چرا سران رژیم صهیونیستی در مورد نزدیک بودن فروپاشی هشدار می دهند؟

به گزارش جماران؛ به نقل از شفقنا، مرکز پژوهش‌های شبکه الجزیره نوشت: در شرایطی که به نظر می‌رسد رژیم صهیونیستی در حال گسترش نفوذ ژئوپولتیکی خود در منطقه خاورمیانه و جهان از طریق ورود به ائتلاف‌ها و توافقات سیاسی، نظامی و امنیتی است اما اوضاع داخلی آن حکایت از وضعیتی متفاوت دارد به طوری که طی چند ماه اخیر، شخصیت‌های برجسته سیاسی، نظامی و رسانه‌ای اسرائیل هشدارهای بسیاری درخصوص وخیم‌تر شدن خطرات و تهدیدات علیه این رژیم مطرح کرده‌اند. در ادامه و در بخش دوم این گزارش به بررسی نگرانی‌های داخلی اسرائیل خواهیم پرداخت.

هشدارها در اسرائیل نسبت به آینده تیره و تار با معضل چندین ساله آن، موسوم به «نبود نسل تاسیس‌کننده» همزمان شده است که می‌توان آن را نگرانی نخست این رژیم دانست به خصوص با به کما رفتن «آریل شارون»، نخست‌وزیر پیشین و مرگ «شمعون پریز» در سال 2016 میلادی، اظهارنظرها درباره پایان دوره موسسین نخست آغاز شد.

فهرست موسسان نسل نخست اسرائیل شامل شخصیت‌های متعددی چون «دیوید بن گوریون»، «موشه دایان»، «گولدا مائیر»، «اسحاق رابین»، «شمعون پریز» و «اسحاق شامیر» می‌شود که منافع اسرائیل را در اولویت نخست خود قرار می‌دادند، پس از آنها نسل دوم نظیر ایهود باراک، ایهود اولمرت، بنیامین نتانیاهو، آویگدور لیبرمن و نفتالی بنت روی کار آمدند که هم‌عصر با جنگ‌های شکل‌گیری اسرائیل نبودند و تا بقای آن را اولویت انحصاری و اساسی خود بدانند، در عصر آنها، فساد و رشوه و پارتی‌بازی گسترش یافت.

در این مرحله و پس از کما رفتن شارون شاهد روی کار آمدن اولمرت بودیم که خیلی زود گرفتار اتهامات فساد شد و به دلیل دریافت رشوه به هنگام ریاست بر شهرداری بیت المقدس در سال‌های 1993-2003 میلادی به یک سال و نیم زندان محکوم شد پس از وی، نتانیاهو به قدرت رسید و 12 سال متوالی نخست‌وزیری اسرائیل را برعهده گرفت، در دروه وی، ناکامی‌های سیاسی و نظامی بسیاری روی داد و 4 بار با نوار غزه در سال‌های 2008، 2012، 2014، 2021 میلادی وارد جنگ شد بدون اینکه بتواند مقاومت فلسطینی‌ها درهم شکند.

در کنار این ناکامی‌های سیاسی و نظامی، نظرسنجی که موسسه اسرائیلی «فانلس پولوتیکس» در سال 2017 میلادی انجام داده است، نشان می‌دهد اکثریت اسرائیلی‌ها (60 درصد) به فساد نتانیاهو باور دارند اما با این وجود، وی به مدت 12 سال نخست‌وزیری را برعهده داشت و با پیشین گرفتن بر بن گوریون، طولانی‌ترین دوره نخست‌وزیری اسرائیل را به نام خود ثبت کرد. دولت وی در ژوئن سال گذشته به دست ائتلاف متشکل از 8 حزب سقوط کرد.

اما نگرانی داخلی دوم، چنددستگی و اختلافات داخلی و پیامدهای آن است به خصوص که مهمترین تعبیری که اخیرا از سوی رسانه‌های اسرائیلی مدام تکرار شده، «جنگ داخلی» است. این تعبیر به این شکل در ابتدا در زمان ترور «اسحاق رابین»، نخست‌وزیر پیشین در نوامبر سال 1995 میلادی به دست یک فعال راستگرا مطرح شد و از آن زمان به بعد هیچ دولتی چهار سال خود را به پایان نرسانده است و پس از ترور رابین، شمعون پریز عهده‌دار دولت انتقالی شد اما وی در انتخابات مارس 1996 رقابت را باخت و نتانیاهو تا سال 1999 میلادی قدرت را در دست گرفت و در انتخاباتی قدرت را به ایهود باراک تا سال 2001 میلادی تحویل داد و پس از آن، شارون دولت نخست خود را تا سال 2003 و دولت دوم خود را تا سال 2005 میلادی تشکیل داد تا اینکه به دنبال سکته مغزی وارد کما شد و اولمرت هدایت دولت را تا سال 2009 برعهده گرفت، از آن زمان تا ژوئن سال 2022 میلادی قدرت را نتانیاهو به دست داشت و پس از وی، نفتالی بنت به مدت یک سال به نخست وزیری رسید که کوتاه‌ترین دوره در تاریخ دولت‌های اسرائیل است.

بدین‌گونه وضعیت سیاسی و حزبی دچار اختلافات و چنددستگی‌های بی‌سابقه‌ای شده که نگرانی از بروز جنگ داخلی را تقویت کرده است به طوری که اخیرا یک نامه حاوی گلوله به عنوان تهدید به نفتالی بنت ارسال شده بود.

اما درخصوص اختلافات داخلی و دلایل آن که صحنه سیاسی اسرائیل را بحران‌زده کرده و به بن‌بست کشانده، شاید مهم‌ترین دلیل، ناتوانی همه دولت‌های متوالی طی 25 سال اخیر در ایجاد انسجام میان طیف‌های مختلف بوده است و هر بار احزابی که در قالب ائتلافی واحد، دولت را تشکیل می‌دهند، افزایش می‌یابد به طوری که دولت‌های پیشین تنها از ائتلاف چند حزب تشکیلمی شد اما طی سال‌های اخیر شاهد افزایش احزاب در دولت ائتلافی هستیم که هر کدام رویکردها و ایدئولوژی مختلفی دارند لذا هیچ دولتی چهار سال خود را نتوانسته کامل کند.

بحران سیاسی دولت اسرائیل در سال 2019 به اوج خود رسید و طی این سال، 4 بار انتخابات زودهنگام برگزار شد زیرا هیچ کدام از احزاب پیروز نتوانستند 61 کرسی کنست برای تشکیل دولت را به دست بیاورند اکنون نیز اسرائیل در نوامبر سال جاری شاهد پنجمین انتخابات از 2019 خواهد بود.

این روند نشانگر چندپارگی جامعه سیاسی اسرائیل است و دیگر اختلافات محدود به اختلاف میان لیکود و حزب کارگر یا احزاب راستگرا و چپگرا نیست بلکه دایره اختلافات گسترده‌تر و بزرگتر شده و شامل اختلاف میان راستگراها و راستگراهای افراطی، دینگرایان و سکولارها، شرقگراها و غربگراها و بین عرب‌ها و یهودی‌ها شده و حتی به رابطه دین و حکومت کشیده شده است.

بخش نخست این گزارش را اینجا می‌توانید، مشاهده کنید.