعیت و گروه های قومی
حدود 22 میلیون نفر در سریلانکا زندگی می کنند؛ در جوامعی که اغلب متنوع و متفاوت هستند. بیش از 70 درصد جمعیت این کشور بودایی است.
گروه های کوچک تر قومی و مذهبی شامل هندوها، بیش از 12 درصد، مسلمانان کمتر از 10 درصد و کاتولیک ها در حدود 6 درصد است. دستکم سه کلیسا در بمب گذاری های روز یکشنبه مورد هدف قرار گرفتند.
علی رغم اکثریت واضح، ناسیونالیست های بودایی سیلانی اخیرا نگران این هستند که گروه های اقلیت، به ویژه مسلمانان، در تعداد و نفوذ در حال افزایش هستند. اشتیاق ناسیونالیستی منجر به درگیری های خشونت آمیز شده است.
ببرهای تامیل
سابقه طولانی عدم تملک در میان اقلیت گروه های تامیل، که عمدتا هندو هستند، به دست بودائیان سیلان، منجر به جنگ داخلی در دهه 1980 شد.
ببرهای تامیل، یک گروه مسلح شورشی است که خود را به عنوان سکولار شناسانده، حملات مرگبار را آغاز کرده که از آن جمله برخی از اولین استفاده ها از بمب گذاری انتحاری به عنوان یک تاکتیک شورش بوده است. در پاسخ، ارتش سری لانکا کارزارهای وحشیانه ای راه اندازی کرد که عمدتا بر روی مقر تامیل در شمال شرقی تمرکز داشت.
جنگ داخلی در سال 2009 پس از یک عملیات گسترده در مقیاس ارتش که ببرهای تامیل را شکست داد و رهبر آنها را کشت، به پایان رسید.
تلفات دقیق مشخص نیست، اما سازمان ملل اعلام کرده است که تنها 40 هزار غیرنظامی در مرحله آخر جنگ کشته شدند.
پس از جنگ، زخم های ماندگار
بسیاری از نارضایتی ها در مورد تعصبات سیستماتیک که منجر به جنگ داخلی می شود، همچنان مورد بی توجهی قرار گرفته است.
خانواده های تامیل هنوز به دنبال هزاران نفر از مردمی هستند که در طول جنگ ناپدید شدند، و تلاش کردند تا زمینی را که هنوز دست ارتش است، باز پس بگیرند. بخش خدمات بهداشتی هنوز تلاش می کند به آسیب های شدید ناشی از دهه ها خشونت رسیدگی کند.
با افزایش ناسیونالیسم بودایی سیلان، تقسیمات فرقه ای همچنان رشد کرده - و کشور، موج جدیدی از خشونت را تجربه کرده است. افزایش تعصب به عنوان بخشی از پیروزی پسا جنگ برای بعضی از سیاستمداران اکثریت سیلان مربوط می شود.
سال گذشته، پس از آنکه مهاجمان بودایی به کسب و کارها و خانه های متعلق به اقلیت مسلمان حمله کردند، مقامات اعلام وضعیت اضطراری کردند.
جنگ در راس
این کشور همچنین با تنش های سیاسی در بالاترین حالت مواجه شده است.
تلاش برای سرنگونی نخست وزیر در سال گذشته منجر به بحران طولانی مدت قانون اساسی شد که می توانست به خشونت بدل شود. در یک دوره کوتاه، این کشور دو بار نخست وزیر تعیین کرد.
«ماتریپالا سیریزنا» رئیس جمهور سریلانکا «رانی ویکمزینگه» نخست وزیر این کشور را اکتبر گذشته اخراج کرد و «مهیندا راجاپاکسا» رئیس جمهور پیشین را به جای او منصوب کرد.
هنگامی که مشخص شد که راجاپاکسا در پارلمان رای کافی ندارد تا نخست وزیر شود، سیریزنا پارلمان را منحل کرد.
بحران دو ماهه این کشور را وارد آشوب و هرج و مرج کرد. درگیری ها به خیابان ها کشیده شد، جایی که هزاران هوادار از هر دو طرف تظاهرات کردند و در پارلمان هم قانون گذاران به فحاشی ها پرداختند و حتی پودر فلفل قرمز به روی هم ریختند.
راجاپاکسا در نهایت عقب نشینی کرد و ویکمزینگه نخست وزیر شد.
