علی هنردان روز دوشنبه در گفت و گو با ایرنا با اشاره به استقرار بیشتر شهرهای استان در کنار رودها و حوزه های آبریز افزود: 2 اشتباه رایج شهرسازی باعث شده شهرهای استان از دفاع پذیری پایینی در مقابل سیلابها قرار دارند.
وی اشتباه نخست در شهرسازی را مربوط به ساخت و توسعه شهرها در حاشیه رودخانه ها از جمله رودخانه زاینده رود دانست و اظهارداشت: دلیل عمده این اقدام سهولت عملیات ساختمانی در نواحی مسطح مجاور کنار رودها و رودخانه ها و ارزش افزوده ناشی از تغییرکاربری اراضی کشاورزی همچنین دسترسی به آب و برخورداری از منظر طبیعی رودخانه بوده است.
این استاد دانشگاه بیان کرد: البته این اقدام مسبوق به گذشته شهرهای تاریخی استان نبوده و براساس اسناد، در گذشته همواره شاهد حفظ حریم و بستر رودخانه همچنین وجود اراضی کشاورزی حد فاصل رودخانه و ساخت و سازهای شهرهای تاریخی بوده‌ایم.
وی ادامه داد: اما در سال های اخیر به بهانه خشکسالی و با هدف سوداگری و کسب سود شاهد تلاش برخی اشخاص حقیقی و حقوقی برای کاهش حرایم طبیعی و همچنین عدم نظارت کافی و اعمال قانون بر روی ساخت و سازهای غیر قانونی در حریم رودخانه‌ها هستیم.
هنردان اضافه کرد: اشتباه دوم که به تاثیر شهرسازی در جریان آب های سطحی مربوط می‌شود و در اوایل قابل پیش بینی نبود، رشد شهری و احداث سطوح سخت مانند ساختمان ها، خیابان ها و پارکینگ ها بر روی اراضی و خاک های نسبتا نفوذ پذیر است که این اقدام باعث می شود مقدار زیادی آب ناشی از بارندگی و ذوب برف نتواند از طریق زمین جذب شده و به آبهای زیرزمینی بپیوندند.
وی خاطرنشان کرد: در نتیجه آب حاصله در گودها و نواحی پست شهری انباشته شده و باعث سرعت گرفتن جریان آب به سمت نواحی کم ارتفاع و پایین دست شهرها می شود.
رئیس اداره طرح های توسعه شهری و معماری اداره کل راه و شهرسازی اصفهان اظهار داشت: مطالعات کاربری اراضی در طرح های توسعه شهری استان نشان می دهد بر اثر رشد ساخت و سازهای شهری و پوشش آسفالت خیابان ها بیش از 60 درصد سطوح شهری به سطوح نفوذناپذیر تبدیل شده‌اند و این موضوع ضمن افزایش خطر سیل خیزی باعث افزایش در بارگیری نیتروژن و در نتیجه آلودگی و کاهش کیفیت آب شهرهای استان شده است.
وی گفت: علم برنامه ریزی شهری با تجویز اقدامات سنجدیده می تواند زمینه تاب آوری و دفاع پذیری شهرها در برابر حوادث طبیعی به ویژه سیل را کاهش داده و محیطی امن و پایدار برای شهروندان فراهم کند.
هنردان تصریح کرد: به طور کلی اقدامات پیشگیرانه در مقابل سیل را می توان به 2 دسته اقدامات ساختمانی و غیرساختمانی تقسیم کرد از جمله اقدامات ساختمانی می توان به احداث سیل بندها، حفر کانال، احداث حوضچه‌های تخلیه، ساختن دیواره های محافظ در کنار رودها، بازسازی تالاب‌ها همچنین ایجاد شبکه‌های هدایت، تصفیه و دفع روان آبها اشاره کرد.
