سخنان رییس‌جمهور درباره آنها که حاضر به دفاع از دولت در انتخابات نبودند، چه کسانی را هدف قرار می‌دهد؟
به گزارش جماران روزنامه اعتماد با اشاره به انتشار بخش سانسور شده سخنان حسن روحانی مبنی بر این که «برخی از دولتی‌ها اهل سینه سپرکردن نبودند»، نوشت: «وزیران؟ معاونان یا استانداران و فرمانداران؟ پاشنه گیوه کدام‌یک از «آنان» خوابیده بود؟ «آنان» که این قسمت از سخنان رییس‌جمهور برای‌شان گران تمام می‌شد که اقدام به حذف آن کرده‌اند؟ یا «آنان» که مصلحت‌شان از سوی برخی همکاران در نظر گرفته شده تا مجبور به چشم‌پوشی از مهم‌ترین بخش از سخنان رییس‌جمهور منتخب شوند؟
حسن روحانی در ضیافت افطاری که میهمانانش وزیران، معاونان و استانداران بودند، از انتخابات گفت و از اهدافی که مردم در پی دنبال کردن آن بودند. از عملکردها و دستاوردهای دولت گفت و از نیمه راهی که با انتخاب مردم به عقب بازنگشت اما در همین بین و در اقدامی قابل توجه، دسته‌بندی‌هایی که هیچگاه مقید به آن نبود را به کار بست و مدیران خود را به دو دسته تقسیم کرد. آنجا که عنوان کرد «همه یک جور نبودند»، می‌خواست از دو دستگی‌ها یا چند دستگی‌هایی بگوید که در حساس‌ترین مرحله از عمر هر دولتی برای او اتفاق افتاد.
روحانی راست می‌گوید که «در ٤ سال دولت یازدهم، به دلایلی یک خرده سخت‌گیری نکردیم.» شکوه‌هایی که همواره به برخی از مدیران غیر همسوی دولت می‌شد، آنان را نهایتا به چند جابه‌جایی وادار می‌کرد که باز هم نمی‌توانست رضایت منتقدان حامی دولت را جلب کند. رییس‌جمهور منتخب که زمان را، بهانه کرده تا در خصوص دسته‌بندی مدیران خود سخنی نگوید و هر چند عنوان می‌کند که همه افراد در دولت بدون استثنا زحمت کشیده‌اند و کسی نیست که زحمت نکشیده باشد و از دولت دفاع نکرده باشد اما حرف دل خود را در ادامه صحبت‌هایش می‌زند. آنجا که می‌گوید «همه هم یک جور نبودند، مختلف بودند. بعضی‌ها با همه توان آمدند. ما روستایی هستیم. به قولی بعضی‌ها گیوه را برکشیدند و به میدان آمدند، آستین‌ها را بالا زدند و به میدان آمدند. اما بعضی‌ها پاشنه گیوه‌شان خوابیده بود و برنکشیدند. لخ‌لخ کردند. یک مقدار راه آمدند و مسیر را آمدند و زحمت کشیدند. سعی آنان مشکور.»
اما اشاره حسن روحانی به زمان همین انتخابات برمی‌گردد نه دوره‌ای که همه نالان از عدم معرفی دستاوردهای دولت از سوی مدیران دولتی بوده‌اند. او با محور قرار دادن حمله‌هایی که به دولت می‌شده و در برشمردن اقداماتی که از سوی دور و بری‌های او انجام شده عنوان می‌کند: «یک عده وقتی به دولت حمله می‌شد، با همه قدرت آمدند، دفاع کردند. با همه وجودشان دفاع کردند. چون دفاع از دولت، دفاع از ملت است. اشتباه نشود. این بحث وکیل‌الدوله و... لاطائلات است. دولت منتخب ملت است. ما چیزی نداریم جز رای مردم. دولت و ملت نداریم، ملت است که دولت را انتخاب می‌کند. همه چیز برای ملت است. کسی که از دولت دفاع می‌کند، از رای مردم دفاع می‌کند، از اکثریت دفاع می‌کند، از ملتش دفاع می‌کند.»
مخاطب بعدی روحانی کسانی بودند که به تعبیر او «سخت‌شان بود دفاع کنند، خیلی نرم حرف می‌زدند و آرام. اگر در تنگنای ٣٠ خبرنگار قرار می‌گرفتند، در آن تنگنا یک کلمه‌ای می‌فرمودند. حرف نمی‌زدند و سینه سپر نمی‌کردند.» اما این عملکرد، برای روحانی یک تجربه می‌شود؛ تجربه‌ای که باعث می‌شود او این بار از کسانی که آماده همکاری هستند، دعوت کند و بگوید: «هر کسی که آماده است که این بار را بر دوش بگیرد باید داوطلب باشد.»
