محمود صادقی با بیان اینکه موضع گیری جناحی زیبنده جایگاه نظامیان نیست، خاطرنشان کرد: ورود به عرصه سیاسی مستلزم موضع گیری‌های جناحی است و این موضوع با جایگاه یک نظامی که باید جنبه فراجناحی و ملی داشته باشد، تفاوت دارد. امام روی این موضوع، به خصوص در شرایط جنگ، تأکید داشتند و پیش‌بینی می کردند که اگر این جناح‌بندی‌ها در نیروهای نظامی به نوعی رواج پیدا کند، می تواند در دفاع از کشور اختلال و باعث نفوذ اختلافات سیاسی به حوزه نظامیان شود.
به گزارش جماران؛ به نقل از صبح ما، تأکید امام بر موضوع عدم ورود نظامیان به بازی های سیاسی و جناح بندی‌ها از این جهت بود که این موضوع به نوعی با نقشی که یک نظامی ایفا می کند منافات دارد. نقش یک نظامی، جنبه ملی دارد و سطح آن فراتر از ورود به عرصه‌های سیاسی است.
محمود صادقی در رابطه با کاندیداتوری نظامیان در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ گفت: از دو جنبه می توان به این موضوع نگاه کرد. اول از جنبه حق فردیِ یک نظامی برای مشارکت در انتخابات به عنوان کاندیدا؛ مسلما به لحاظ حقوقی نمی‌توان فرد را از این حق منع کرد. حتی ممکن است بتوان سوابق فداکاری‌های یک نظامی برای کشور را به عنوان نقطه مثبت تلقی کرد. چراکه او خود را در عرصه‌های دفاعی کشور اثبات کرده و از خودگذشتگی هایی داشته است.
گره زدن حل مسائل اقتصادی به مدیریت یک فرد نظامی اشتباه است
او ادامه داد: اما اگر فرد بخواهد به صفت نظامی‌گریِ خود کاندیدا شود و متصدی این سمت شود، این موضوع جای تأمل دارد. به نظرم تأکید براینکه یک نظامی، رئیس جمهور شود در واقع متکی بر مفروضاتی است که باید به آنها دقت کرد. از جمله این گزاره که«کشور در شرایط فوق العاده است و یک فرد نظامی با اقتداری که دارد می تواند در شرایط فوق العاده بهتر عمل کند»، البته اگر شرایط فوق العاده را شرایطی نظامی تلقی کنیم. یعنی کشور در معرض جنگ و تهدید نظامی باشد. دراین صورت می توان تا حدی این موضوع را قابل پذیرش دانست، هر چند که باز هم باید مسیر دمکراتیک چنین مسأله ای طی شود.
این نماینده سابق مجلس گفت: اما اگر بخواهیم راه حل مسائل دیگر به خصوص مسائل اقتصادی را به مدیریت یک فرد نظامی گره بزنیم، این موضوع مفروضات اشتباهی دارد. درواقع مفروض اولیه این است که امور از مسیر غیرعادی خود انجام شوند. یعنی به جای آنکه، مشکلات اقتصادی را از مسیر عادی خود حل کنیم، آنها را به دست نظامیان بسپاریم که این مسیری غلط و درواقع انحرافی در مسیر اقتصادی کشور است.
مشکلات اقتصادی ما راه حلی اقتصادی دارند نه نظامی
او تصریح کرد: مشکلات اقتصادی ما راه حل اقتصادی دارند نه نظامی؛ ما به جای آنکه کشور را از لحاظ اقتصادی در شرایط فوق‌العاده نگه داریم و حل آن را به دست یک نظامی بسپاریم، باید مسئله اقتصاد را در جای خود حل کنیم. به عنوان مثال، شاید آنچه در ذهن برخی برای توجیه مداخله فرد نظامی در اقتصاد می گذرد، این است که چون نظامیان بسیاری از عرصه‌های اقتصادی را تحت کنترل خود گرفته اند پس در نتیجه یک فرد نظامی بهتر می تواند مدیریت کند.
نماینده پیشین مردم تهران در مجلس ادامه داد: این یک فرض خطاست؛ در حقیقت حل این مسئله بیشتر به این برمی گردد که نظامیان سرجای خود بنشینند. یعنی به جای اینکه قدرت اقتصادی را در کنترل بگیرند باید قدرت اقتصادی را به اهل آن بسپارند و در جایگاه بایسته خود، که بسیار حساس و مهم است برای تأمین امنیت کشور قرار گیرند. بنابراین به نظر می آید که این تأکید بر تصدی‌گری یک نظامی به صفت نظامی گریِ او امری خطاست.
ورود به عرصه سیاسی مستلزم موضع گیری‌های جناحی است و این موضوع با جایگاه یک نظامی که باید جنبه فراجناحی و ملی داشته باشد، تفاوت دارد.