وی بیان کرد: در شهرسازی به ویژه برنامه ریزی شهری دسته دوم اقدامات یعنی اقدامات غیرساختمانی، برنامه ریزانه و غیر عامل مورد تأکید است در این خصوص برنامه کاربری اراضی شهری باید به گونه ای تنظیم شود که اراضی پست و گود شهری را به پارک و فضای سبز تبدیل و از احداث بنا و ساختمان سازی در این قبیل اراضی جلوگیری کنیم تا با اتصال این اراضی به یکدیگر بتوان شبکه ای پیوسته از فضاهای باز را به وجود آورد و با هدایت سیلاب‌های شهری به داخل آنها خسارات و مشکلات سیلاب های شهری را به حداقل ممکن تقلیل داد.
این استاد دانشگاه یادآور شد: با ایجاد تراکم های توسعه و از طرفی کاهش سطح اشغال ساختمان ها می توان زمینه نفوذپذیری اراضی شهری را فراهم کرد.
وی ادامه داد: همچنین به جای استفاده از سطوح سخت و نفوذناپذیر مانند بتن و آسفالت می توان در ضوابط طرح های توسعه شهری استفاده از پوشش های سبز و آسفالت های با قابلیت جذب آب را پیشنهاد داد.
هنردان افزود: انجام مطالعات هیدرولوژی و تعیین حریم و بستر رودخانه‌ها، منطقه بندی و لایه بندی کاربری های آسیب پذیر در مقابل سیل از دیگر اقدامات برنامه ریزانه ای است که می تواند دفاع پذیری شهرها در مقابل روان آبها و سیل را موجب شود.
به گزارش ایرنا، کارشناسان بر این عقیده اند، در راستای کاهش تلفات سیل، استحکام بخشی و افزایش ایمنی محل سکونت انسان ها از اقدامات ضروری است اما نباید از آن غافل شد این است که تنها ساختمان ها نیستند که محل سکونت و فعالیت مردم هستند و تنها مقاوم سازی آن ها در برابر خطراتی مانند سیل کفایت نمی کند بلکه این کل شهر است که به عنوان مجموعه ای از عناصر کالبدی و غیر کالبدی مقاوم و مستحکم باشد.
9913/6026/
انتهای پیام وی اشتباه نخست در شهرسازی را مربوط به ساخت و توسعه شهرها در حاشیه رودخانه ها از جمله رودخانه زاینده رود دانست و اظهارداشت: دلیل عمده این اقدام سهولت عملیات ساختمانی در نواحی مسطح مجاور کنار رودها و رودخانه ها و ارزش افزوده ناشی از تغییرکاربری اراضی کشاورزی همچنین دسترسی به آب و برخورداری از منظر طبیعی رودخانه بوده است.
این استاد دانشگاه بیان کرد: البته این اقدام مسبوق به گذشته شهرهای تاریخی استان نبوده و براساس اسناد، در گذشته همواره شاهد حفظ حریم و بستر رودخانه همچنین وجود اراضی کشاورزی حد فاصل رودخانه و ساخت و سازهای شهرهای تاریخی بوده‌ایم.
وی ادامه داد: اما در سال های اخیر به بهانه خشکسالی و با هدف سوداگری و کسب سود شاهد تلاش برخی اشخاص حقیقی و حقوقی برای کاهش حرایم طبیعی و همچنین عدم نظارت کافی و اعمال قانون بر روی ساخت و سازهای غیر قانونی در حریم رودخانه‌ها هستیم.
هنردان اضافه کرد: اشتباه دوم که به تاثیر شهرسازی در جریان آب های سطحی مربوط می‌شود و در اوایل قابل پیش بینی نبود، رشد شهری و احداث سطوح سخت مانند ساختمان ها، خیابان ها و پارکینگ ها بر روی اراضی و خاک های نسبتا نفوذ پذیر است که این اقدام باعث می شود مقدار زیادی آب ناشی از بارندگی و ذوب برف نتواند از طریق زمین جذب شده و به آبهای زیرزمینی بپیوندند.
