عبدالفتاح السیسی رئیس جمهور مادام العمر مصر می شود

به گزارش جماران، عبدالباری عطوان نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در  سرمقاله  روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم به آخرین تحولات مصر پرداخت و نوشت: برای ما در این روزنامه رأی الیوم بسیار دشوار است که این همه هیاهویی که اکنون در میان مصری ها چه داخل و چه خارج از این کشور به دلیل تغییرات در قانون اساسی به راه افتاده را بفهمیم؛ تغییراتی که به «عبدالفتاح السیسی» رئیس جمهور مصر اجازه می دهد تا سال 2034 در قدرت بماند. از این جهت فهم این مساله دشوار است که اعضای پارلمانی که این تغییرات را انجام داد به شیوه دموکراتیک شفاف انتخاب نشده اند و عضویت آن محدود به هواداران رئیس جمهور شده است به استثنای 16 نماینده از مجموع 600 نماینده پارلمان که عضو حزبی هستند که می گوید «مخالف» است، همچنین نتایج همه پرسی برای تأیید نهایی آن در دو ماه بعد از قبل مشخص است و چه بسا حتی میانگین تأیید کنندگان آن از دو ماه قبل مشخص شده است.

السیسی نماینده ارتش مصر است که «حسنی مبارک» و نیز فرایند دموکراتیک و « محمد مرسی»رئیس جمهور منتخب را در جولای 2013 سرنگون کرد و «پادشاهی نظامی» به راه انداخت که بر کشور و ملت مصر حکومت می کند و با مشت آهنین  همه نهادهای کشور مصر و دارایی هایش را بدون هیچ گونه رقیبی در اختیار دارد و هر کسی مخالفت کند و مخالفتش خطری به شمار رود جایش پشت میله های زندان است اگر نگوییم روی سکوی های اعدام است.

این اتفاقی نیست که این تغییرات که بارزترین بندهای جدید آن تأکید بر «نقش ارتش مصر در مصونیت قانون اساسی و دموکراسی» است چند روز پس از جشن سالروز انقلاب 25 ژانویه سال 2013 صورت گیرد که حکومت حسنی مبارک و دیکتاتوری فاسد را سرنگون کرد زیرا انتخاب این زمان کاملا عمدی و برای دفن انقلاب مردمی بزرگ و میراث دموکراتیک آن بود.

هواداران السیسی رئیس جمهور مصر می گویند که تمدید ریاست وی تا سال 2034 ضروری است و برای دادن زمان به وی برای اجرای طرح های توسعه اقتصادی اش است که آنها را آغاز کرده و نیز تضمین ثبات مصر است که با خطرات امنیتی چندی در محیطی ملتهب قرار دارد، این در حالی است که مخالفان این تمدید را تبدیل مصر به دیکتاتوری نظامی می دانند که همه آزادی های دموکراتیک را در هر نوع و شکل اش از جمله تداول مسالمت آمیز قدرت از طریق صندوق های رأی در انتخاباتی شفاف از بین می برد.

بی تردید تغییرات دیگر مانند لغو سازمان ملی رسانه ها و روزنامه ها وجود دارد ولی مگر رسانه ها و روزنامه ها کجا هستند در حالی که مصر بر اساس گزارش شفافیت بین المللی درباره آزادی ها رتبه 105 را دارد. همین حرف درباره ماده مربوط به کنگره متشکل از 250 عضو که یک سوم آنها توسط رئیس جمهور انتخاب می شوند نیز صدق می کند؛ این کنگره کپی برابر اصل پارلمان صوری کنونی خواهد و فقط یک ظاهرسازی است و توهمی بیش نیست.

السیسی که همه اختیارات را در دست خود می گیرد تجربه چین را به طور کامل دنبال می کند؛ یعنی لغو انتخابات ریاست جمهوری همانطور که «شی جینپینگ» رئیس جمهور چین کرد اما رئیس جمهور چین و حزبش چین را به رتبه کشورهای بزرگ رساندند و اقتصاد آن را پس از آمریکا دومین اقتصاد جهان کردند و انتظار می رود طی پنج سال دیگر رتبه نخست اقتصاد جهان را از آن خود کند. حالا آیا السیسی همین موفقیت و دستاوردها را در مصر محقق می کند و جایگاه آن را به عنوان قدرت رهبر و هدایت کننده در خاورمیانه و جهان باز می گرداند؟ این پرسشی فرضی و زودهنگام است زیرا مخالفان مصری که بسیار زیاد هم هستند درباره این مساله تردید زیادی دارند.

افراد نزدیک به السیسی و نظامش این گونه زمزمه می کنند که امنیت و ثبات بر همه چیز دیگر برای وی و اهدافش از جمله دموکراسی تقدم دارد زیرا توسعه اقتصادی در سایه هرج و مرج و تروریسم امکان پذیر نیست ولی پاسخ به این مقوله بسیار ساده است زیرا کشورهایی در جهان هستند که تبدیل به ببرهای اقتصادی از دروازه دموکراسی و آزادی شدند که بارزترین آنها مالزی و اندونزی هستند؛ کشورهای غربی که دیگر جای خود دارند.

مرحوم «حسنین هیکل» که از بارزترین هواداران السیسی بود در یک جلسه خصوصی در بیروت که چند ماه پیش از درگذشتش برگزار شد تأکید کرد که فقط ارتش مصر و یکی از افسرانش به طور خاص است که بر مصر حکومت می کند چه با لباس نظامی چه با لباس غیرنظامی و ارتش بود که مبارک را سرنگون کرد زیرا در روزهای آخر حکومتش به فشارهای همسرش تن داد و به قدرت رسیدن«جمال» پسرش پس از او را پذیرفت و به وی و گروه اطرافیانش اختیارات وسیعی داد به طوری که تبدیل به حاکم عملی بر کشور شد.

آن چه اتفاق افتاد و آن چه اتفاق می افتد تأکیدی بر این پیش بینی است. اکنون در مصر«پادشاهی نظامی» جای پای خود را محکم تر می کند و السیسی نه فقط تا سال 2034 در قدرت می ماند بلکه مادام العمر در این پست می ماند و از حمایت ارتش برخوردار است و قانون اساسی را بار دیگر در عرض چند ثانیه تغییر می دهد مگر آن که «معجزه خاصی» رخ دهد به رغم آن که ما اطمینان داریم که در زمان معجزه ها به سر نمی بریم...و خدا بهتر می داند.