نامه تند احمد توکلی به حسن روحانی: از جمله سیاستمداران بدعاقبت نباشید

احمد توکلی در نامه ای خطاب به حسن روحانی نوشت: هزینه کردن از سرمایه اجتماعی کشور برای پیش برد منافع فردی، خطایی نابخشودنی است که در سال 1388 عده ای با وعده های مردم فریبانه و عده ای دیگر با طغیان در مقابل قانون و نظام به آن دست زدند و زخمی را ایجاد کردند که آثار آن به زحمت در حال بهبود است.

 به گزارش جماران، متن کامل نامه احمد توکلی به شرح زیر است :

بسم الله الرحمن الرحیم

مَا أَکْثَرَ الْعِبَرَ وَ أَقَلَّ الِاعْتِبَار

چه بسیار است عبرتها و چه اندک است عبرت گرفتن – علی علیه السلام

ملت شریف ایران

این روزها حوادثی رخ میدهد و مواضعی از دوم مقام رسمی کشور سر میزند که انسان میماند به امام و شهداء چه بگوید! از روزهای نخست تبلیغات انتخاباتی به آقای روحانی برادرانه تذکر دادم که چون شما نامزدی هستید که در عین حال رئیس جمهور مستقر است، اگر به مصالح ملی مقید باشید، نمی توانید هر حرفی را بزنید. مقصودم از هر حرفی خطاب به سایر نامزدها بود. متاسفانه وی نه تنها به این تذکر توجهی نکرد که هیچ، حالا میبینیم در هیئت یک اپوریسیون تیغ به روی نظام جمهوری اسلامی میکشد! کاش ما نبودیم و این استحاله ها را نمی دیدیم.

به عبارات زیر که آقای رئیس جمهور در سخنرانی خود در همدان، ارومیه و کرمانشاه ایراد کرده است نگاهی بیاندازید (به نقل از خبرگزاری ها):

- اگر شما جوانان در خانه بنشینید، بدانید که در پیاده رو های ما هم دیوار خواهد بود. آنها می خواستند پیاده روی زنانه و مردانه ایجاد کنند، همانطور که در محل کارشان بخشنامه تفکیک جنسیتی را ایجاد کردند.

- اردیبهشت 96 هم یکبار دیگر مردم ایران اعلام می‌کنند آنهایی که در طول 38 سال فقط اعدام و زندان بلد بودند، را قبول ندارند.

- منطق شما ممنوع کردن است و چیز دیگری ندارید. منطق شما هوچی بازی است و چیز دیگری ندارید.

- ما انحصارگرایان را نمی خواهیم. ما آنهایی که پشت میز نشسته اند و حکم صادر کرده اند، نمی خواهیم.

- می خواهند ناامنی را به کشور بازگرداند و می خواهند آرامش منطقه را برهم بزنند.

- شما آنها را نمی شناسید من آنها را می شناسم.

- بدانید همه آنهایی که امروز آمده اند و می خواهند قدرت را بگیرند در 4 سال اخیر می خواستند شبکه های اجتماعی را فیلتر کنند.

- شما از آزادی حرف نزنید، آزادی خجالت می کشد.

از آزادی انتقاد و بیان سخن می گویند. یا للعجب! همانها که زبان ها را بریدند و دهان ها رو دوختند!این سخنان را رئیس جمهوری با حرارت بیان می کند، که در مراسم تحلیف در مجلس شورای اسلامی در برابر قرآن مجید سوگند یاد کرده است که «از هرگونه خودکامگی بپرهیزد و از آزادی و حرمت اشخاص و حقوقی که قانون اساسی برای ملت شناخته است، حمایت کند».

این سخنان را رئیس جمهوری با حرارت بیان می کند که 28 سال تمام، از مهر 1368 تا کنون دبیر شورای عالی امنیت ملی و عضو یا رئیس آن بوده است و ذیل مصوبات مرتبط با امنیت کشور را امضا و ابلاغ کرده و قبل از آن نیز در مناصب متعدد تقنینی،‌ اجرایی، نظامی و امنیتی مسئولیت داشته است.

به آقای روحانی باید گفت :

اگر شما راست بگویید، با آن سابقه سطوح بالای امنیتی، در خیر و شر کارکرد نظام در بالاترین سطح شریک هستید و نمی توانید مدعی کسی باشید و اگر این سخنان تهمت و توهینی بیش نباشد-که چنین است- که برای جلب رأی مخالفان نظام بر زبان جاری میکنید، وای به حال شما!