وی خاطرنشان کرد: در نتیجه آب حاصله در گودها و نواحی پست شهری انباشته شده و باعث سرعت گرفتن جریان آب به سمت نواحی کم ارتفاع و پایین دست شهرها می شود.
رئیس اداره طرح های توسعه شهری و معماری اداره کل راه و شهرسازی اصفهان اظهار داشت: مطالعات کاربری اراضی در طرح های توسعه شهری استان نشان می دهد بر اثر رشد ساخت و سازهای شهری و پوشش آسفالت خیابان ها بیش از 60 درصد سطوح شهری به سطوح نفوذناپذیر تبدیل شده‌اند و این موضوع ضمن افزایش خطر سیل خیزی باعث افزایش در بارگیری نیتروژن و در نتیجه آلودگی و کاهش کیفیت آب شهرهای استان شده است.
وی گفت: علم برنامه ریزی شهری با تجویز اقدامات سنجدیده می تواند زمینه تاب آوری و دفاع پذیری شهرها در برابر حوادث طبیعی به ویژه سیل را کاهش داده و محیطی امن و پایدار برای شهروندان فراهم کند.
هنردان تصریح کرد: به طور کلی اقدامات پیشگیرانه در مقابل سیل را می توان به 2 دسته اقدامات ساختمانی و غیرساختمانی تقسیم کرد از جمله اقدامات ساختمانی می توان به احداث سیل بندها، حفر کانال، احداث حوضچه‌های تخلیه، ساختن دیواره های محافظ در کنار رودها، بازسازی تالاب‌ها همچنین ایجاد شبکه‌های هدایت، تصفیه و دفع روان آبها اشاره کرد.
وی بیان کرد: در شهرسازی به ویژه برنامه ریزی شهری دسته دوم اقدامات یعنی اقدامات غیرساختمانی، برنامه ریزانه و غیر عامل مورد تأکید است در این خصوص برنامه کاربری اراضی شهری باید به گونه ای تنظیم شود که اراضی پست و گود شهری را به پارک و فضای سبز تبدیل و از احداث بنا و ساختمان سازی در این قبیل اراضی جلوگیری کنیم تا با اتصال این اراضی به یکدیگر بتوان شبکه ای پیوسته از فضاهای باز را به وجود آورد و با هدایت سیلاب‌های شهری به داخل آنها خسارات و مشکلات سیلاب های شهری را به حداقل ممکن تقلیل داد.
این استاد دانشگاه یادآور شد: با ایجاد تراکم های توسعه و از طرفی کاهش سطح اشغال ساختمان ها می توان زمینه نفوذپذیری اراضی شهری را فراهم کرد.
وی ادامه داد: همچنین به جای استفاده از سطوح سخت و نفوذناپذیر مانند بتن و آسفالت می توان در ضوابط طرح های توسعه شهری استفاده از پوشش های سبز و آسفالت های با قابلیت جذب آب را پیشنهاد داد.
هنردان افزود: انجام مطالعات هیدرولوژی و تعیین حریم و بستر رودخانه‌ها، منطقه بندی و لایه بندی کاربری های آسیب پذیر در مقابل سیل از دیگر اقدامات برنامه ریزانه ای است که می تواند دفاع پذیری شهرها در مقابل روان آبها و سیل را موجب شود.
به گزارش ایرنا، کارشناسان بر این عقیده اند، در راستای کاهش تلفات سیل، استحکام بخشی و افزایش ایمنی محل سکونت انسان ها از اقدامات ضروری است اما نباید از آن غافل شد این است که تنها ساختمان ها نیستند که محل سکونت و فعالیت مردم هستند و تنها مقاوم سازی آن ها در برابر خطراتی مانند سیل کفایت نمی کند بلکه این کل شهر است که به عنوان مجموعه ای از عناصر کالبدی و غیر کالبدی مقاوم و مستحکم باشد.
9913/6026/
کپی شد