استفاده از قدرت نظامی می تواند به غیرمنصفانه شدن رقابت دامن بزند
صادقی در رابطه با این سوال که چرا برای عده‌ای این امکان فراهم می شود که بعد از شرکت در رقابت انتخاباتی دوباره به سِمت سابق خود برگردند، گفت: در رابطه با این موضوع منع قانونی وجود ندارد. به طور مثال قانون برای نمایندگی مجلس، سمت هایی را تعیین کرده است که اگر شخص بخواهد کاندیدای نمایندگی مجلس شود و در عین حال عهده دار آن سمت هم باشد، باید استعفا دهد. در رابطه با برخی سمت های نظامی هم این گونه است و نمی توانند بدونِ استعفا کاندیدا شوند. طبیعتا اگر این افراد بعد از اتمام آن وظیفه، برگردند و منع قانونی هم نداشته باشند اشکالی ندارد.
محمود صادقی تأکید کرد: به نظرم رفت و برگشتِ افراد اشکالی ندارد. مهم این است که افراد در جایگاهی که تصدی می‌کنند اعم از ریاست جمهوری و یا نمایندگی مجلس، از قدرت نظامی خود استفاده نکنند، چرا که این بسیار مضر است. به خصوص جدا از موردی که گفتم، این موضوع می‌تواند در اصل رقابت انتخاباتی هم مشکل ایجاد کند و به غیر منصفانه شدن رقابت دامن بزند. یعنی فرد، به لحاظ اتصال به قدرت نظامی، در یک وضعیت متفاوت و برتر نسبت به سایر رقبا قرار گیرد و اختلالی در وضعیت رقابت به وجود آورد. در آن صورت، انتخابات دیگر منصفانه نخواهد بود و یا حتی ممکن است در تبلیغات نیز از منابع سوء استفاده شود.
نقش یک نظامی جنبه ای ملی دارد و فراتر از ورود به عرصه‌های سیاسی است
او ادامه داد: همچنین بعد از تصدی این سمت هم ممکن است فرد نظامی بیشتر تمایل به راه حل های غیر معمول پیدا کند و امور از نظر او همیشه حالتی فوق العاده داشته باشند. ممکن است کابینه او نیز چهره ای نظامی به خود گیرد و چنین حضوری از نظامیان، حالت شبه کودتا را به ذهن تداعی خواهدکرد. به بیانی دیگر، وقتی نظامیان عهده دار سمت هایی می شوند که در شرایط عادی، افراد عادی باید عهده‌دار آن باشند، این موضوع تداعی کننده حالت شبه کودتا است. چرا که ممکن است رئیس جمهور نظامی چند وزیر خود را نیز از میان نظامیان انتخاب کند. درغیر این صورت تأکید روی فردی نظامی، معنا ندارد.
صادقی در رابطه با این سوال که با روی کار آمدن نظامیان تکلیف تأکید و توصیه امام خمینی در رابطه با منع ورود نظامیان به عرصه سیاسی چه می شود، گفت: تأکید امام بر موضوع عدم ورود نظامیان به بازی های سیاسی و جناح بندی‌ها از این جهت بود که این موضوع به نوعی با نقشی که یک نظامی ایفا می کند منافات دارد. نقش یک نظامی، جنبه ملی دارد و سطح آن فراتر از ورود به عرصه‌های سیاسی است.
موضع گیری جناحی زیبنده جایگاه نظامیان نیست
او با بیان اینکه موضع گیری جناحی زیبنده جایگاه نظامیان نیست، اظهار داشت: ورود به عرصه سیاسی مستلزم موضع گیری‌های جناحی است و این موضوع با جایگاه یک نظامی که باید جنبه فراجناحی و ملی داشته باشد، تفاوت دارد. امام روی این موضوع، به خصوص در شرایط جنگ، تأکید داشتند و پیش‌بینی می کردند که اگر این جناح‌بندی‌ها در نیروهای نظامی به نوعی رواج پیدا کند، می تواند در دفاع از کشور اختلال و باعث نفوذ اختلافات سیاسی به حوزه نظامیان شود.
صادقی در پایان گفت: حالا اگر با همین رویکرد نظامی فرد نظامی بخواهد عهده دار سمت هایی از جمله ریاست جمهوری یا حتی نمایندگیِ مجلس شود، آن تبعات را به دنبال دارد. یعنی فرد به عنوان یک نظامی وارد عرصه‌ای می شود که لازمه ورود به آن عرصه، ورود به دسته بندی‌های سیاسی است که این موضوع او را از نقش خود دور می کند و می تواند آسیبی به کشور بزند و از این جهت که فرد در جایگاهی قرار دارد که به نوعی از منابعی برخوردار است و دیگران از آن محروم هستند، ممکن است آن منابع را نیز در جهت هدف‌های خاصِ جناح خود مورد استفاده قرار دهد.