چه کسانی سخت‌شان بود دفاع کنند؟
با سخنان حسن روحانی نخستین سوالی که به ذهن می‌رسد، این است که مخاطبان این سخنرانی چه کسانی هستند و در چه پست‌هایی بوده‌اند که سخت‌شان می‌آمد اقدامی در جهت معرفی دستاوردهای دولت کنند؟ یقینا پست این افراد آن قدر قابل اعتنا بوده که این انتظار برای حسن روحانی به وجود آمده باشد که آنان در دفاع از عملکرد دولت برآمده و به گفته او، سینه سپر کنند. با نگاهی گذرا به روزهایی که تنور انتخابات با مناظره‌های ٦ نامزد ریاست‌جمهوری داغ‌تر و داغ‌تر می‌شد، می‌توان به اسامی حامیان سینه سپر روحانی پی برد. وزیران، معاونان و حتی استاندارانی که بازوهای اجرایی رییس‌جمهوری در سراسر کشور بودند، از جمله افرادی هستند که می‌توانند در این موضوع، مورد خطاب قرار گیرند. هر چند هم بخواهیم از اسحاق جهانگیری به عنوان کاندیدای پوششی یاد کنیم که وارد عرصه شد تا دفاع کند و با اعداد و ارقام از دستاوردهای دولت بگوید اما، انتظارات از سایر وزیران هم سر جای خود باقی بود. در این میان اعضای کابینه هم باید خودی نشان می‌دادند و حداقل در مقام دفاع از حسن روحانی و در برابر اتهاماتی که به او و در حقیقت به کل کابینه یازدهم زده می‌شد، به تعبیری گیوه‌های خود را برمی‌کشیدند و به میدان می‌آمدند تا قبول مسوولیت پاسخگویی تنها بر دوش رییس‌جمهور مستقر و معاون اول او نباشد. با نگاهی به اظهاراتی که در فاصله ١٠ روز مانده تا انتخابات ریاست‌جمهوری، صورت گرفته، به خوبی کاشف به عمل می‌آید که کدام‌یک از وزیران در تمام ایام تبلیغات انتخاباتی دغدغه‌ای جز معرفی دستاوردهای دولت یازدهم نداشته‌اند.
سفرهایی که برای بعضی از وزیران و معاونان حسن روحانی در دهه آخر اردیبهشت تنظیم شده بود، نشان از تلاش‌های آنان برای تداوم دولت تدبیر و امید داشت. حضور افرادی همچون ظریف، زنگنه و قاضی‌زاده هاشمی در استان‌های مختلف نشان از تلاش آنها برای اعتماد دوباره ملت به دولت روحانی بود. هر چند آمار معاونان رییس‌جمهوری در دفاع از عملکرد حسن روحانی بهتر از وزیران کابینه است اما باز هم تعداد کسانی که همواره در دفاع از روحانی خود داوطلبانه اقدام به سخنرانی می‌کردند، قابل توجه است. حال می‌ماند تعدادی از این افراد که به گفته روحانی، به زور خبرنگاران باید کلمه‌ای در حمایت از دولت می‌گفتند که البته استانداران را هم باید به آنها اضافه کرد. کسانی که هنوز هم در برخی از استان‌های تحت مدیریت آنان، خیلی از اصلاح‌طلبان حامی روحانی اجازه سخنرانی ندارند، می‌توانند مخاطب سخنان روحانی باشند. هر چند روی سخنان روحانی را وزیران کابینه می‌دانیم و طرح مبحث تغییر ٥٠ درصد از اعضای کابینه از سوی محمدعلی نجفی، مشاور اقتصادی او را بر مبنای همین استدلال قرار می‌دهیم، اما باز هم باید منتظر مرداد ماهی بمانیم که برای هر دولتی زمان تسویه‌حساب برای اعضای کابینه در دوره دوم استقرار است. این که روحانی با چند نفر از گیوه‌کشان، مسیر دولت دوازدهم را آماده حرکت می‌کند، به بسیاری از گمانه‌زنی‌ها در خصوص رفتارهای یک ماه اخیر دولتمردان یازدهم پاسخ خواهد داد. وزیران کشاورزی، اقتصاد، نفت، بهداشت، دفاع، امور خارجه، اطلاعات و چندین معاون و سخنگوی دولت از کسانی بودند که در صف حامیان روحانی حضوری به یاد ماندنی داشته‌اند.»