شما که با این سخنان بخش عظیمی از مردم را طرفدار نامزدهایی با آن ویژگی ها میشمارید، حرمت مردم را رعایت کرده اید؟ در این صورت جنابعالی رئیسِ "جمهور" هستید؟ این است پاسداشت جمهوریت و مردمسالاری؟ 

اگر امام بود و یا مدارا و حلم رهبری نبود، شما جرئت تیغ کشیدن بر روی نظام را داشتید؟

آقای روحانی، شما، و مشاوران شما که چنین جملاتی را در ذهن و زبان شما قرار داده اند، به این امید واهی که صدارتتان تداوم یابد باید بدانید که:اولا: ضرر این سخنان، برای عاقبت شما به مراتب بیشتر از نفع کوتاه مدت احتمالی آن برای جنابعالی خواهد بود و شما را در آغاز مسیری قرار خواهد داد که برخی از پیشنیان با همین تصور در آن قدم گذاشته اند، مسیری که بیش از آنکه خوشنامی و عاقبت بخیری برایشان داشته باشد بدعاقبتی و بدنامی را برایشان رقم زد. یکی از شرایط تدبیر و رفتار عقلایی، محاسبه منطقی هزینه و فایده است. در هزینه و فایده این سخنان و اقدامات بیاندیشید.

ثانیا: فضای کشور را در مسیری قرار خواهد داد که بوی فتنه و آتش از آن به مشام می رسد. خودکامگی برای جلب رای،‌ نباید به قیمت رقیب هراسی، دیو و دلبرنمایی،‌ احساساتی کردن جوانان و طرفداران و برانگیختن نفرت نسبت به رقیبان و طرفداران آن ها، و در نهایت به جان هم انداختن توده های مردم تمام شود. هزینه کردن از سرمایه اجتماعی کشور برای پیش برد منافع فردی، خطایی نابخشودنی است که در سال 1388 عده ای با وعده های مردم فریبانه و عده ای دیگر با طغیان در مقابل قانون و نظام به آن دست زدند و زخمی را ایجاد کردند که آثار آن به زحمت در حال بهبود است. مگر در آن انتخابات نامزدی که رئیس جمهور بود چه حرفی می زد که شما این روزها نزده اید. از جمله سیاستمداران بدعاقبتی نباشید که نه تنها مانع ترمیم این زخم می شوند که بر آن خنجری دیگر می زنند.

ثالثا: به دلیل مناصب متعدد شما از اول انقلاب تاکنون، هرگونه اظهار نظر خلاف واقع شما در مورد سیاست های دفاعی و قضایی کشور در گذشته در مبارزه با داعش های داخلی، منافقین کوردلی که سال ها پیش از آنکه داعش به آتش زدن و مثله کردن روی بیاورد، در این راه پیش قدم شدند و پوست سر مردم کوچه و بازار را در حالی که زنده بودند، میکندند؛ و هرگونه اظهار نظر خلاف واقع شما در امور بین المللی، که منافع نظامی و تجاری خود را در آتش افروزی و بمباران ملل بی دفاع و کم دفاع به بهانه های مجعول دنبال می کنند، می تواند به عنوان گواهی نظام علیه خودش توسط معاندان ایران استفاده شود و زمینه ساز محدودیت ها و اقدامات جدید علیه این نظام و مردم مظلوم شود؛ چرا که این سخنان را رئیس جمهور مستقر ابراز میکند!!

ملت شریف ایران!

هشیار باشید! کسی که امروز ملت را برخلاف مصلحت مسلم عمومی و دستور رهبری، به دو قطب متخاصم تقسیم میکند و با زیر سئوال بردن تمام تاریخ انقلاب زمینه فتنه را فراهم می سازد، و تمام مخالفان خود را طرد و نفی می نماید، و خط امام و رهبری را نادیده میگیرد، قوه قضاییه، سپاه و نیروهای انقلابی غیرمتمایل به خویش را بیراهه و خود را راه نجات میخواند، در فرض پیروزی در انتخابات، چگونه میتواند کشور را اداره کند؟

این انتخابات فرصتی بود برای احیاء اصلاح طلبان وفادار به نظام و وطن خواه ولی با این روش فرصت مذکور ازبین میرود. به خواهران و برادران اصلاح طلبی که با تمام قوا در صحنه حمایت از آقای روحانی به میدان آمده اند عرض میکنم، باید وظیفه دینی و ملی خویش بدانید که از ادامه این روند جلوگیری کنید وگرنه در تمام مظالمی که احتمالا در اثر آن پیدا شود سهیم و شریک هستید.     

به آقای روحانی هم میگویم، فاین تذهبون؟ از راهی که در پیش گرفته اید بازگردید که این راه برای شما در دنیا و آخرت جز خذلان و برای ملت و نظام، جز خسارت در پی نخواهد داشت. ردای ریاست جمهوری،‌ ولو با تمسک به چنین رفتاری حاصل شود،  حتی اگر بداخلاقی احتمالی رقبا، شما را به افتادن در چنین دامی وسوسه کند، به خسارات آن نمی ارزد.

من آن چه شرط بلاغ است با تو میگویم      تو خواه از سخنم پند گیر خواه ملال